ท่านแม่ที่เอโดะ 35

atsuhime 35

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 34
.
ในบทนี้จะเป็นบทที่ผมดูแล้วรู้สึกซึ้งจนน้ำตาจะไหลไปด้วยอีกตอนหนึ่ง ที่จริงมีหลายตอนตั้งแต่ที่เขียนมา ที่เคยผมเคยน้ำตาคลอและความซาบซึ้งในเรื่องมาแล้ว แต่ในบทที่35นี้นับว่าโดนใจผมมากครับ เพราะมันเกี่ยวกับวิถีบูชิโด(ที่ผมเคยกล่าวไว้หลายครั้ง)

------------------

หลังจากนาโอโกโรกลับจากการบอกข่าวดีแก่ท่านไซโกแล้ว ก็มาที่ต้นไม้ต้นนั้นอีกเพื่อมองซากุระจิมะ แล้วนาโอโกโร่ก็ตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ

-----------------

เมื่อขบวนของท่านหญิงออกจากเกียวโตมุ่งหน้าสู่เอโดะ ทีนี้ใช้การเดินทางทางบกแล้ว ด้วยเส้นทางสายโทไกโด ซึ่งก็มีโอกาสได้แวะชมความสวยงามของภูเขาฟูจิ ภูเขาไฟที่สูงและสวยที่สุดของญี่ปุ่น

อิคุชิมะ "ยามไร้เมฆ จากเอโดะ เราจะมองภูเขาฟูจิได้เสมอ"

อัตสึ "ช่างเป็นภูเขาที่งามเหลือเกินนะ"

"ต่อไปนี้ภูเขาฟูจิ จะคุ้มครองท่านหญิงแทนภูเขาซากุระจิมะเจ้าค่ะ"

"คุ้มครองข้าเหรอ... " แล้วอัตสึก็วิ่งออกไปให้ใกล้ฟูจิยิ่งขึ้นแล้วร้องตะโกนว่า
.
"ข้าย้ายมาจากแคว้นสัทสุมะ ชื่ออัตสึโกะเจ้าค่ะ! ต่อไปนี้โปรดพิทักษ์รักษาข้าด้วยเจ้าค่ะ!"

.
แล้วอัตสึโกะก็ยกมือขึ้นไหว้เคารพต่อฟูจิ เหมือนเป็นการฝากเนื้อฝากตัว

---------------------

และแล้วการเดินทางนับ2เดือนของท่านหญิงก็มาถึงจวนของแคว้นสัทสุมะแห่งเอโดะอย่างปลอดภัย

เมื่อมาถึงในจวนแล้ว ท่านหญิงก็ได้พบกับโอโนะชิมะ ซึ่งเป็นโรโจะ(คนสนิท)ประจำตัวท่านผู้หญิง(ภรรยาท่านนาริอาคิระ)


.
(*ในเรื่องนี้ นอกจากนางเอกแล้ว จากที่ผ่านมาถึงบทนี้ ผมว่า ฮิโรกาวะ กับ โอโนะชิมะ นี่สวยมากทีเดียว ขออภัยที่นอกเรื่องแต่2คนนี้สวยมากครับ )

แต่การแนะนำตัวของโอโนะชิมะ หน้าตาเธอดูขึงขังไม่ค่อยยิ้มแย้ม ทำให้อัตสึรู้สึกอึดอัดพอควร เช่นเมื่อโอโนะชิมะได้กล่าวอวยพรที่ท่านหญิงเดินทางมาถึงอย่างปลอดภัยแล้ว พอท่านหญิงขอบใจตอบ โอโนะชิมะกลับทำตาดุใส่!!

แม้อิคุชิมะจะแนะนำตัวเองอย่างนอบน้อมว่าเป็นโรโจะประจำตัวท่านหญิงอัตสึให้โอโนะชิมะได้รู้จัก แต่โอโนะชิมะก็แค่ชำเลืองมองอิคุชิมะแบบไม่ใส่ใจนัก แถมโอโนะชิมะก็ยังรีบอธิบายเกี่ยวกับจวนแห่งนี้ทันที ราวกับจะเตือนไว้ก่อน ด้วยน้ำเสียงที่แข็งไม่นอบน้อมต่อท่านหญิง

