บทเรียนของเจ้าหญิง 19

atsuhime 19

อ่านเจ้าหญิงอัตสึ ที่รัก(18)

เมื่อโอชิคะกลับไปแล้ว โอคัตสึก็ได้เปิดจดหมายที่ท่านแม่โอยุกิที่ฝากมาขึ้นอ่าน

"ทางบ้านของเราไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ส่วนโอคัตสึแม่รู้ดีว่าทุกๆวันลูกก็คงจะมีแต่ความทุกข์และทำใจได้ยากลำบากไม่น้อย ที่ปราสาทมีเรื่องที่ลูกต้องเรียนรู้อยู่มากมายนัก ไม่ว่าเรื่องอะไรลูกจะต้องยอมรับ และจงอย่าทำตัวเหมือนอยู่ที่บ้านอิไมสุมิ

ชีวิตต่อจากนี้ไป จงลืมเรื่องราวที่บ้านเสียให้เด็ดขาด แล้วถ้าเวลาใดที่ลูกรู้สึกมีทุกข์ ก็ขอให้อ่านจดหมายฉบับนี้...."

ยังมีจดหมายอีกฉบับที่ท่านแม่ฝากมาด้วย ไม่ใช่จดหมายของท่านแม่ แต่กลับเป็นจดหมายของคิขุโมโตะ

"สิ่งนี้คือจดหมายที่คิขุโมโตะเขียนถึงลูกก่อนตาย แม้ว่าในตอนนั้นท่านพ่อจะสั่งให้แม่เผาจดหมายนี้ทิ้งซะ แต่แม่ก็ไม่อาจทำคำสั่งนั้นได้ จึงเก็บจดหมายนี้ไว้จนถึงวันนี้ สุดท้ายนี้ขอให้ลูกจงระวังสุขภาพด้วย ยุกิ"

แล้วในจดหมายของคิขุโมโตะมีเนื้อความดังนี้

"เวลาที่คุณหนูได้อ่านจดหมายของข้าฉบับนี้ เวลานั้นข้าคงลาจากโลกนี้ไปแล้ว ก่อนอื่นข้าต้องขออภัยที่ข้าทำอะไรที่เห็นแก่ตัวแบบนี้.."

"คิขุโมโตะ.." โอคัตสึมีน้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลาที่อ่าน และระหว่างนั้นเช่นกัน ชิโนะก็ได้เฝ้ามองคุณหนูอยู่อย่างเข้าใจอกเข้าใจในทุกอย่าง เพราะชิโนะเอง เธออยู่ร่วมในเหตุการณ์แห่งความผูกพันธ์ทั้งหมดระหว่างคนทั้งสองแทบทุกเหตุการณ์

"ที่ผ่านมาข้ารู้สึกว่าเป็นเพราะความใจกว้างและอารมณ์ที่สนุกสนานอยู่ตลอดเวลาของคุณหนู ข้าเองก็อดรู้สึกอดเป็นห่วงคุณหนูไม่ได้ เพราะท่านไม่เคยนึกถึงหรือวางแผนอนาคตของตัวเองไว้เลยแม้แต่น้อย

แต่เมื่อตอนที่ทางบ้านตระกูลหลักได้เอ่ยขอคุณหนูไปเป็นลูกบุญธรรม ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองนั่นแหล่ะที่คิดผิดมาโดยตลอด คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูของข้า แท้ที่จริงแล้ว คุณหนูถูกกำหนดมาให้เป็นคนที่มีบุญวาสนาสูงส่ง ส่วนข้าเป็นแค่คนที่มีโอกาสได้ดูแลท่านเพียงชั่วเวลาเดียวเท่านั้น

จากนี้ไปไม่ว่าคุณหนูจะต้องไปอยู่ที่แห่งหนใด ไม่ว่าจะต้องไปพบปะผู้คนมากมายขนาดไหน ขออย่าไปพะวงต่อสิ่งที่อยู่ข้างหลัง จงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น ข้าเชื่อว่า สิ่งนี้แหล่ะที่จะทำให้ท่านเป็นท่านหญิงได้อย่างเต็มตัว และก็สิ่งนี้แหล่ะเป็นสิ่งที่คนที่เคยเลี้ยงคุณหนูมา...อย่างคิขุโมโตะอยากจะขอท่านเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตเจ้าค่ะ"

