ท่านหญิงออกรบ 40

atsuhime 40


อ่านatsuhime39

ขอย้อนกลับไปเรื่องจราจลโอยุระที่สัทสุมะ ซึ่งตั้งชื่อตามภรรยาอนุของท่านนาริอากิอดีตเจ้าแคว้นสัทสุมะซึ่งเป็นท่านพ่อของท่านนาริอาคิระเจ้าแคว้นคนปัจจุบัน

ท่านนาริอากิมีภรรยาอนุชื่อ โอยุระ ซึ่งโอยุระมีลูกชายคนนึงชื่อ ทาดายุกิ โอยุระยุยงให้ท่านนาริอากิเปลี่ยนใจยกสัทสุมะให้ท่านทาดายุกิสืบทอดตำแหน่งเจ้าแคว้นแทน

ทำให้สัทสุมะเกิดการจราจลจากซามุไร2กลุ่มคือ กลุ่มสนับสนุนท่านนาริอาคิระซึ่งท่านไม่ได้เกิดในสัทสุมะแต่ท่านเป็นทายาทโดยถูกต้อง กับกลุ่มที่สนับสนุนท่านทาดายุกิซึ่งเกิดในสัทสุมะแท้ๆ

จราจลโอยุระคราวนั้น ฝ่ายกลุ่มสนับสนุนท่านนาริอาคิระมีชัยชนะ แต่ซามุไรกลุ่มสนับสนุนท่านนาริอาคิระกลับถูกท่านนาริอากิลงโทษ จนเมื่อท่านนาริอากิถูกทางเอโดะสงสัยว่าท่านได้มีส่วนร่วมในการค้าของเถื่อนโดยมีท่านสุโชดำเนินการแทน เลยถูกบังคับทางอ้อมให้ลงจากตำแหน่งเจ้าแคว้น และเอโดะก็ให้ท่านนาริอาคิระได้เป็นเจ้าแคว้นแทน

โอยุระ ภรรยาอนุของท่านนาริอากินั้น พวกซามุไรกลุ่มท่านไซโกเกลียดมาก เพราะเชื่อว่าชาวสัทสุมะถูกขูดรีดภาษีอย่างหนัก ก็เพราะมีนางโอยุระคอยยุยงท่านเจ้าแคว้นนาริอากิ ที่สำคัญมีคำเล่าลือว่า นางโอยุระนั้นเก่งเรืองคุณไสยและการสาปแช่ง (ช่วงมีการจราจลท่านนาริอาคิระเคยได้รับจดหมายสาปแช่งเช่นกัน)

ฉะนั้น โอยุระ จึงเปรียบเสมือนนางแม่มดใจร้ายในความเชื่อของผู้คนที่จงเกลียดจงชังเธอ

หลังจากหลุดออกจากตำแหน่งเจ้าแคว้น ท่านนาริอากิกับนางโอยุระเองก็ยังคงพำนักอยู่ที่คฤหาสน์ทานาคาวะที่เอโดะต่อไป แต่ความบาดหมางระหว่างท่านนาริอากิกับท่านนาริอาคิระคราวนั้นยังไม่จางหายไปไหน และกำลังจะปะทุขึ้นอีกในไม่ช้า แต่คราวนี้ท่านหญิงอัตสึได้เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

-------------------------------

บทที่40

หลังการจากไปของท่านทาดาตาเกะ แต่อีกไม่กี่เดิอนต่อมาท่านหญิงก็ทำใจได้และปรับตัวให้เข้ากับชีวิตที่เอโดะได้อย่างดี และท่านหญิงก็ได้สนิทสนมกับบุตรชายของท่านนาริอาคิระอายุ5ขวบที่ชื่อ โทราจุมารุ จนเสมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ

ส่วนท่านไซโกที่ติดตามท่านเจ้าแคว้นมาที่เอโดะด้วย ก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นนิวะคาตะของแคว้น ซึ่งตำแหน่งนิวะคาตะนี้มีหน้าที่รับคำสั่งโดยตรงจากท่านเจ้าแคว้นให้ปฏิบัตงานต่างๆตามที่ได้รับมอบหมาย

ซึ่งงานแรกที่ท่านเจ้าแคว้นสั่งก็คือ


"ไซโก ข้ามีงานให้เจ้าทำ เข้ามาใกล้ๆ" / "ขอรับ"

"เงยหน้าขึ้นสิ...("ขอรับ") ..โอคัตสึลูกสาวข้า ปีหน้าก็จะแต่งงานเข้าปราสาทโชกุนแล้ว แต่งกับโชกุนคนที่13ท่านอิเอซาดะ จะให้เจ้าจัดหาทุกอย่างที่เขาจะต้องใช้ในบ้านใหม่นั้น"

