ลาก่อนซากุระจิมะ 33

atsuhime 33

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 32
.
.
ท่านพ่อทาดาตาเกะเมื่อครั้งที่ท่านเจ้าแคว้นขอโอคัตสึไปเป็นลูก ตอนนั้นท่านพ่อทาดาตาเกะยินดีปรีดามากจนลืมสนิทว่าเคยยกโอคัตสึให้นาโอโกโร่ไปแล้ว และช่วงเวลาที่เหลือก่อนที่โอคัตสึจะมาเข้าปราสาทสึรุมารุ ท่านแม่โอยุกิก็พยายามบอกให้ท่านพ่อได้พูดคุยกับโอคัตสึให้มากๆเท่าที่จะทำได้ แต่ท่านพ่อก็พยายามเลี่ยงที่จะพูดคุยด้วย เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ลูกเห็น

แม้กระทั่งโอคัตสึได้พยายามหาโอกาสมาคุยกับท่านพ่อ ท่านพ่อก็ดูรู้สึกขัดๆเขินๆหาทางเลี่ยงที่จะอยู่พุดคุยกับลูกสาว และแม้โอคัตสึจะเอาหนังสือที่ตนเองรักที่สุดมาให้ท่านพ่อไว้ดูต่างหน้าเมื่อยามต้องจากกัน แต่ท่านพ่อทาดาตาเกะก็ยังทำเหมือนไม่ใส่ใจของขวัญที่โอคัตสึให้เท่าใดนัก

แต่เมื่อโอคัตสึจากไปแล้วจริงๆ ท่านพ่อก็กลับสะเทือนใจอย่างที่สุด เห็นได้ชัดว่าท่านเสียใจและคิดถึงลูกสาวคนเดียวเหลือเกิน เมื่อโอคัตสึไม่อยู่แล้วสิ่งที่ท่านพ่อชอบมองที่สุดเพื่อใช้เป็นสิ่งแทนโอคัตสึก็คือ ต้นคุโระนาเงะโมจิ ซึ่งเป็นต้นไม้ที่ปลูกขึ้นในวันเดียวกับที่โอคัตสึเกิดนั่นเอง

-----------------------

บทที่33

หลังจากที่ขบวนเกี้ยวของโออัตสึผ่านไปที่หน้าบ้านอิไมสุมิ ได้พบเห็นทุกคนในบ้านอิไมสุมิอีกครั้งก่อนต้องจากไปไกลแสนไกล และแม้ขบวนจะผ่านไปบ้านไปไกลแล้ว ท่านแม่ขอให้ท่านพ่อเข้าบ้าน แต่ท่านพ่อก็จะขอดูจนกว่าให้ขบวนลับตาไป และเมื่อมองไม่เห็นขบวนแล้ว ท่านพ่อก็เป็นลมล้มลงทันที

ส่วนนาโอโกโร่ ท่านไซโก ท่านโอคุโบะกับเพื่อนๆซามุไรอีกจำนวนหนึ่งก็ได้มารอทำความเคารพส่งขบวนของท่านหญิงอยู่กลางทาง แต่ขบวนเกี้ยวก็ผ่านไปอย่างเร็ว จนท่านหญิงไม่มีโอกาสได้เห็นทุกคนที่รอส่งอยู่

ท่านไซโก "ตามไปกันเถอะ!..เวลาที่จะอยู่ที่สัทสุมะด้วยกันเหลือน้อยแล้วนะ พวกเราตามกันไปที่ท่าเรือจนกว่าของท่านหญิงจะขึ้นเรือกันเถอะ"

นาโอโกโร่ซึ่งกำลังจมอยู่กับความอาลัยเหลือล้นกลับตอบว่า "แค่นี้..แค่นี้ก็พอแล้ว"

นาโอโกโร่ลุกขึ้นยืน แล้วหันเดินกลับอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก แต่ท่านไซโกกับท่านโอคุโบะกลับไม่ยอมเช่นนั้น

"ขอโทษด้วย!" ทั้งท่านไซโกกับท่านโอคุโบะวิ่งไปขวางหน้านาโอโกโร่และกล่าวขอโทษขึ้นพร้อมกัน แล้วทั้งสองคนก็หิ้วปีกนาโอโกโร่พาออกไปตามขบวนเกี้ยวของท่านหญิงทันที

----------------

เมื่อทั้งสามคนไปทันขบวน แต่ทั้งสามกลับต้องแปลกใจว่า ทำไมขบวนไม่มุ่งไปทางท่าเรือ แต่กลับเลี้ยวไปอีกทาง แต่จู่ๆนาโอโกโร่ก็คิดขึ้นได้ว่า ขบวนกำลังจะไปทางไหน? แล้วทั้ง3คนก็วิ่งลัดไปดักอีกทางเช่นกัน

