อ่านเจ้าหญิงอัตสึ ที่รัก(27)
หลังจากออกจากบ้านอาจารย์โคยิมิชิ ระหว่างเดินกลับบ้านทางนาโอโกโร่ก็คิดถึงการพูดคุยของตนกับโอชิคะที่หน้าประตูบ้านท่านอาจารย์ก่อนจะกลับ ซึ่งโอชิคะได้ตามออกมาและส่งร่มให้นาโอโกโร่
โอชิคะ "ท่านคงอยากจะไปในที่ๆโอคัตสึอยู่ใช่ไหม"
นาโอโกโร่ "ไม่ใช่..เรื่องนั้น"
นาโอโกโร่จะพูดจริงหรือไม่ ใจของเขาเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด
--------------------
หลังจากนั้นไม่นาน ที่บาคุฟุ幕府 (shogunateรัฐบาลโชกุน)งานศพของท่านโชกุนอิเอโยชิก็เริ่มขึ้น ส่วนท่านอิเอซาชิก็จะได้เป็นท่านโชกุนคนต่อไป (ซึ่งจะได้รับพระบรมราชโองการแต่งตั้งจากองค์สมเด็จพระจักรพรรดิโคเม อย่างเป็นทางการต่อไปภายหลังงาน)
------------------
ในเวลาต่อมา นาโอโกโร่ถูกเรียกตัวเข้าไปพบท่านเจ้าแคว้นที่ปราสาทสึรุมารุ ก่อนออกเดินทางท่านพ่อของนาโอโกโร่ตกใจมากว่า ทำไมลูกชายคนที่3ของตนถึงต้องถูกเรียกตัวไปที่ปราสาท
"
ท่านพ่อเลยดุนาโอโกโร่ใหญ่เลย เพราะคิดว่านาโอโกโร่คงจะไปก่อเรื่องแน่ๆ เพราะท่านพ่อรู้ว่านาโอโกโร่ไปคบกับพวกไซโกซึ่งอาจนำพาเรื่องเดิอร้อนมาสู่ตระกูลคิโมสุกิเป็นแน่ แต่นาโอโกโร่ไม่สนใจท่านพ่อรีบออกไปอย่างด่วน!!
เมื่อนาโอโกโร่ได้คุกเข่าต่อหน้าท่านนาริอาคิระแล้ว ท่านนาริอาคิระเป็นฝ่ายเริ่มการสนทนา
"คิโมสุกิ นาโอโกโร่" / "ขอรับ!"
"เงยหน้าขึ้น" / "ขอรับ"
"ข้าได้ยินข่าวมาว่า เจ้าบอกว่าอยากจะไปที่เอโดะอย่างงั้นรึ?"
นาโอโกโร่มองไปที่ท่านอาจารย์คิโยมิชิก่อนจะตอบว่า "ขอรับ"
"เวลาตอบให้มองหน้าข้าด้วย"
"หน้าตาท่าทางใช้ได้ทีเดียว เรื่องไปเอโดะข้าจะลองคิดดู"
"ขอได้โปรดกรุณาด้วย ขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งขอรับ"
"ว่าแต่..นาโอโกโร่ คนที่ชื่อไซโก คิชิโนสุเกะ เป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าใช่มั้ย....ไม่ต้องกลัวไป ข้าไม่ได้คิดตำหนิหรือเอาโทษอะไร เพียงแต่ข้ามาคิดๆดูแล้ว ถ้าหากมีคนที่แตกต่างไปบ้างอาจผลดีกับเราก็ได้" / "ขอรับ"
"ไซโก..ได้เขียนใบความคิดเห็นไว้ด้วยใช่มั้ย?" ท่านเจ้าแคว้นหันไปถามท่านอาจารย์คิโยมิชิ
ท่านอาจารย์คิโยมิชิ(คนสนิทท่านเจ้าแคว้น) "ขอรับ เป็นความคิดเห็นที่แตกต่างจากคนอื่นขอรับ"
"ต่างจากคนอื่นเหรอ!?" นาโอโกโร่อุทานเบาๆ
"จากนี้ไปคงต้องฟังเสียงจากกลุ่มคนพวกนี้ด้วย แต่ข้าไม่อาจพบปะโดยตรงได้ ถ้าจะฟังเสียงผ่านมาทางเจ้าได้ก็ดีมากนะ"
"รับทราบขอรับ หากว่ามีสิ่งใดที่จะทำเพื่อท่านได้ก็ขอน้อมรับด้วยความยินดีขอรับ"
"ฝากด้วยนะ" / "ขอรับ!"