ท่านไซโกตกใจเล็กน้อยเพราะเพิ่งรู้เป็นครั้งแรกว่าที่ท่านหญิงอัตสึมาเอโดะเพื่อจุดประสงค์อะไร

"ขอรับ..แต่ข้าของพูดตรงๆว่า งานสำคัญอย่างนั้น ความรู้ความสามารถของข้าคงทำไม่ได้หรอกขอรับ"

"ไซโก!" / "ขอรับ"

"อยู่ต่อหน้าข้า อย่าพูดว่าทำไม่ได้อีก!!" / "ขอรับ"

"จงทำอย่างสุดฝีมือ อย่าให้โออัตสึต้องเสียหน้า ต้องพิถีพิถัน อย่าได้ขาดตกบกพร่องได้เชียว"

"ข้าจะทำสุดความสามารถขอรับ!"

ท่านไซโกเป็นคนบ้านนอกเพิ่งจะมีโอกาสมาเอโดะครั้งแรก (ตามปกติเอโดะจะไม่ยอมให้ประชาชนข้ามเมืองโดยพลการโดยไม่ขออนุญาตก่อน หรือไม่มีคำสั่งจากเอโดะหรือจากไดเมียว)

การที่ท่านเจ้าแคว้นมอบหมายงานสำคัญมากๆขนาดนี้ คนบ้านนอกที่ไม่เคยรู้จักงานพิธีอย่างท่านไซโกย่อมต้องคิดว่าคงทำไม่ได้แน่ แต่ในเมื่อท่านเจ้าแคว้นสั่ง ซามุไรต้องทำได้เท่านั้น!! (และที่สำคัญท่านนาริอาคิระมองออกว่าท่านไซโกต้องทำได้แน่นอน)

------------------------

ระหว่างที่ท่านไซโกกำลังรับคำสั่งจากท่านเจ้าแคว้นอยู่นั้น เสียงท่านโทราจุมารุก็ดังขึ้นมาแต่ไกล เพราะท่านโทราจุมารุกำลังวิ่งนำหน้าพี่สาวคนใหม่มานั่นเอง

เมื่อท่านหญิงอัตสึตามมาทันก็ขออภัยท่านพ่อที่ท่านชายวิ่งซนมารบกวนท่านพ่อซึ่งกำลังสั่งงานซามุไรอยู่ และเมื่อท่านหญิงกำลังจะพาท่านชายออกไปเล่นอีกทาง เผอิญท่านหญิงเหลือบไปเห็นว่า ซามุไรทีรอรับคำสั่งท่านเจ้าแคว้นอยู่นั้น คือมิตรเก่าของท่านหญิงที่ชื่อท่านไซโก คิชิโนสุเกะนั่นเอง

"ท่านไซโก!?" อัตสึกล่าวทักขึ้นอย่างแปลกใจ

"ขอรับ" ท่านไซโกก้มหัวคำนับ

"อะไรเนี่ย เจ้ารู้จักเขาด้วยเหรอ?" ท่านนาริอาคิระแปลกใจยิ่งกว่า

"เจ้าค่ะ ไม่ได้พบกันซะนานเลย"

แล้วอัตสึก็หันไปถามท่านไซโกว่า "ทุกคนสบายดีเหรอ?"

"ขอรับ"

"ท่านนาโอโกโร่ด้วยเหรอ?" / "ขอรับ"

หลังจากนั้นท่านชายโทราจุมารุก็ถามท่านไซโกว่ารู้จักกับท่านพี่ข้าด้วยเหรอและยังเห็นว่าท่านไซโกมีรูปร่างใหญ่โตมาก ท่านชายเลยขอขึ้นไปนั่งเล่นบนไหล่ท่านไซโกหน่อยได้มั้ย

ท่านไซโกยิ้ม แต่ด้วยมารยาทของบ่าว ท่านไซโกจึงหันไปมองท่านเจ้าแคว้นในเชิงถามด้วยสายตาว่าท่านจะอนุญาตมั้ย? ซึ่งท่านเจ้าแคว้นก็ยิ้มรับและพยักหน้าเชิงอนุญาต

ต่อจากนั้นท่านเจ้าแคว้นก็อุ้มท่านโทราจุมารุให้ขึ้นไปนั่งเล่นอยู่บนไหล่ของท่านไซโก

"ท่านไซโก แบกหนักรึเปล่าน่ะ?" อัตสึถาม

"ไม่หรอกขอรับ แค่นี้สบายมาก"

แล้วท่านไซโกก็แบกท่านชายวิ่งเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน บรรยากาศช่างแสนสุขจริงๆ

-----------------------------

ส่วนที่บ้านท่านโอคุโบะ นาโอโกโร่ก็เพิ่งได้ทราบข่าวจากท่านโอคุโบะว่า ท่านไซโกได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนิวะคาตะ

ท่านโอคุโบะ "ขอรับ..ดูเหมือนว่าจะเป็นตำแหน่งสำคัญ ท่านคงจะอิจฉาเขาล่ะสิ?"

