จะไม่ให้อภัยท่านหญิงอัตสึ 82

atsuhime 82


อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 81


กลับมาที่โอโอขุ วันนี้ท่านฮตตะได้เข้ามาพบท่านมิไดในเรื่องฮาริส ที่จะมาเข้าพบท่านโชกุนในอีกไม่กี่วันนี้

ท่านฮตตะ "ขอเรียนท่านมิไดให้ทราบว่า ในหนังสือนี้ยืนกรานว่า เวลาฮาริสเข้าพบท่านคุโบ เขาจะไม่นั่งบนตาตามิเหมิอนพวกเรา แต่เขาจะยืนขอรับ" (ตาตามิ-เสื่อญี่ปุ่น)

ท่านมิได "จะยืนอย่างนั้นเหรอ ทั้งๆที่ท่านพี่นั่งอยู่ แล้วพวกฝรั่งจะยืนอย่างนั้นจริงๆเหรอ?" / "มันเป็นธรรมเนียมของอเมริกา เขายืนยันว่า อยากจะทำแบบนั้นขอรับ" / "(ถอนหายใจ) หยาบคายเสียจริง"

"บอกเขาตั้งหลายครั้งก็ไม่ฟังขอรับ" / "เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่งตาตามสิ ดูเหมือนเขาจะไม่เคยรู้จักคำกล่าวนี้นะ"

"อย่างไรเขาก็ยืนยันว่าจะทำตามธรรมเนียมของเขาอย่างแน่นอนขอรับ" / "ช่างไม่คิดเลยหรือว่า เขาควรทำตามมารยาทของเราน่ะ"

ท่านมิไดกลุ้มใจเมื่อรู้ว่า พวกอเมริกาไม่ยอมให้เกียรติเจ้าบ้านตามธรรมเนีัยม

แต่ด้วยปัญญาของท่านมิได เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น ท่านก็ปิ๊ง! เกิดความคิดในการแก้ปัญหาเรื่องฝรั่งยืนค้ำหัวท่านคุโบได้

"ฮาริสนี่ตัวสูงสักแค่ไหนล่ะ?" / "เอ๋!"

"ความสูงน่ะ เขาสูงเท่าไหร่?" / "เ่อ่อ...เอ่อ.. ไม่ทราบขอรับ"

"รีบไปสืบมาสิ" / "เ่อ่อ..ท่านมิไดอยากทราบไปทำไมรึขอรับ?"

"ข้าตัดสินใจแล้ว เราจะทำตามธรรมเนียมของเราก็แล้วกัน" / "เ่อ่อ..วันนี้ฝรั่งยังไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย กรุณาบอกมาเถอะมาท่านคิดจะทำอย่างไรกันแน่ขอรับ"

"ตอนนี้ไม่บอกหรอก!...แต่วันนั้นคงจะสนุกแน่!" ท่านมิไดยิ้มอย่างมั่นใจ

-------------------------

แต่ขณะเดียวกันนั้น อิคุชิมะที่ไม่ได้ติดตามท่านมิไดเข้าไปฟังท่านฮตตะรายงาน วันนี้อิคุชิมะได้รับจดหมายลับจากท่านเจ้าแคว้นที่แนบมากับขนมจากจวนสัทสุมะที่โอโนะชิมะส่งมาให้

--------------------------------

ส่วนท่านมิไดเมื่อออกจากห้องรับรองแล้ว ระหว่างเดินท่านก็แอบเผยความลับที่ท่านคิดให้แก่ฮัทสึเสะฟัง

"เขาว่าฮาริสสูงตั้ง6จะขุเชียว พอได้ยินคำว่่าจะขุ ก็เลยนึกถึงตาตามิไงล่ะ" / "ตาตามิ?" / "อึม!"

