วันอาทิตย์ที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2553

ศรีภรรยาแห่งโทกุกาวะ 98

atsuhime 98


อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 97.1


เมื่อท่านมิไดกลับไปที่ห้องพัก ก็ถูกอิคุชิมะกดดันซ้ำอีกครั้งในเรื่องเดิมๆ

อิคุชิมะ "ไม่น่าเลยจริงๆ ถ้าท่านอีได้เป็นไทโรก็หมายความว่า ท่านโยชิโตมิก็จะได้เป็นทายาทโชกุนคนต่อไปแน่นอน ท่านคุโบก็รู้ไม่ใช่รึเจ้าคะ?"

ท่านมิไดที่มีสีหน้าเครียด "เรื่องนั้นข้าไม่ได้ถามท่านพี่หรอก"

"แล้วท่านมัวทำอะไรอยู่ล่ะเจ้าคะ? นั่นเป็นเรื่องสำคัญมากนะเจ้าคะ ทำราวกับว่าไม่ได้เอาใจใส่เล่นสักนิด เฮ่อ! มันก็น่าอยู่หรอก เพราะท่านมิไดเลือกฝ่ายไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น อะไรจะเกิดก็ช่างมัน! แต่ว่า..ถ้าอ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว ท่านก็คงจะไม่พูดแบบนั้นแน่ๆละเจ้าค่ะ"

แล้วอิคุชิมะก็ส่งจดหมายที่บรรจุอยู่ในกล่องอย่างเรียบร้อยวางให้ตรงหน้าท่านมิได
"จดหมายจากท่านพ่อที่สัทสุมะ เพิ่งส่งมาถึงเจ้าค่ะ" / "จากท่านพ่อเหรอ?"

"เชิญอ่านตามสบายนะเจ้าคะ อยู่คนเดียวพิจารณาเองแล้วกันนะเจ้าคะ"
อิคุชิมะเปิดกล่องให้ท่านมิไดเห็นจดหมายข้างใน หลังจากนั้นอิคุชิมะก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้ท่านมิไดได้อยู่ตามลำพัง



อิคุชิมะไปนั่งรออยู่หน้าห้อง สีหน้าของอิคุชิมะเครียดมาก

ท่านมิไดได้แต่นั่งจ้องมองที่หน้าซองจดหมายที่มีลายมือท่านพ่อนาริอาคิระเขียนจ่าหน้าซองถึงท่านหญิง อยู่เป็นเวลานาน

------------------------

จนกระทั่งท่านมิไดได้ออกมาหาอิคุชิมะที่หน้าห้อง

อิคุชิมะ "ท่านพ่อเขียนมาว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ?" / "...ข้ายังไม่ได้อ่านเลย.."

"หมายความว่าอย่างไรล่ะเจ้าคะ?" / "อิคุชิมะ..ข้าทำผิดไปแล้วล่ะ" / "หา?"

"ข้าจะไปฝ่ายหน้า!!" / "ไปฝ่ายหน้า?"

"ข้าจะต้องไปหาท่านพี่ที่ฝ่ายหน้า" / "ไม่ได้นะ! ห้ามออกไปถึงฝ่ายหน้านะเจ้าคะ" / "ข้าจะไป!!"

หลังจากพูดจบท่านมิไดก็รีบเดินอย่างเร็ว! เพื่อมุ่งไปฝ่ายหน้า(ที่ๆท่านโชกุนว่าราชการ) ไปพบท่านคุโบทันที อิคุชิมะรีบร้องตะโกนห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง ท่านมิไดมุ่งไปอย่างเร็วจนกระทั่งวิ่ง....

อิิคุชิมะรีบตาม นางกำนัลทั้งหลายต่างร้องห้ามกันใหญ่ ทาคิยามะผ่านมาเห็นก็รีบตามไปห้ามเช่นกัน แต่ไม่เป็นผล!!

(ฉากนี้เป็นฉากที่ได้พลังมากครับ ทั้งดนตรี ทั้งบรรยากาศ ผมประทับใจฉากนี้จริงๆ ขอให้ดูจากคลิปแล้วกัน)

นางกำนัลทุกคนต่างวิ่งตามท่านมิไดกันทั้งหมดหวังห้ามไม่ให้ท่านออกไปจากโอโอขุ ท่านมิไดผ่านประตูแต่ละชั้นๆของโอโอขุไปอย่างเร่งด่วน จนกระทั่ง! ท่านมิไดไปถึงสุดทางแห่งโอโอขุไปถึงประตูสุดท้ายที่ล็อคกุญแจไว้อย่างดี

ท่านมิไดหยุดตรงประตูสุดท้ายนั้น "เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!"

