สงครามของเหล่าภรรยา 70

atsuhime 70


อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 69.1+69.2

.

เมื่อโอชิงะมาถึงที่ห้องท่านมิได อิคุชิมะทำท่าจะอยู่นั่งฟังด้วย ท่านมิไดจึงต้องสั่งให้อิคุชิมะออกไป

.

อิคุชิมะ "ท่านมิได มีเวลาเพียงชั่วครู่เท่านั้นนะเจ้าคะ"

.

แล้วโอชิงะก็ได้เข้าไปพบท่านมิไดเป็นการส่วนตัว ท่าทางของท่านมิไดดูแจ่มใสขึ้น เมื่อได้มีโอกาสพบกับโอชิงะแบบนี้

ท่านหญิง "ดอกไม้นั่นสวยจังเลย" / "กิ่งดอกสุมิเระ และดอกนาโนะฮานะเจ้าค่ะ"

"ได้กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิเลยนะ" / "เจ้าค่ะ..ยิ่งถ้าทำแบบนี้"

แล้วโอชิงะก็เด็ดกลีบดอกไม้ขึ้นมากิน ด้วยท่าทางมีความสุขอย่างดื่มด่ำยามเมื่อลิ้นได้สัมผัสรสบุปผา

"ทำแบบนี้ ก็ยิ่งได้กลิ่นหมอชัดเจนมากขึ้น.." / "หา! เจ้ากินดอกไม้ด้วยเหรอ?"

โอชิงะจึงหยุด แล้วหันมายิ้มให้ท่านหญิง

"อะแฮ่ม! คือที่จริงแล้ว..ข้าอยากจะถามเรื่องของท่านคุโบก็เลยเรียกเจ้ามาน่ะ"

"ท่านคุโบอย่างนั้นรึ? ยินดีหากจะมีอะไรที่เป็นประโยชน์เจ้าค่ะ"

"ที่ท่านคุโบมี...ท่าทางแปลกนิดหน่อยน่ะ เป็นมานานแล้วเหรอ?" / "ท่าทางแปลกๆ..หรือเจ้าคะ?" โอชิงะดูแปลกใจมากกับคำถามนี้

"นี่เจ้าไม่คิดว่าแปลกบ้างหรือยังไงกัน?" / "ไม่ว่าใครก็มีท่าทางแปลกๆด้วยกันทั้งนั้น.."

"ข้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น จะบอกยังไงดีล่ะ..แบบ..แบบว่าไม่ค่อยจะปกติน่ะ" / "ไม่ปกติเหรอ?"

"ข้าหมายถึง ที่ดูเหมือนท่านคุโบดูสติไม่สมประกอบ!" / "ไม่สมประกอบ!?"

"ก็เป็นเรื่องที่คนอื่นเขาลือกัน ข้าเองก็ไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้นหรอก"

"เรื่องข่าวลือ ข้าเองก็เคยทราบมา แต่ว่า..สำหรับข้าแล้ว นายท่านจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญ"

"ไม่สำคัญเหรอ!?" / "เจ้าค่ะ! เพราะว่าข้า ขอเพียงให้ได้รักเขา เท่านั้นก็พอแล้วล่ะเจ้าค่ะ"

"รักเหรอ?..รัก?..รัก?.." เมื่อท่านหญิงได้ยินคำว่ารักจากปากโอชิงะ หญิงที่เป็นแค่อนุ ความรู้สึกของท่านหญิงตอนนี้ ราวกับว่า เพิ่งเคยได้ยินคำๆนี้ครั้งแรกบนโลก!?!

"มีบางคนพูดว่า ข้าต้องการแต่ประโยชน์จากท่านคุโบ..ตั้งแต่ที่ข้าเกิดที่บ้านฮานะโมโตะจนได้มาทำงานที่โอเมะมิเอะ มาจนถึงที่โอะซังโนมะ จนกระทั่งได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นจูโระที่ต้องคอยรับใช้ใกล้ชิด ท่านก็ไม่ได้ฝืนใจ ..แล้วก็ ข้าไม่เคยคิดหาประโยชน์อะไรกับนายท่าน"

..

โอชิงะเล่าถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อท่านคุโบอย่างมีความสุข ในขณะที่ท่านหญิงกลับเฝ้ามองดูโอชิงะด้วยความแปลกใจ!?