แล้วสิ่งที่ท่านมิไดคิด และสั่งทำให้เห็นก็คือ สั่งให้นางกำนัลเอาเสื่อตาตามิมาหลายผืน และเอามาวางซ้อนๆกันหลายๆชั้น แต่ระหว่างนั้นอิคุชิมะก็เข้ามาหา เพื่ออยากจะขอคุยเรื่องสำคัญด้วย (ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องในจดหมายลับ) แต่ท่านมิไดกลับไม่สนใจ บอกว่า"ไว้คุยทีหลังก็แล้วกัน"

ก็ตอนนี้ท่านมิไดกำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมการเพื่อท่านคุโบที่รักอยู่นี่นา เรื่องอื่นจะสำคัญกว่าได้ไง!เน๊อะ!

หลังจากต่อตาตามิหลายชั้นเสร็จ

ฮัทสึเสะ "ท่านมิไดคิดว่าเป็นยังไงบ้างละเจ้าคะ ฝรั่งสูง6จะขุก็น่าจะประมาณเท่านี้"

ท่านมิไดตรวจตราผลงานความคิดของตนอย่างมีความสุข "เท่านี้แหล่ะ!น่าจะพอแล้ว"

หลังจากนั้นท่านมิไดก็นึกสนุกปีนขึ้นไปยืนเล่นบนตาตามิสูงๆนั่น! วิ่งไปวิ่งมาบนนั้น! นางกำนัลฮัทสึเสะและนางกำนัลอื่นๆก็ตกใจกลัวท่านจะหล่นลงมา "ท่านมิได!!ๆๆ"

อิคุชิมะ "อันตราย!นะเจ้าคะ หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าคะ!"

ท่านหญิง "ทิวทัศน์สวยจังเลย แบบนี้แหล่ะ แบบนี้ใช้ได้แล้ว" / "ท่านมิได!!"

"รู้สึกเหมือนขึ้นภูเขาซากุระจิมะหรือภูเขาฟูจิเลยจริงมั้ย!!"

------------------------------

หลังจากท่านมิไดจัดการเรื่องเสื่อตาตามิเสร็จแล้ว เมื่อกลับมาที่ห้องพักส่วนตัว อิคุชิมะก็นำความในจดหมายลับมาเล่าให้ท่านหญิงฟัง ซึ่งเรื่องสำคัญนั้นก็คือ

อิคุชิมะ "ท่านเจ้าแคว้นสัทสุมะ(ใช้คำว่าเจ้าแคว้นเพื่อให้เป็นคำสั่งสำคัญมากขึ้น)มีจดหมายยื่นคำขาดมาเจ้าค่ะ" / "ท่านพ่อสั่งรึ?"

"แอบส่งมาถึงก่อนหน้านี้เจ้าค่ะ สั่งว่า!! อย่างไรก็ต้องทำให้ท่านคุโบได้พบกับท่านโยชิโนะบุให้ได้เจ้าค่ะ"

"ให้ท่านพี่กับท่านโยชิโนะบุพบกัน ถึงจะสั่ง แต่มันกะทันหันแบบนี้ จะทำยังไงดีล่ะ?" / "นั่นสินะ?"

"แถมท่านพี่ยังเกลียดท่านโยชิโนะบุ ถึงขนาดพูดออกมาตรงๆเชียวนะ" / "แต่ยังไงก็ต้องหาพุดให้ได้เจ้าค่ะ" / "รู้แล้ว! แต่มันยังคิดไม่ออกนี่"

"ครั้งต่อไปถ้าท่านมาหาต้องหาทางพูดเรื่องนี้ให้ได้นะเจ้าคะ" / "ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านจะมาหาเมื่อไหร่นี่สิ" / "ยังไงก็ต้องพุดให้ไ้ด้เจ้าค่ะ!"

.