เมื่อได้อ่านจดหมายของคิขุโมโตะแล้ว โอคัตสึก็หวนกลับไปนึกถึงคำพูดสุดท้ายที่คิขุโมโตะได้สอนเธอ

"หนทางของลูกผู้หญิงมีแต่เดินหน้าไปเท่านั้น ไม่อาจหันหลังย้อนกลับมา ให้อายคนนะเจ้าคะ"

เมื่ออ่านจดหมายจบ โอคัตสึร้องไห้มากขึ้นจนเสียงดังออกไปนอกห้อง ฮิโรกาวะจึงเลื่อนประตูเข้ามาทันที

"ท่านหญิงเจ้าคะ! เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?"

ฮิโรกาวะถามโอคัตสึ แต่โอคัตสึก็ไม่ตอบและยังร้องไห้เช่นเดิม จนฮิโรกาวาเริ่มจะโกรธขึ้นมา

"ข้าไม่ทราบว่าท่านหญิงร้องไห้ด้วยเหตุใด แต่ว่าไม่ใช่เด็กๆแล้ว มีอะไรอัดอั้นตันใจก็ระบายออกมาสิเจ้าคะ"

โอคัตสึก็ยังไม่ตอบ และก็ค่อยๆพับจดหมายเก็บ แต่ฮิโรกาวะกลับยิ่งสงสัยมากขึ้น

"ในจดหมายนั่น มีอะไรเขียนไว้อย่างนั้นรึ" ฮิโรกาวะลุกขึ้นมาเพื่อจะเข้าไปเอาจดหมายจากมือโอคัตสึมาอ่าน แต่ทันใดนั้น!! ชิโนะก็รีบปลี่เข้ามาขวางฮิโรกาวะทันที!!

"อย่านะ!!เจ้าคะ"

"ออกไปนะ!!" ฮิโรกาวะผลักชิโนะออกไป แล้วหันมาดุโอคัตสึต่อ

"ข้ารับใช้เจ้านายมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นท่านหญืงท่านไหนมีอาการหนักได้ถึงขนาดนี้เลย ท่านอยากจะให้ทำยังไงถึงจะหายเศร้าโศก ดูสิ!ในจดหมายนั่นเขียนอะไรไว้กันแน่น่ะ"

ก่อนที่ฮิโรกาวะจะเอื้อมไปดึงจดหมายของคิขุโมโตะมาอ่าน โอคัตสึก็ลุกขึ้นโดยไม่สนใจฮิโรกาวะ แล้วเดินออกจากห้องนั้นไปยังอีกห้องที่ติดกัน ฮิโรกาวะก็พยายามเรียกท่านหญิงให้หยุดอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดโอคัตสึก็หยุด แต่ยังยืนหันหลังให้ฮิโรกาวะอยู่ แล้วพูดขึ้นว่า

"ฮิโรกาวะ! รู้ตัวมั้ย! ว่าท่านกำลังใช้น้ำเสียงแบบนั้นถามใครอยู่"

"เอ่อ!."

โอคัตสึหันหลังกลับมาด้วยแววตาที่เข้มแข็ง แล้วพูดต่อด้วยเสียงที่มีพลังและชัดเจน(ไม่ใช่เสียงดังนะครับ)

"ท่านคิดว่าข้าเป็นใครเหรอ ข้าเป็นธิดาของประมุขผู้ครองแคว้นสัทสุมะ ท่านนาริอาคิระแห่งตระกูลชิมะสึนะ!! "

เพียงเท่านั้น ฮิโรกาวะผู้ที่วางอำนาจข่มโอคัตสึมาตลอดก็ถึงกลับอ้าปากค้าง ตะลึงกับท่าทีที่ทรงอำนาจของโอคัตสึ อย่างที่ฮิโรกาวะไม่คาดคิดว่าจะพบเจอมาก่อน จนถึงต้องกลับรีบก้มหัวขอโทษแก่โอคัตสึทันที

"ขออภัยเจ้าค่ะ..."

"วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว จะไปพัก"

เมื่อโอคัตสึเดินผ่านไป ชิโนะก็รีบตาม แต่ฮิโรกาวะเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ยังทีท่าทางเกรงกลัวโอคัตสึอยู่เหมือนเดิม

-------------------

ในวันต่อมา โอคัตสึก็เริ่มเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ที่จากเดิมหน้าตาซังกะตาย ทานอะไรไม่ค่อยลง แต่กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ และในมื้อเช้า

"ฮิโรกาวะ"

"เจ้าคะ" ฮิโรกาวะยังหวาดๆ

"ก็อร่อยดีนี่นา"

"อ๋อ! เต้าหู้นี่ทำมาจากถั่วเหลืองที่ปลูกในโยชิโนะเลยนะเจ้าคะ รสชาติก็เลยต่างจากที่อื่นเจ้าค่ะ

"ข้าชอบแล้วล่ะ"

"ดีใจจังเลยเจ้าค่ะ อีกถ้วยนะเจ้าคะ"

เมื่อโอคัตสึยิ้มแย้มขึ้น ทำให้บรรยากาศของทุกคนก็ชื่นมื่นกันถ้วนหน้า และในเวลาอ่านหนังสือโอคัตสึก็บอกให้ทากายามะหาหนังสือใหม่ๆแปลกๆมาให้อ่านบ้าง ซึ่งทากายามะก็รีบรับคำสั่งรีบไปจัดหามาให้อย่างเต็มใจทันที

แต่เมื่อหมอกควันเริ่มจางหายจากปราสาทสึรุมารุไม่ทันไร ก็มีหมอกควันใหม่ที่ดำมืดกว่าเดิมกลับเข้ามาอีก เมื่อฮิโรกาวะเดินเข้ามาแจ้งว่า มีคนต้องการเข้าพบโอคัตสึ จึงขอเชิญโอคัตสึไปยังห้องรับแขกในตอนนี้

"มีใครมาเยือนงั้นเหรอ" โอคัตสึสงสัย

"พี่เลี้ยงที่จะคอยมาดูแลท่านหญิง เดินทางมาจากเกียวโตแล้วเจ้าค่ะ"

และเมื่อโอคัตสึมาที่ห้องรับแขก ก็พบว่าพี่เลี้ยงที่ท่านนาริอาคิระไปขอตัวมาจากบ้านโคโนเอะนั่งรออยู่แล้ว

"ข้าคือคัตสึ ตามสบายนะ จงเงยหน้าขึ้นสิ"

"ชื่อของข้าคือ อิคุชิมะเจ้าค่ะ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อจะมาเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลติดตามท่านหญิง ข้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับหน้าทีนี้มากเลยเจ้าค่ะ" (ในละครพออิคุชิมะแนะนำตัวจบ ฟ้าก็ร้องทันที ฝนก็เริ่มจะตก)

"เดินทางไกลมาจากเกียวโต คงจะทำให้ท่านลำบากมากสินะ"

"จริงๆด้วย!! สิ" อิคุชิมะแสดงท่าทางแปลกใจอะไรขึ้นมา

"อะไร.."

"จริงอย่างที่ได้ยินมา น้ำเสียงที่ท่านพูดนั้นยังเป็นสำเนียงท้องถิ่นอยู่มากเลยทีเดียว...ต่อจากนี้ไปข้าจะค่อยๆสอนท่านทุกอย่างเอง ขอให้ท่านหญิงจงวางใจเถอะเจ้าค่ะ"

โอคัตสึรู้สึกหวั่นใจในทุกคำพูดของอิคุชิมะ และนี่ก็เป็นการพบกันครั้งแรกของโอคัตสึกับคนๆนึงที่มีโชคชะตาต่อกันและจะมีบทบาทเกี่ยวข้องกับตนเองไปชั่วชีวิต

*****************************

บทนี้ผมขอสรุปที่ เมื่อโอคัตสึได้อ่านจดหมายของคิขุโมโตะแล้ว ก็เหมือนได้รับพลังใจขึ้นมาอีกครั้ง จนมีท่าทีที่สดใสกลับคืนมา

ส่วนชิโนะเองก็เป็นสาวใช้ที่ภักดีต่อเจ้านาย ได้ทำหน้าที่ของตนได้สมบูรณ์อย่างนับถือ ชิโนะรู้ทันทีว่าหากเจ้านายจะถูกคุกคามก็พร้อมออกมาปกป้องทันที (เธอทำดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ตามระดับฐานะและชนชั้นของเธอ)

แต่ชิโนะเองก็คงอยู่รับใช้โอคัตสึได้อีกไม่นานแล้ว เพราะเหตุใด โปรดติดตามตอนต่อๆไปครับ
.

.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึ ที่รัก(20)

.