"อีกอย่าง ท่านคุโบก็ไม่สามารถมีลูกได้อีกด้วย...อุ้ย! ข้าพูดเรื่องไร้สาระเกินไปแล้ว กรุณาอย่าได้ใส่ใจเลยนะเจ้าคะ! "

"เจ้าเองก็รู้เรื่องนั้นด้วยเหรอ?" / "ท่านมิได!? ขออภัยที่เสียมารยาท แล้วท่านทราบมาจากใคร?" / "ก็จากปากท่านคุโบน่ะสิ"

"นายท่านพูดเองเลยเหรอเจ้าคะ?" / "...."

"แล้วท่านมิไดคิดอย่างไรบ้างเจ้าคะ ที่ไปได้ยินเรื่องแบบนี้น่ะ?"

"ก็ไม่ค่อยอยากเชื่อหรอกนะ เพราะข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านคโบพูดแต่แรกอยู่แล้ว"

"แต่กับภรรยาเอกของท่านที่เสียไปแล้ว ก็ไม่มีลูกด้วยกันนี่เจ้าคะ" / "เรื่องนั้นมันก็ใช่!"

พอเมื่อได้ยินเหตุผลมาสนับสนุนเรื่องที่อาจทำให้เชื่อได้ว่า ท่านคุโบอาจไม่สามารถมีลูกได้ ท่านหญิงอัตสึจึงมีอาการหน้าเสียโดยไม่รู้ตัว!

"ก็เลยทำให้ท่านกังวลใจรึเจ้าคะ!?" / "หา?"

"จริงด้วยสิเป็นสามีภรรยากันนี่นา จะไม่เป็นกังวลอะไรเลยก็คงเป็นไปไม่ได้"

"ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!" (นั่น!ป่ากแข็งซะด้วย ฮิๆ)

"จะยังไงก็ตาม ข้าก็ยังจะเคารพรักท่านคุโบตลอดไป จะขออยู่ข้างๆเท่าที่จะทำได้ และตั้งใจว่าจะรับใช้ท่านไปให้นานแสนนาน ไม่ว่าสติจะสมประกอบหรือไม่ หรือว่าจะมีลูกได้หรือไม่ก็ตาม เพราะว่าสิ่งที่ข้าต้องการมีเพียงเท่านี้"

เพราะโอชิงะเปิดใจบรรยายความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อท่านคุโบได้อย่างมีความสุขนั้น! สิ่งนี้เองที่ทำให้ท่านหญิงอัตสึของเรา เกิดความเปลี่ยนแปลงอะไรบางสิ่งบางอย่างโดยที่ท่านหญิงเองก็ไม่รู้ตัว

------------------

และในวันนั้นท่านอิเอซาดะก็จะแวะมาที่ตำหนักในอีก

หลังจากท่านหญิงได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนแล้ว และก่อนที่จะไปห้องหอ

อิคุชิมะ "อย่างไรก็ต้องเกริ่นเรื่องท่านโยชิโนบุ ให้ท่านเห็นดีด้วยไว้บ้าง ยังไงๆต้องพยายามพูดกับท่านคุโบให้ได้เลยนะเจ้าคะ"

"ข้าเข้าใจดี" แต่สีหน้าท่านหญิงกลับไม่ค่อยจะดี

"สิ่งที่นายท่านหวังไว้ ขอให้ท่านอย่าลืมโดยเด็ดขาดนะเจ้าคะ!" อิคุชิมะก้มหัวคำนับเพื่อเป็นการขอร้องท่านหญิงอีกครั้ง

"เข้าใจแล้วน่า! ถ้างั้นข้าไปแล้วล่ะนะ" จากนั้นท่านหญิงก็ออกไป..

"กับท่านโอชิงะ ไม่รู้ไปคุยอะไรกัน?" ที่อิคุชิมะสงสัย ก็เพราะในคืนนี้ท่านหญิงดูเปลี่ยนไป ดูเปลี่ยนไปจริงๆ

-------------------


เมื่อกระดิ่งสัญญาณดังแว่วมาแต่ไกล จนกระทั่งท่านผู้นั้นได้มาถึง

ท่านคุโบ "ข้าถูกท่านแม่ขอร้องเป็นการใหญ่เลย บอกให้รีบมีลูกเร็วๆ ให้มีทายาทสืบสกุลเสียที"

"ท่านพูดอย่างนั้นรึเจ้าคะ.." ท่านหญิงก็ถามแบบ ถามไปอย่างงั้น!?