"ขอโทษที่ท่านมาเหนื่อยๆยังไม่ได้พัก แต่ข้าจะต้องเล่าเรื่องนี้ของบ้านนี้ให้ท่านได้ทราบ ที่นี่มีท่านผู้หญิงภรรยาของเจ้าของบ้านชื่อ ท่านหญิงฮิสะ ลูกชายท่านอายุ5ขวบชื่อท่านโทราจุมารุ ลูกสาวท่านอายุ3ขวบชื่อท่านหญิงเทรุ ยังมีท่านหญิงโนริอายุ2ขวบ กับท่านหญิงที่เพิ่งเกิดชื่อท่านหญิงยาซุเจ้าค่ะ"

หลังจากนั้นโอโนะชิมะก็ยังแนะนำนางกำนัลที่จะคอยรับใช้ท่านหญิงอัตสึให้ได้รู้จักทันที จนเมื่ออัตสึได้กลับมาห้องพักก็บ่นเหนื่อยมากๆ ระบายให้อิคุชิมะฟัง พูดง่ายๆก็คือ เมื่ออัตสึมาเจอะเจอคนที่มีลักษณะไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าที่ควร แม้จะแค่ฟังเขาพูดแค่ประโยคเดียวก็เสมือนนั่งฟังนานนับปี แต่นี่นั่งฟังอยู่ตั้งนานแน่ะ..

----------------------

แต่เมื่อไปถึงห้องพักแล้ว อัตสึก็รู้สึกดีใจและแปลกใจที่เครื่องใช้ไม้สอยต่างๆล้วนแต่เป็นของที่มาจากสัทสุมะทั้งนั้น เช่นเครื่องแก้วเบนิบิโนโระที่เลื่องชื่อของสัทสุมะเป้นต้นเป็นต้น อิคุชิมะเลยปลอบว่า

"ที่นี่คือปราสาทนอกแคว้นสัทสุมะ มีของทุกอย่างซึ่งเป็นของสัทสุมะ ยามคิดถึงบ้าน แม้ไม่เห็นซากุระจิมะ แต่ท่านจะเห็นความเป็นสัทสุมะได้จากสิ่งของเหล่านี้เจ้าค่ะ"

ท่านหญิงอัตสึยิ้มหน้าแป้นเชียว เมื่อได้อยู่ในห้องที่เสมือนอยู่ในสัทสุมะ แต่ไม่ทันจะได้นั่งพักให้หายเหนื่อยสักเท่าไหร่ ก็มีนางกำนัลชื่อ ฟูจิโนะ เข้ามาอีกคน ซึ่งเธอแนะนำตัวว่า เป็นโรโจะของท่านผู้หญิงอีกคน และฟูจิโนะก็ได้นำขนมหวานหน้าตาสวยงามที่ท่านผู้หญิงฝากมาให้อัตสึด้วย

"จากท่านแม่น่ะเหรอ?"

ฟูจิโนะ คนสนิทประจำท่านผู้หญิงคนนี้พยักหน้ายิ้มรับ ฟูจิโนะนั้นดูจะเป็นมิตรกว่าโอโนะชิมะมาก แต่พออัตสึบอกว่าอยากจะขอพบท่านแม่เพื่อขอบคุณ ฟูจิโนะกลับรีบปฏิเสธว่าขอให้ท่านหญิงรอไปก่อน และฟูจิโนะก็รีบขอตัวออกไปทำให้อัตสึแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมไม่ให้เข้าพบท่านแม่ทันที

อิคุชิมะเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง เชิญชวนให้ท่านหญิงทานขนมหวาน "ทานซะก่อนเถอะนะเจ้าคะ เดินทางมาเหนื่อยๆทานของหวานแล้ว จะได้หายเหนื่อยนะเจ้าคะ"

"ยังงั้นเหรอ.. ท่านแม่คงจะเป็นคนใจดีจริงๆเน๊อะ"

แต่เมื่อผ่านไปได้3วันแล้ว ท่านหญิงอัตสึก็ยังไม่ได้รับอนุญาตเข้าพบท่านผู้หญิงแห่งจวนสัทสุมะนี้เลย แม้อิคุชิมะจะไปถามถึงหลายหนก็ตาม อิคุชิมะจึงต้องปลอบใจท่านหญิงไปว่า ช่วงนี้ฝนตกท่านผู้หญิงคงจะไม่สบายก็ได้ ท่านหญิงเลยบอกว่า ถ้าท่านไม่สบายก็ควรน่าจะได้ไปเยี่ยม

อิคุชิมะก็ไม่รู้จะตอบท่านหญิงว่าอะไรดีเหมือนกัน..

