อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก31
.
จบเมื่อบทที่แล้วอัตสึโกะ ก็ไม่อาจซ่อนเร้นความรู้สึกเศร้าในใจตนได้อีก ถึงกับร้องไห้ไม่ยอมหยุด แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเธออ่อนแอ เพราะธรรมชาติของหญิงต่างกับชายนัก
ผู้หญิงอาจปิดบังความรู้สึกต่อหน้าคนอื่นไม่ได้มากเท่าชาย แต่ภายนอกที่ดูอ่อนแอนั้น แต่ภายจิตใจกลับเข้มแข็งกว่าที่ชายคิด ส่วนผู้ชายภายนอกอาจดูเข้มแข็ง แต่ในใจแล้วกลับเปราะบางยิ่งกว่า
ท่านหญิงอัตสึเป็นคนที่เปิดเผย คิดอย่างไรรู้สึกอย่างไรก็แสดงออกชัดเจน เพราะเธอไม่ทรยศกับความรู้สึกของตนนั่นเอง
***********************
atsuhimeบทที่32
หลังจากพิธีอวยพรจบลงไปแล้ว อิคุชิมะและท่านหญิงก็ได้เข้ามาขอโทษต่อท่านเจ้าแคว้น จากเหตุการณ์ที่โออัตสึไม่อาจซ่อนความรู้สึกของตนไว้ได้
"ข้าผิดไปแล้ว ขอท่านพ่อได้โปรดอภัยให้ด้วยเจ้าค่ะ"
"โออัตสึ..คราวก่อนนี้ข้าเคยเล่าเรื่องของท่านแม่ของข้าให้เจ้าฟังแล้วใช่มั้ย" / "เจ้าค่ะ"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ไม่มีวันที่จะตัดสายสัมพันธ์ของพ่อแม่ลูกได้ เรื่องนี้ข้าทราบเป็นอย่างดี"
"ขอบพระคุณที่กรุณาเข้าใจเจ้าค่ะ"
"เจ้าคงอยากจะพูดคุยกับพ่อแม่ของเจ้ามากสินะ"
แต่โออัตสึกลับตอบว่า "ไม่เจ้าค่ะ..เพราะจะเหลือเยื่อใยอยู่ไม่รู้จบสิ้น"
"งั้นรึ..ข้าเองก็มีเรื่องที่อยากจะพูดกับเจ้า เรื่องการเดินทาง ต้องขอให้เจ้าเดินทางล่วงหน้าไปที่เกียวโตก่อน" / "เกียวโต?"
"อิคุชิมะ!" / "เจ้าค่ะ..เพื่อเดินทางไปเป็นลูกบุญธรรมของท่านโคโนเอะเสนาฝ่ายขวาเจ้าคะ"
พอได้ยินดังนั้นแล้ว อัตสึถึงกับงง! จนแทบตั้งตัวไม่ติด "ลูกบุญธรรม!?"
"มีคนไม่เห็นด้วยที่คนในตระกูลเจ้าเมืองอย่างเรา จะไปเป็นภรรยาเอกของโชกุน แต่ถ้าหากเป็นธิดาของท่านขุนนางโคโนเอะ ก็คงจะไมใครกล้าขัดขวางแน่"
"แล้วก็เป็นบ้านที่ข้ารับใช้มาตลอดด้วยเจ้าค่ะ"
โออัตรู้สึกอึ้งกับความเปลี่ยนแปลงที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว
"ลูกบุญธรรมแล้วก็ลูกบุญธรรม นี่ข้าจะต้องมีท่านพ่อคนใหม่อีกแล้วหรือเจ้าคะ.."
.
"เข้าใจนะ"
----------------
ต่อมา อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเดินทาง นางกำนัลในปราสาทก็เตรียมข้าวของกันยกใหญ่ ชิโนะเองก็เข้ามาช่วยพวกนางกำนัลอยู่ด้วย แต่ขณะที่ชิโนะก็กำลังช่วยจัดเตรียมข้าวของอยู่ อิคุชิมะก็มาเรียกชิโนะให้ตามไป...
-------------
ส่วนท่านหญิงก็จัดเตรียมข้าวของในห้องพักอยู่นั้น ก็ได้หยิบเอาของฝากที่ท่านฟุขุได้เคยฝากนาโอโกโร่มาให้ขึ้นมาดู หลังจากนั้นอัตสึก็เหลียวมองไปที่พระที่ท่านแม่เคยมอบให้มา และรำพึงถึง "ท่านแม่.."
สักพัก ฮิโรกาวะก็เดินมาแล้วบอกท่านหญิงว่ามแขกมารอพบอยู่ อัตสึก็รู้สึกแปลกใจ..
เมื่ออัตสึไปที่ห้องรับแขกแล้ว ก็พลันต้องตกตะลึงกับแขกที่มารอพบอยู่ ซึ่งก็คือคนในครอบครัวอิไมสุมินั่นเอง ทุกคนได้ก้มหัวเคารพรอพบอยู่แล้ว
"นี่มันอะไรกันน่ะ?" / "นี่เป็นคำสั่งของนายท่านเจ้าค่ะ" อิคุชิมะตอบ
"ของท่านพ่อน่ะเหรอ?" / "เชิญนั่งลงก่อนสิเจ้าคะ"
หลังจากนั้นอิคุชิมะก็สั่งให้ทุกคนออกไปให้หมด และอิคุชิมะเองก็ออกตามไปด้วยเช่นกัน เพื่อเปิดโอกาสให้ท่านหญิงได้อยู่กับครอบครัวอิไมสุมิตามลำพัง
"กรุณาเงยหน้าขึ้นเถอะเจ้าค่ะ" โออัตสึพูดจบก็ลุกเดินเข้าไปหาท่านพ่อท่านแม่ใกล้ๆ ด้วยความดีใจปิติใจมากล้นจนน้ำตาคลอ
"ท่านพ่อ..ท่านแม่.."