"ถ้างั้น..วันนี้ไม่ต้องบอกให้พวกหน้าห้องออกไปเหรอ?"

"เมื่อสักครู่น่ะ ข้าได้สั่งเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้วเจ้าค่ะ"

"ก็ดีนะ ก็ดีเหมือนกันล่ะนะ" แล้ว!ท่านคุโบก็เอาของที่ท่านแอบซ่อนไว้ข้างหลังโยนใส่ท่านหญิงทันที! คราวนี้เป็นตุ๊กตาหนูส่ายหัวตัวใหญ่เท่าแมว! แต่ท่านหญิงกลับรับหนูส่ายหัวตัวนั้นไว้ได้ แล้วก็ค่อยๆวางมันลง

"ไม่ตกใจเลยเหรอ?" / "ไม่หรอก.. ตกใจมากเจ้าค่ะ"

ท่านหญิงตอบว่าตกใจด้วยสีหน้าเรียบเฉยสุดๆ !?!

"แล้วทำไมท่าทางไม่เห็นเหมือนเดิมเลยล่ะ!?" / "(เงียบ)"

"วันนี้ไม่มีคำถามอะไรเหรอ? ว่าสติไม่ดีรึเปลา? หรือว่าถามโน่นถามนี่น่ะ?" / "เรื่องนั้นเอาไว้ถามวันหลังเถอะเจ้าค่ะ"

"อะไรกันเนี่ย! น่าเบื่อจังเลยน่ะ" แล้วท่านคุโบก็จะล้มตัวลงนอน

"ท่านพี่!" / "มีอะไรอีกล่ะ?"

"ขอถามอะไรหน่อย จะตอบตามตรงได้มั้ยเจ้าคะ?" / "โอว!!ว่ามาเลย!ข้ารออยู่!"

ท่านหญิงนิ่ง จ้องมองท่านคุโบเพื่อหวังพบความจริงใจจากท่าน

"เรื่องโอชิงะ!?" / "โอชิงะทำไมเหรอ?"

"ทำไมท่านพี่ถึงคิดที่จะมีโอชิงะไว้เป็นภรรยารองเจ้าคะ?" / "ไม่หนุกเลย!ถามเรื่องนี้มันสนุกกว่านี้หน่อยซิ"

"ที่มีโอชิงะนั้น!...เป็นเพราะท่านพี่รักเธอเหรอเจ้าคะ!?"

"อย่าถามเรื่องไร้สาระจะได้มั้ย! นี่แหล่ะข้าถึงได้ชอบเป็ด ชอบหนู ชอบต้นหญ้า แล้วก็ชอบดอกไม้มากกว่าคน จะได้มาคอยถามนั่นโน่นนี่ให้มากเรื่อง!!"

"ถ้างั้นขอถามท่านพี่ตรงๆเลยก็แล้วกัน!! ท่านพี่ตัดสินใจเลือกโอชิงะใช่มั้ยเจ้าคะ!?" / "หนวกหู!!หนวกหู!หนวกหูๆๆๆๆ!!"

เมื่อท่านหญิงถามอย่างใช้อารมณ์และเร่งกดดัน ท่านคุโบจึงตะโกนระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเต็มที่!! "เพราะแบบนี้ไงข้าถึงชอบนก ชอบหนู ชอบเป็ดมากกว่าคน!!"

.

ตอนนี้นัยน์ตาของท่านหญิงเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะพรั่งพรูออกมา

.

จนกระทั่งท่านคุโบค่อยๆสงบลง แต่สีหน้าท่านคุโบเหมือนเหนื่อยและดูท้อแท้อย่างบอกไม่ถูก

"ข้าเหนื่อยแล้ว นอนล่ะ" แล้วท่านคุโบก็ล้มตัวลงนอนหันไปอีกทาง ไม่สนใจอะไรอีก คงปล่อยทิ้งท่านหญิงไว้เช่นนั้น..

-----------------

ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ในเวลานั้น ท่านหญิงอัตสึเอง ยังไม่รู้ตัวเลยว่ามันคือผลพวงที่เกิดมาจากความรักและความหึงหวงที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้น...

.

.

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 71
.

.