"งั้นถามเลยก็แล้วกัน ว่าพวกคนหนุ่ม ตอนนี้คิดยังไงบ้าง"
"ขอรับ นับจากเรือของเพอร์รี่เข้ามาต่างพากันพูดว่าให้ขับไล่ต่างชาติไป"
"เจ้าเองก็คิดร่วมขับไล่ด้วยเหรอ?"
"ไม่ขอรับ ข้าคิดว่า..ประเทศอื่นน่ะก็มีส่วนดีอยู่เช่นกัน เอาแต่เกลียดชังและขับไล่ก็จะมองไม่เห็นส่วนดีขอรับ"
"ถ้างั้นเจ้าคิดว่าประเทศอื่น ก็มีส่วนที่เราควรเรียนรู้สินะ"
"ขอรับ ในมุมกลับกัน ข้าคิดว่าประเทศของเรา ก็มีสิ่งดีที่ควรให้ประเทศอื่นเรียนรู้เช่นกันขอรับ"
"อึม..น่าสนใจไม่น้อย ทำไมถึงคิดเช่นนั้น"
"ได้รู้จักกับจอห์น มันจิโร่แล้ว ข้าจึง..คิดเช่นนั้นขอรับ"
"โอ..ได้พบกับเขาแล้วเหรอ"
"ขอรับ เป็นความกรุณาของท่านอาจารย์โคมัทสึน่ะขอรับ" (ชื่อเต็มท่านอาจารย์คือโคมัทสึ คิโยมิชิ)
"จริงด้วยสิ แต่ทว่านาโอโกโร่.. ยังมีบางเรื่องที่ไม่มีใครทำได้นอกจากตัวเจ้า เรื่องนี้ขอให้จำไว้ให้ดี"
"เรื่องที่มีเพียงข้าทำได้?"
"สนิทสนมกับคนที่ด้อยกว่าเป็นสิ่งที่ดี มีอะไรให้ได้เรียนรู้ แต่ว่าแท้จริงแล้วตัวเรานั้นแตกต่างจากพวกเขา ทั้งฐานะชาติกำเนิด แยกแยะหน้าที่ของตนให้ออก และจงจำคำพูดทั้งหมดเอาไว้ให้ดี ห้ามลืมโดยเด็ดขาดนะ" / "ขอรับ"
"ตอนนี้อาจจะยังไม่ค่อยเข้าใจ วันนึงเจ้าจะเข้าใจได้เอง ขอให้จำคำพูดของข้าให้ขึ้นใจ จนกว่าจะถึงวันนั้น"
"ขอรับ"
การสนทนาน่าจะจบลงเพียงแค่นี้ แต่นาโอโกโร่ก็กลับรวบรวมความกล้า ตัดสินใจกลับไปพูดในเรื่องจราจลที่ผ่านมาอีก
"ขออนุญาตขอรับ ที่ท่านพูดถึงคนที่ด้อยกว่านั้นน่ะ ข้าขอ..ขอถามสักหนึ่งคำถามได้มั้ยขอรับ"
"ว่ามาสิ"
"ขอรับ..เพื่อนของข้าเอง พ่อของเขาถูกส่งไปที่ชิมะนางะ จนป่านนี้..ยังไม่ได้กลับมาเลยขอรับ"
"ถูกลงโทษคราวก่อน ที่ก่อความวุนวายน่ะเหรอ?"