"ถ้าจะไปพูดตรงๆเลย มันก็จะน่าเกลียดเกินไปนะ"

อิคุชิมะพยายามกดดันให้ท่านหญิงเห็นความสำคัญในเรื่องคำสั่งนี้ และเหมือนโชคเข้าข้างอิคุชิมะจริงๆ เพราะมีนางกำนัลมาแจ้งว่า คืนนี้ท่านคุโบจะมาพักกับท่านมิได พอรู้แบบนี้แล้ว ท่านมิไดเลยแกล้งพูดประชดแบบขำๆว่า " เจ้านี่เหมือนมีมนต์สั่งให้มาเลยนะ"

แต่อิคุชิมะไม่ขำด้วย "เรื่องท่านโยชิโนะบุ คืนนี้ ท่านต้องพูดกับท่านคุโบให้ได้นะเจ้าคะ ต้องพูดนะเจ้าคะ!"

------------------------------

อีกด้านหนึ่ง โอชิงะภรรยาน้อย ตอนนี้เธอว่างมาก เพราะท่านคุโบไม่ได้ไปหาเธอเลยนานมากแล้ว วันๆโอชิงะก็เอาแต่นั่งพับนกทุกวัน

นางกำนัล "ท่านโอชิงะ ท่านจะพับไปถึงไหนเจ้าคะ?"

โอชิงะตอบยิ้มๆปนเศร้า "พับให้ได้พัน ท่่านคุโบจะได้มีสุขภาพดีไงละ ถึงแม้จะไม่เห็นท่านเลย ข้าก็จะทำเพื่อท่านคุโบ"

ถึงตอนนี้ เชื่อได้เลยว่าโอชิงะรักท่านคุโบอย่างจริงใจ น่าสงสารจริงๆเลย ที่ท่านคุโบไม่สนใจเธออีกแล้ว..

------------------------

คืืนวันนั้นที่ห้องหอของท่านมิได ระหว่างการเล่นหมากเรียง5

ท่านคุโบ "อ่อ! ใช้ตาตามิซ้อนกันเยอะๆเหรอ เป็นความคิดที่ดีมากๆเลยนะ เรื่องแบบนี้คิดได้ไงนี่?" / "ท่านพี่จะได้ไม่โดนฝรั่งลบหลู่ ด้วยการยืนค้ำศีรษะไงเจ้าคะ"

"ดูท่าจะสนุกมานะ ข้าแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้วล่ะ" / "งั้นก็ดีแล้วล่ะเจ้าค่ะ"

"เจ้าเป็นอะไรไป วันนี้ดูเจ้าไม่ร่าเริงเลยนะ เอ้า3" / "ไม่มีอะไรผิดปกติหรอกเจ้าค่ะ เดิน3เจ้าค่ะ"

"ถึงยังไงวันนี้ก็คงต้องให้อะไรตอบแทนเจ้าสักหน่อยแล้ว" (เอ๊ะ!หรือท่านคุโบจะเดาอะไรออก?)

"เป็นการขอบคุณหรือเจ้าคะ?" / "เจ้าอุตส่าห์ออกความคิดทำเพื่อข้านี่นา ถ้าอยากจะได้อะไรล่ะก็บอกมาเลย"
.
"จะให้จริงๆเหรอเจ้าคะ" / "เจ้าจะขออะไรล่ะ?"

เมื่อท่านคุโบเปิดโอกาสให้ แม้ท่านหญิงจะรู้สึกเกรงใจอย่างมาก แต่ด้วยหน้าที่และคำสั่งของท่านพ่อ ท่านหญิงจึงค่อยๆจรดมือ3เหลี่ยม ท่าเตรียมเคารพและพูดว่า

"ท่านพี่ขอความกรุณาเรื่องนึเจ้าค่ะ" / "ก็บอกมาสิ" ท่านคุโบยิ้ม

"วันที่ฮารืสจะเข้าพบน่ะเจ้าค่ะ" / "ทำไมเหรอ?" / "..(ยังเงียบ).." / "เป็นอะไรไป?"