นาโอโกโร่ "อิจฉาสิ...เพราะข้าก็อยากรับใช้ใกล้ชิดและเห็นโลกกว้าง ได้ทำงานรับใช้บ้านเมืองของเราบ้างยังไงล่ะ"

ต่อมานาโอโกโร่ก็ได้ถามท่านโอคุโบะว่า "เคยได้ยินเรื่องของท่านโยชิดะ โชอินรึเปล่า?เขาดังมากนะ" ซึ่งท่านโอคุโบะก็รู้จัก "ท่านโยชิดะคนนี้ได้พาเรือเล็กของท่านไปใกล้เรือเพอร์รี่ เพื่อจะไปสืบความลับ แต่โชคไม่ดีที่ขึ้นไปบนเรื่อเพอร์รี่ไม่ได้ใช่มั้ย?"

"ใช่..แต่ข้าประทับใจความกล้าจากก้นบิ้งของหัวใจ..ยอมเสี่ยงตายอย่างนั้นก็มีด้วย"

เมื่อท่านโอคุโบะฟังนาโอโกโร่พูดอย่างนี้ เลยได้พูดให้แง่คิดและสติเตือนใจแก่นาโอโกโร่ไปว่า

"ท่านคิโมสึกิ ขอโทษนะขอรับ คิดเรื่องตัวเองก่อนน่ะดีมั้ย?"

"ตัวเองเหรอ!?"

"ท่านคิโมสึกิน่ะ เข้ากับคนได้ทุกกลุ่มทุกชั้น และยังมีพลังในการรวมคนทุกชั้นให้มาช่วยกันได้"

"อย่างนั้นเหรอ?"

"ก็ใช่นะสิ ดังนั้นสักวันนึงท่านจะต้องสามารถปลุกระดมคนในเอโดะให้ตามท่านได้"

"ขอบคุณที่ให้กำลังใจ แล้วท่านโอคุโบะล่ะ คิดอะไรไว้บ้าง เช่นหลังจากนี้คิดจะทำยังไงต่อไป"

"เมื่อก่อนข้าเคยทำงานอยู่ฝ่ายสถิติรับตำแหน่งโอคุวะ เป็นนายทะเบียนข้าว ทุกปีจะส่งข้าวเข้าคลัง เวลาขนส่งยังไงก็ต้องมีข้าวตกหล่นน่ะ เราจะรวบรวมข้าวที่ตกนั้นเป็นของตัวเองก็ได้ นั่นคืองานในหน้าที่ของข้า"

"ครอบครัวคนจนๆอย่างข้าน่ะ ยังได้รับความเอาใจใส่ ขำจึงสำนึกในบุญคุณยิ่งนัก....แต่ถ้าพ่อข้ายังไม่กลับมา ข้าก็ยังมองไม่เห็นอนาคตหรอก"

(ท่านพ่อของท่านโอคุโบะยังไม่กลับจากการถูกเนรเทศไปอยู่เกาะ โดยท่านเจ้าแคว้นคนเก่านาริอากิสั่งลงโทษคราวจราจลโอยุระ)

แล้วท่านฟุขุท่านแม่ของท่านโอคุโบะก็ออกมาทักทายนาโอโกโร่ ซึ่งท่านโอคุโบะก็บอกว่าท่านนาโอโกโร่นำของมาฝาก ท่านฟุขุจึงกล่าวขอบคุณนาโอโกโร่ที่อุตส่าห์นำของมาฝากทุกครั้งเลย

คุณผู้อ่านยังจำท่านฟุขุคนนี้ได้มั้ยครับ ผู้หญิงที่ช่วยสอนให้โอคัตสึรู้จักคำว่าศักดิ์ศรีและช่วยให้คัตสึลดความหยิ่งทนงในตนได้อย่างลึกซึ่งที่สุด
.
(หากจำท่านฟุขุไม่ได้ก็ต้องย้อนกลับไปอ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รักบทที่4ครับ)
.
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 41
..
.
.