และขบวนเกี้ยวก็ได้ไปหยุดลงที่ต้นไม้ ต้นไม้ที่โอคัตสึและนาโอโกโร่ชอบมายินดูภูเขาไฟซากุระจิมะด้วยกันประจำ และก็เป็นที่ๆโอคัตสึเคยนำเงินปลอมของท่านสุโชอดีตพ่อบ้านแคว้นสัทสุมะที่เคยมอบให้เธอก็นำมาฝังไว้ที่ใต้ต้นไม้นี้เช่นกัน

ท่านหญิงก็ได้ลงมาจากเกี้ยวและมองออกไปทางทะเลจุดที่มองเห็นซากุระจิมะในอีกฝากอย่างสวยงาม แล้วโออัตสึก็ร้องตะโกนบอกแก่ซากุระจิมะอันเป็นที่รักเป็นภูเขาไฟศักดิ์สิทธิ์ที่คนสัทสุมะนับถือว่า

"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ทุกๆอย่างที่ผ่านมาจนถึงวันนี้นะ จากนี้ต่อไปขอให้ช่วยคุ้มครองชาวสัทสุมะทุกๆคนด้วย"

แล้วอัตสึก็ยกมือขึ้นไหว้อธิษฐานต่อซากุระจิมะ

แต่เมื่ออัตสึหันหลังกลับ ก็ได้เห็นนาโอโกโร่และเพื่อนๆวิ่งตามมาถึงพอดี และซามุไรทั้ง3คนก็ปลดดาบสั้นออกจากเอว คุกเข่าลงก้มหัวคาราวะต่อท่านหญิง

เมื่อทั้ง3คนเงยหน้าขึ้น ท่านหญิงก็กล่าวอำลาว่า "ขอให้โชคดีนะ"

ทั้ง3คนก็ก้มหัวคาราวะตอบอีกครั้ง และท่านหญิงก็ขึ้นเกี้ยวออกจากไป

นาโอโกโร่ลุกขึ้นมองส่งขบวนและพูดว่า "ข้าเองก็จะ..ไปเอโดะด้วยอย่างแน่นอน"

ท่านไซโกให้กำลังใจ "ใช่แล้วล่ะ!"

"ขอให้ดูแลตัวเองด้วย จนกว่าจะถึงวันนั้น.."

--------------------

เมื่อท่านหญิงและผู้ติดตามได้ขึ้นเรือเพื่อออกเดินทางโดยทางทะเลแล้ว มีขบวนเรือติดตามหลายลำ ในเรือของท่านหญืงที่กำลังฝ่าคลื่นลงค่อนข้างแรงอยู่ ท่านหญิงยืนอย่างสั่นคลอนอยู่ใกล้กาบเรือ โดยมีอิคุชิมะอยู่ใกล้ๆ

"ที่ตรงนั้นเป็นอาณาเขคของบ้านอิไมสุมิ"

อัตสึมองออกไปแล้วหวนนึกถึงคำสอนของท่านแม่เมื่อครั้งเธอยังเด็กที่ว่า

"ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนแต่มีหน้าที่ตนเองกันทั้งนั้น คนเราก็เหมือนกันนะ......"



เมื่อคิดถึงคำสอนของท่านแม่ที่ตรึงใจในวันนั้นแล้ว ท่านหญิงก็เอ่ยเบาๆว่า "ท่านแม่..ข้าน่ะ กำลังจะไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว"

ทันใดนั้นคลื่นแรงก็มาปะทะเรือจนท่านหญิงอัตสึเซลงจนเกือบล้ม อิคุชิมะรีบเข้ามาพยุงไว้

"ท่านหญิงเข้ามาเถอะเจ้าค่ะ!"

"อิคุชิมะ!" / "เจ้าคะ"

"ความจริงข้าเกลียดท่านมาก"

"ทราบดีเจ้าค่ะ" อิคุชิมะก้มหัวคำนับรับ

"เพราะฉะนั้นข้าจะสาบานกับท่าน! ข้าจะไม่ยอม..ผิดคำสาบานแล้วถูกคนหัวเราะเยาะ.... ข้าจะร้องไห้เพราะคิดถึงสัทสุมะครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะรับคำสาบานนี้ไว้ เจ้าค่ะ!"

"นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว..!!"

ขณะที่พูดในทุกคำพูดของท่านหญิง สายตาของอัตสึก็ยังเฝ้ามองซากุระจิมะที่ห่างไกลออกไปทุกที ทุกที...

*********************

และการจากซากุระจิมะในครั้งนี้ จะเป็นการจากไปอย่างถาวร เพราะท่านหญิงอัตสึจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเหยียบที่แผ่นดินของสัทสุมะในชั่วชีวิตนี้อีกแล้ว..
.
อ่านatsuhime34
.
.

.

.