ท่านทาดาตาเกะ "โอคัตสึ! ดูมีความสุขดีนี่นา?" / "เจ้าค่ะ"
ท่านโอยุกิ "ดูซิ ลูกสวยงามขึ้นมากเลยนะ" / "ท่านแม่ก็.." แล้วโออัตสึก็โผเข้ากอดท่านแม่
"ยังทำตัวเป็นเด็กเหมือนเดิมเลยนะลูก"
"ท่านพ่อเจ้าคะ..ท่านแม่เจ้าคะ..ไม่ว่าลูกจะไปอยู่ที่ไหน ลูกก็ยังเป็นลูกของท่านพ่อท่านแม่ตลอดไปนะเจ้าคะ"
"เน๊อะ! ใช่มั้ยชิโนะ!" / "เจ้าค่ะ!" แล้วชิโนะก็ร้องไห้ตื้นตันไปด้วย
"โอคัตสึ จริงด้วย..ลืมไปแล้วใช่มั้ยละว่าข้าก็อยู่ที่นี่น่ะ" ทาดายุกิพี่ชายคนที่3ทักขึ้น
โออัตสึจึงคำนับ "ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะท่านพี่"
"ยังไม่ลืมก็ใช้ได้แล้วล่ะ"
"แต่ว่า..ท่านพี่นี่ยังเหมือเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"ว่าอะไรนะ!!..จริงสิ ลืมไปว่าพูดแบบนี้ไม่ได้แล้ว" / "ไม่หรอก ไม่เป็นไรหรอก"
"ไม่ได้แล้ว..ตอนนี้เป็นคนที่สูงส่งแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะคิดยังไง แต่ตอนนี้ ฐานะของเจ้าเปลี่ยนไปแล้ว" / "ท่านแม่.."
"ดูสิ เจ้าคงลำบากมากเชียวนะ..แม้จะไปที่เอโดะแล้ว ต้องไม่ลืมความเป็นตัวของตัวเองของเจ้านะ ขอเพียงให้เจ้าสุขสบายดี แค่นั้นแม่ก็พอใจมากแล้วล่ะ" / "เจ้าค่ะ"
"ใช่แล้ว ขอเพียงแค่นั้นก็พอ สิ่งที่พวกเราหวัง ขอเพียงแค่ลูกสุขสบายดีก็พอแล้ว" / "เจ้าค่ะ"
ความใกล้ชิดสนิทสนมแบบนี้ของทุกคน คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว....
-----------------------
ในยามเย็นวันนั้น โออัตสึนั่งคิดนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว จนกระทั่งอิคุชิมะเดินมาตาม
"ได้เวลาแล้ว จะรับประทานอาหารเลยมั้ยเจ้าคะ"
"อิคุชิมะ! วันนี้ข้ามีความสุขเหลือเกิน ต้องขอบใจท่านมากนะ"
"ทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของนายท่านเจ้าค่ะ" อิคุชิมะพูดจบก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป
"ไม่มีความน่ารักอะไรซะเลย"
"ไม่ได้ยินเลยเจ้าค่ะ"
"ได้เวลาอาหารเย็นแล้วใช่มั้ย!"
แล้วอิคุชิมะก็เดินออกไป แต่ก็แอบอมยิ้มอยู่ด้วยเช่นกัน
---------------------
แต่ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น ท่านทาดาตาเกะกลับมาที่บ้าน ก็ล้มป่วยลงทันที
------------------------
จนกระทั่งถึงวันเดินทาง
.
"ใกล้เวลาแล้วสินะ" ท่านพ่อนาริอาคิระเอ่ยขึ้น"เจ้าค่ะ...ขอบพระคุณท่านพ่อเรื่องเมื่อวันก่อนนะเจ้าค่ะ ในที่สุดก็มีโอกาสได้กล่าวคำอำลากับท่านทาดาตาเกะ และท่านโอยุกิ"
"งั้นรึ...ขอพูดเรื่องข้างหน้าหน่อย การจัดเตรียมงานแต่งงานทั้งหมดจะทำที่เอโดะ"
"รับทราบแล้วเจ้าค่ะ"
"แล้วพบกันที่เอโดะ"
"เจ้าค่ะ"
--------------------
การเดินทางของท่านหญิงก็เริ่มขึ้น ซึ่งก็ได้ผ่านไปที่หน้าบ้านอิไมสุมิ ท่านทาดาตาเกะแม้จะป่วยมากแต่ก็พยายามลุกออกมาส่งลูกสาวที่กำลังจะจากไปให้ได้ เมื่อขบวนได้มาหยุดที่หน้าบ้าน ทุกคนในบ้านอิไมสุมิก็ก้มหัวคาราวะ โออัตสึเองก็..(กลับไปดูที่คลิปที่ตอน30ดีกว่าครับ)
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 33
.
.
.
.
.
มีตอนต่อไปไหมคะ?
ตอบลบขอบคุณนะคะที่ทำให้เราดูเรื่องนี้ได้เข้าใจมากขึ้น
จะพยายามเขียนไปเรื่อยๆครับ แต่อาจจะช้าสักหน่อย
ตอบลบเพราะถ้ารีบมันก็จะไม่ดีเท่าที่ควร
ขอบคุณสำหรับการติดตามและแสดงความเห็นครับ