"ขอรับ..ไม่..ไม่ทราบว่าจะได้รับการอภัยโทษหรือไม่น่ะขอรับ"
"ข้าจะปล่อยแน่นอน แต่ให้รออีกหน่อย ฝากไปบอกเขาด้วย" / "ขอรับ"
"ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนมาขอให้อภัยโทษเหมือนกัน"
"คนนั้นคือท่านอัตสึใช่มั้ยขอรับ" / "หา.." ท่านเจ้าแคว้นตกใจเล็กน้อย
"นายท่าน! ความจริงนาโอโร่คนนี้เป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดกับท่านอัตสึ และเป็นเพื่อนร่วมชั้นโรงเรียนเดียวกับพี่ชายของท่านหญิงนะขอรับ"
"จริงรึนี่!" / "ขอรับ!.. ที่บ้านอิไมสุมิข้าเองก็ไปรบกวนอยู่บ่อยๆ"
นาโอโกโร่พูดเสร็จก็ล้วงหยิบเครื่องรางที่เก็บไว้ในเสื้อออกมาส่งให้ท่านเจ้าแคว้น
"ก่อนที่ข้าจะเกิด ท่านเคยมอบเครื่องรางนี้ไว้ให้ ส่วนท่านอัตสึก็ดูเหมือนจะได้รับเหมือนกันด้วยขอรับ"
ท่านเจ้าแคว้นหยืบเครื่องรางที่นาโอโกโร่ยื่นให้ ขึ้นมาดู
"ไม่มีเลยสักวัน ที่ข้าจะลืมพระคุณของนายท่าน และคิดว่าท่านอัตสึก็ไม่ต่างกัน"
"นี่ถึงขนาด..รู้ใจอัตสึเลยเหรอเนี่ย" ท่านนาริอาคิระอ่านแววตาและคำพูดของนาโอโกโร่ได้ทะลุปรุโปร่ง
"เปล่าเลย..ทั้งหมด..เป็นเพียงข้าที่คิดเองฝ่ายเดียว" / "โอ..อย่างนั้นเองเหรอ"
"เออ..แต่ว่า..ท่านอัตสึไม่ทราบหรอกว่าข้าคิดยังไง..คือข้าเองก็ไม่คิดจะเอ่ยปากพูดอะไรมาก ที่..ที่..ข้าพูดถึงในคราวนี้ก็เพราะว่า.." นาโอโกโร่รีบพูดอธิบายแต่ค่อนข้างตะกุกตะกัก
"ดีแล้ว..นี่ก็หมายความว่า ข้าเป็นคนที่ทำให้เจ้าต้องเป็นทุกข์ล่ะสินะ"
"หามิได้ขอรับ! ท่านอัตสึ สูงส่งเกินกว่าที่คนอย่างข้าจะไปเทียบเคียงได้...ตอนนี้ข้าเพียงแค่อธิษฐานให้ ทานอัตสึพบความสุขขอรับ"
ท่านนาริอาคิระส่งเครืองรางคืน แล้วพูดต่อ "เจ้าคิดอย่างนั้นจริงเหรอ?"
"แน่นอนขอรับ!" นาโอโกโร่จับเครื่องรางในมือแน่นขึ้น ท่านนาริอาคิระมองจิตใจของนาโอโกโร่ออกว่าคงจะต้องเจ็บปวดไม่น้อยทีเดียว และท่านนาริอาคิระก็ยังมองทะลุอีกว่า นาโอโกโร่ก็ตั้งใจจริงในทุกอย่างที่พูดออกไป ท่านนาริอาคิระก็เลยเกิดเมตตานาโอโกโร่ขึ้นมาจึงถามไปว่า "อยากเจอมั้ย!?"
นาโอโกโร่ยังงงกับคำถามของท่านเจ้าแคว้น "ขอรับ!?!"
"ข้าถามว่าเจ้าอยากพบท่านหญิงมั้ย"
"ขอรับ เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว..อยากเจอขอรับ" แม้จะตกใจในสิ่งที่ได้ยิน แต่นาโอโกโร่ก็กล้าที่จะตอบตามใจจริงของตน
"เชิญท่านหญิงมาซิ" ท่านนาริอาคิระหันไปบอกท่านโคมัทสึ แต่ท่านโคมัทสึกลับงง!
"เรียกอัตสึมาซิ!" / "ขอรับ!!" ท่านโคมัทสึได้ยินชัด จึงรีบลุกออกไปตามคำสั่งทันที
นาโอโกโร่ตกใจและไม่คาดคิดเช่นกันเมื่อได้ยินคำสั่งของท่านเจ้าแคว้นในเรื่องนี้.........
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึ ที่รัก(29)
.
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ถ้าแสดงความเห็นตรงช่องนี้ผมจะได้อ่านทุกความเห็นครับ แต่ถ้าความเห็นไม่ขึ้นอาจเพราะระบบรอตรวจสแปม ต้องรอ1-2วัน / ใหม่ เมืองเอก kaeake@ymail.com