"อยากขอให้ท่านอนุญาต..ให้ท่านฮิโตะสึบาชื โยชิโนะบุไปนั่งห้องเดียวกับท่านพี่เจ้าค่ะ"

ท่านคุโบหยุดนิ่งมองตาท่านมิไดอยู่สักพัก แล้วเอ่ยถามว่า "ท่านพ่อที่สัทสุะมสั่งให้เจ้าทำอย่างนั้นใช่มั้ย?"

"..เปล่า!.. ข้าเพียงแค่..อยากจะให้ท่านพี่อุ่นใจเท่านั้นเจ้าค่ะ" / "ทำให้ข้าอุ่นใจเหรอ.."

"ถ้าเขาอยู่ อาจจะมีประโยชน์ต่อท่านพี่บ้างก็ได้นะเจ้าคะ.." ตอนนี้ท่านหญิงลุ้นคำตอบท่านคุโบมากๆ เหมือนเธอจะกลัวว่า ท่านคุโบจะโกรธที่เธอโกหกว่าท่านพ่อไม่ได้สั่ง
"
แต่ท่านคุโบก็ตอบว่า "ได้สิ!!" / "!!?"

"โยชิโนะบุน่ะ ข้าอนุญาตให้เขานั่งด้วย" / "พูดจริงๆเหรอเจ้าคะ!"

"ก็ข้าบอกแล้วไง ว่าจะให้เป็นการขอบใจ จะปฏิเสธเจ้าได้ยังไงเล่า" / "ท่่านพี่.."

"ร้องไห้ทำไมล่ะ" / "ขออภัยเจ้าค่ะ" / "นี่เจ้าเป็นอะไรไป? หา?"

ถึงตอนนี้ท่านหญิงอัตสึ ก็ทั้งหัวเราะปนร้องไห้ เพราะความปิติ

"โธ่เอ๊ย!มิไดนี่ขี้แยเหมือนกับเด็กเลยนะ.."

.

(ก็คนมันปลื้มใจนี่นา ท่านพี่ก็!)

--------------------------

ความยินดีปิติที่เกิดกับท่านหญิงนั้น เพราะท่านคุโบอนุญาตให้ตามที่ขอ แต่มันไม่ใช่แค่การอนุญาตธรรมดาๆ เพราะท่านคุโบเกลียดโยชิโนะบุ แต่ก็ยังยอมได้เพื่อท่านมิไดได้ แถม! การอนุญาตคราวนี้ก็ทำให้ท่านมิไดคลายความกดดันจากภาระหน้าที่ที่หนักอึ้ง!

ถามว่า ท่านมิไดโกหกท่านคุโบว่าท่านพ่อไม่ได้สั่งให้ทำนั้น ท่านคุโบรู้หรือไม่? สำหรับผม ผมคิดว่าท่านรู้ แต่ท่านมิไดไม่ได้โกหกไปเสียทั้งหมด เพราะ

เพราะคนอย่่างท่านหญิงอัตสึ หากไม่เห็นด้วย หรือยังคาใจในคำสั่ง ก็คงยังไม่ตัดสินใจยอมทำตามโดยง่าย แต่เพราะการที่ให้ท่านคุโบได้พบท่านโยชิโนะบุ ก็ตรงตามความคิดที่ท่านหญิงอัตสึเชื่อมาตลอดก็คือ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นนั่นเอง!

ด้วยเหตุนี้ท่านหญิงจึงเห็นด้วยกับคำสั่งของท่านพ่อ ถามว่า แล้วทำไมท่านหญิงต้องโกหก?

ขอตอบว่า เพราะความกลัวว่า ท่านคุโบจะเกิดอคติทันที เมื่อได้ยินว่าเป็นคำสั่งที่ท่านพ่อสั่งมาก แต่ท่านคุโบก็รู้ว่ามีคนสั่งมา แต่เพราะสายตาที่จริงใจของท่านหญิง ที่ทำไปเพราะเจตนาดี ไม่ได้เสแสร้ง และมีเหตุผล ท่านคุโบจึงยอมทำตามและไม่ผิดสัญญาที่ท่านให้ไว้

.

.

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 83
.
.