.
------------------------

สิงที่ผมประทับใจในเจ้าหญิงอัตสึบทนี้

ขณะเดียวกันที่สัทสุมะ นาโอโกโร่ก็ได้ไปหาท่านอาจารย์คิโยมิชิที่บ้าน และนั่งรอท่านอาจารย์อย่างหน้าเครียดทีเดียว เมื่อท่านคิโยมิชิเข้ามามาถึงก็ถามว่า "มีเรื่องอะไรรึ"

"อาจารย์..ถึงยังไงข้าก็ยังข้องใจขอรับ ทำไมถึงไม่ให้ข้าไปเอโดะ คิดไปคิดมามันไม่สมเหตุผล ข้าน้อยใจขอรับ!"

ระหว่างนั้นโอชิคะก็กำลังจะน้ำชามาให้ แต่ก็ต้องหยุดแอบฟังอยู่หน้าห้องก่อน

"อย่าคิดมากเลย ถ้ามีความตั้งใจจริง สักวันนึงท่านต้องเห็นใจเราจนได้ ว่าแต่ว่า บอกไซโกแล้วใช่มั้ย?"
.
"ขอรับ"

"งั้นก็ดีแล้วนี่...นาโอโกโร่" / "ขอรับ"

"พูดไปก็ไร้ประโยชน์... มีคำสั่งภายในให้ข้าต้องไปทำงานที่ริวกิว"

เมื่อนาโอโกโร่รู้สึกตกใจได้ยินเรื่องคำสั่งย้ายของท่านอาจารย์ โอชิคะก็เช่นกัน แต่ตกใจเพราะอะไรตืดตามต่อไปครับ

"ทั่วเอเชียกำลังรบกับฝรั่งรุนแรงขึ้นทุกวัน อเมริกาก็กำลังจะตั้งท่าจะเอาริวกิวเป็นฐานทัพ เพื่อจะเอาเราเป็นเมืองขึ้น ก็หมายถึงว่า อาจจะเกิดสงครามเมื่อไหร่ก็ได้"
.
"งั้นรึขอรับ?"

"ข้ารู้ว่าสถานการณ์คับขันมาก รู้ว่าท่าน(นาริอาคิระ)เลือกคนให้เหมาะกับงาน แต่แล้ว..ทำไมถึงต้องเป็นข้า!?..ข้าน่ะอยู่ใกล้ชิดท่าน ทำงานให้ท่านมากถึงเพียงนี้ แล้วทำไมท่านถึงสั่งให้ข้าไปลำบากแบบนั้นล่ะ.."
.
"ข้านึกอยากจะถามท่านไปตรงๆนับครั้งไม่ถ้วนเหมือนกัน ความน้อยใจมันล้นหัวอก แต่ทว่า..ข้าก็เลือกที่จะรับคำสั่งแต่โดยดี ข้า..เลือกที่จะเชื่อฟังคำสั่ง"

เมื่อนาโอโกโร่ได้ฟังท่านอาจารย์ สีหน้าของตนที่มาพร้อมความทุกข์เหลือเกินที่ไม่ได้ไปเอโดะ ก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะเทียบไม่ได้เลยกับเรื่องของท่านอาจารย์

"นาโอโกโร่ อย่ามองท่านในแง่ร้ายนัก ตอนนี้ความปลอดภัยของสัทสุมะสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด เจ้าอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วนี่ เมื่อข้าไป อย่างน้อยก็ยังเหลืออีกคนนึงเอาไว้เพื่อปกป้องสัทสุมะ ก็คือเจ้านี่แหล่ะ"

"พอแล้วขอรับ...ข้าน่ะ..ข้า..ละอายใจตัวเองเหลือเกิน..ข้าละอายใจมากขอรับ" นาโอโกโร่ก้มหน้าลง น้ำตาลูกผู้ชายก็แทบจะไหลรินออกมา

"นาโอโกโร่" / "ขอรับ"

"เจ้าจะต้องปกป้องสัทสุมะนะ"

"ขอรับ!!" นาโอโกโร่รับปากท่านอาจารย์อย่างเข้มแข็ง

ส่วนโอชิคะที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกก็น้ำตาคลอพลอยตื้นตันใจไปด้วย...
.
----------------------


.
ในขณะเดียวกันฝ่ายท่านหญิงอัตสึซึ่งรอคอยมาหลายวันแล้ว ก็ได้รับอนุญาตจากท่านผู้หญิงฮิสะให้เข้าพบอย่างสมใจจนได้
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 36
."
.