ทาคิยามะที่ตามทัน
"ไม่ได้นะเจ้าคะ!" / "ท่านมิได!!" อิคุชิมะพยายามห้ามอีก

นางกำนัลที่เฝ้าหน้าประตูก็ไม่ยอมเปิดให้ เหล่านางกำนัลที่วิ่งตามาก็ร้องห้ามท่านมิไดกันไม่หยุดหย่อน

"ใช่แล้ว!!" ท่านมิไดคิดได้ว่าจะทำอย่างไร ประตูแห่งโอโอขุถึงจะยอมเปิด

"มิไดของพวกเจ้า! สั่งให้เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!" นี่คือคำสั่งที่มีความเด็ดขาดและทรงอำนาจของท่านมิได!

"เจ้าค่ะ!!" นางกำนัลเฝ้าประตูรีบเปิดประตูออกอย่างรวดเร็วทันที

และนี่เป็นครั้งแรกหลังจากเข้ามาอยู่ในโอโอขุ ที่ท่านมิไดไดออกจากโอโอขุ เพื่อออกไปที่ฝ่ายหน้าแห่งปราสาทเอโดะ นางกำนัลคนอื่นๆทั้งทาคิยามะ เพราะหากไม่ได้รับอนุญาตก่อน ก็ไม่มีสิทธิออกไป

คงมีเพียงอิคุชิมะที่ไม่ใช่นางกำนัลแห่งโอโอขุนี้ และเป็นโรโจะของมิไดเท่านั้น ที่ตามท่านมิไดออกไปด้วย

-----------------------------

ที่ฝ่ายหน้า ท่านคุโบเพิ่งจะกินยาเสร็จ แล้วท่านมิไดก็ไปถึงหน้าห้อง

ท่านคุโบ "อะไรน่ะ?"

ท่านมิไดเดินเข้าไปหาและนั่งลง
"ท่านพี่!" / "เก่งเหลิอเกิน อุตส่าห์ฝ่าเข้ามาถึงที่นี่จนได้"

"ขออภัยจริงๆเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องที่ยังไงก็ต้องพูดกับท่านพี่ให้ได้" / "ท่านมิไดอย่านะเจ้าคะ!"
อิคุชิมะเตือนอีก

"ข้าจะฟัง เจ้าเฉยๆเถอะ" ท่านคุโบสั่งให้อิคุชิมะให้เงียบ

"ว่ามา! ในเมื่ออยากจะพูดถึงขนาดนี้ข้าก็อยากจะฟัง"

"ข้าเพิ่งตระหนักได้น่ะเจ้าค่ะ" / "ตระหนักเหรอ?"

"ตั้งแต่ต้นจนถึงเดี๋ยวนี้ ข้าไม่เคยรู้สึกว่าเป็นคนของโทกุกาวะเลยเจ้าค่ะ ข้าเป็นภรรยาท่าน ควรช่วยท่าน ช่วยกันทำให้สกุลของเราเจริญขึ้น มันถึงจะเรียกได้ว่้าเป็นครอบครัว แต่ข้ากลับเอาแต่พูด ตามใจตัวเองตลอดเวลาจนถึงเดี๋ยวนี้..

ก่อนอื่นต้องขออภัย ที่ทำแย่ๆแบบนั้น โปรดยกโทษให้ข้าด้วย"
ท่านมิไดก้มหัวขอโทษอย่างหนัก

"แล้วไงล่ะ?" ท่านคุโบถาม (ตอนนี้อิคุชิมะเริ่มตระหนกในสิ่งที่ท่านหญิงกำลังจะพูดต่อไป)

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะมีชีวิตอยู่ในฐานะคนในครอบครัวโทกุกาวะเจ้าค่ะ" (อิคุชิมะอยากจะร้องห้ามแต่ไม่กล้า!)

"เรื่องทายาทกับเรื่องไทโรน่ะ ต่อไปนี้ ข้าจะขอทำตามที่ท่านพี่ตัดสินใจทุกอย่างเจ้าค่ะ เพราะว่ามันเป็น หน้าที่ของภรรยาเจ้าค่ะ"

ท่านคุโบหัวเราะ แล้วพูด "อย่างนั้นเหรอ เรื่องนี้เจ้าตัดสินใจด้วยตัวเองใช่มั้ย?"

ท่านมิไดมีแววตามั่นใจแต่คลอไปด้วยน้ำตาแห่งปิติ และตอบว่า
"เจ้าค่ะ!" / "ถ้าอย่างนั้นก็จงทำไปเลย!"

"ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ!!"
ท่านหญิงอัตสึดีใจและตื้นตันใจเป็นที่สุด

ส่วนอิคุชิมะนั้นกลับผิดหวังที่สุด
.
.

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

ถ้าแสดงความเห็นตรงช่องนี้ผมจะได้อ่านทุกความเห็นครับ แต่ถ้าความเห็นไม่ขึ้นอาจเพราะระบบรอตรวจสแปม ต้องรอ1-2วัน / ใหม่ เมืองเอก kaeake@ymail.com


ผู้ติดตาม