โอชิงะ 107

atsuhime 107


อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 106

แม้ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ท่านมิไดก็ยังดูเศร้าๆซึมๆเหมือนเดิม

ท่านมิได "อิคุชิมะ" / "เจ้าคะ"

"เรื่องท่านพี่่น่ะ ข้าจะบอกท่านแม่กับคนอื่นว่าอย่างไรดีนะ" / "ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ เพราะรัฐบาลจะบอกเอง เมื่อถึงเวลานะเจ้าคะ"

"อย่างนั้นเหรอ" / "มีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?"

"เรื่องท่านคุโบไปสวรรค์น่ะ ข้าอยากบอกท่านแม่เร็วๆ" / "อย่าพูดอย่างนั้นนะเจ้าคะ ท่านหญิงต้องอดทนไว้จนถึงวันทำพิธี ตามที่ให้สัญญากับท่านทาคิยามะไว้แล้วนะเจ้าคะ"

"คนที่รักที่สุดจากไปตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่มีใครบอกให้รู้แบบนี้ มันแย่จริงๆนะ...มันเศร้ามากเลย" ท่านมิไดยังคงจดจำวันที่ทาคิยามะและท่านที่ปรึกษาคุเสะ มาแจ้งข่าวการเสียชีวิตของท่านคุโบได้ มันเป็นเรื่องที่แย่มากๆที่คนที่เรารักที่สุดได้จากไปนานแล้ว แต่ตัวเองกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะัไรเลย

"ข้าไม่อยากให้ท่านแม่กับโอชิงะ ต้องรู้สึกแบบนั้นเหมือนกับข้า" / "ไม่ได้นะเจ้าคะ อย่าบอกนะเจ้าคะ"

"ถึงท่านพี่จะไม่อยู่แล้ว...ข้าก็..อยากรู้ อยากรู้ให้เร็วกว่านี้จริงๆนะ" ท่านมิไดเป็นคนที่รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา เมื่อตัวเองทุกข์เพราะอะไร ก็ไม่อยากให้คนอื่นต้องมาทุกข์เหมือนที่ตนเองได้ประสบ

"ขออนุญาตเจ้าค่ะ" ฮัทสึเสะร้องขอจากด้านนอก / "มีอะไรเหรอ?" อิคุชืิมะหันไปถาม แล้วเมื่อประตูห้องเปิดออก

"ท่านโอชิงะ มาขอพบท่านมิไดเจ้าค่ะ"

------------------------------

เมื่อโอชิงะได้เข้ามาพบท่านมิไดในห้อง

ท่านมิได "ขนมโบโระ?" / "ข้าทำเองเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าจะถูกปากท่านมั้ย?" โอชิงะถาม

ท่านมิไดลองหยิบขนมโบโระ(คุ้กกี้ของโปรตุเกส)ขึ้นมาชิม ทำให้ท่านมิไดหวนกลับไปคิดถึงความทรงจำเก่าๆ ในวันที่ท่านคุโบเคยนำขนมโปรตุเกสชนิดนี้มาให้ท่านมิไดได้ลองทาน

ซึ่งตอนนั้นท่านมิไดบอกว่า"อร่อยจริงๆ" ส่วนท่านคุโบพูดว่า "เย้!อร่อยเหมือนขึ้นสวรรค์เลย!!" แถมท่านคุโบยังเชียร์ให้ท่านมิไดทานเยอะๆๆอีกด้วย (ในบทที่90)

"ท่านมิได ขออนุญาต..ถามอะไรบางอย่างได้มั้ยเจ้าคะ?"

"เรื่องท่านพี่ใช่มั้ย?" ท่านมิไดมองออก / "เจ้าค่ะ..คิดว่า..ท่านคุโบคงจะ.."

"เป็นอย่างที่เจ้าคิดจริงๆแล้วล่ะ" ท่านมิไดตอบไปตรงๆ จนโอชิงะตกใจและเริ่มร้องไห้

"แล้ว..." / "ท่านไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว"

เมื่อได้ยินชัดๆ โอชิงะก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้น

"ขอโทษนะ ข้าก็อยากจะบอก แต่ว่า..มีคนใ้ห้ข้าสัญญาว่าจะต้องไม่พูดเลย"

"ข้าบอกท่านแล้วไงล่ะ ร่างกายนายท่านอ่อนแอขนาดนั้น ยังให้ท่านออกไปว่าราชการอีก มันจะอันตรายสักแค่ไหน ท่านรู้แล้วทำไม!? ทำไมท่านไม่สังเกตว่าร่างกายของท่านคุโบมีอาการเป็นยังไงบ้างล่ะเจ้าคะ"

ท่านมิไดคงได้แต่ฟังโอชิงะตัดพ้อ เพราะท่านมิไดเองก็คิดโทษตัวเองเช่นกัน ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่โอชิงะต่อว่าเลย

"ทั้งๆที่ท่านคุโบมาหาท่านมิไดบ่อยๆ ทำไมท่านถึงไม่รู้เลยว่านายท่านอ่อนแอแค่ไหนน่ะ ฮือๆ..."

"ขอโทษนะ"

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าโกรธท่านจริงๆเจ้าค่ะ" แล้วโอชิงะก็ก้มหัวลา แล้วลุกออกจากห้องไป

อิคุชิมะที่นั่งฟังอยู่่ตลอด หันมาหาท่านมิได "ท่านมิได"

"ข้าก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ.. โดนเขาโกรธ.. ก็สมควรแล้วล่ะนะ" / "ท่านมิได!"

"ต่อไปคงต้องบอกท่านฮงจูอิน" แล้วท่านมิไดก็ตัดสินไปหาท่านฮงจูอินทันที

"ท่านมิได!!" อิคุชิมะพยายามจะห้าม แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะท่านมิไดได้ตัดสินใจเด็ดขาดไปแล้ว..


-----------------


(อาการของคนป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตาย เป็นอาการที่น่ากลัวและน่าห่วงมาก เพราะผู้ป่วยจะอยู่ใกล้ชิดความตายตลอดเวลา กรณีท่านคุโบที่ไม่คิดจะสนใจปัญหาบ้านเมืองมาตลอด ปล่อยตัวเองให้สนุกๆไปวันๆ ก็อาจเป็นหนทางที่ช่วยยืดชีวิตของท่านไว้ได้นาน แต่เมื่อท่านเริ่มรู้จักรับผิดชอบบ้านเมืองและครอบครัวของท่าน

มันก็มีเหตุผลที่อาจจะเป็นไปได้ อย่างที่ท่านมิไดคิดโทษตัวเอง หรือที่โอชิงะกล่าวโทษท่านมิได เพราะโรคนี้อันตรายจริงๆ ยิ่งผู้ป่วยเครียดมากเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งเร่งอาการของโรคให้ทรุดหนักเร็วยิ่งขึ้นครับ)

.

.

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 108
.

.