ความลับท่านโชกุน 74

atsuhime 74


อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 73

ท่านหญิงอัตสึกำลังนั่งมองพระที่ท่านแม่เคยมอบให้ไว้ ในเวลาที่ท่านหญิงขาดกำลังใจหรือกำลังสับสนในความคิด ท่านหญิงมักจะหยิบพระของท่านแม่มาปรับทุกข์ด้วยเสมอ

"ข้าน่ะอยากจะเป็นภรรยาที่แท้จริง เป็นภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับสามี เรื่องนี้ให้ข้าทำตามใจตัวเองได้ไหมเจ้าคะ?"

ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มท่านหญิง ท่านหญิงก็ระลึกถึงคำสอนของท่านแม่ขึ้นมาอีกครั้ง

(คำสอนท่านแม่โอยุกิ "เวลาความคิดสับสน ก็เลิกคิดเสียเลย แล้วดูว่าเรารู้สึกอย่างไรบ้าง? จงเชื่อในตัวเอง! แล้วทำไปตามความรู้สึกโดยไม่ต้องคิด")

จากนั้นท่านหญิงก็หลับตาลง เพื่อหยุดคิด หยุดสับสน แล้วใช้ความรู้สึกตนเป็นเครื่องชี้นำทาง...

เมื่อเห็นท่านมิไดนั่งนิ่งไปนานแล้ว อิคุชิมะจึงเดินเข้ามาถาม "ท่านมิไดเจ้าคะ เป็นอะไรไปรึเปล่าเจ้าคะ?"

ท่านมิไดจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็หันกลับมาหาอิคุชิมะ "อิคุชิมะ!" / "เจ้าคะ"

"ข้าได้ทำผิดไปเสียแล้วล่ะ" / "หา.."

"ข้าจะไปพูดกับท่านพี่ เรื่องท่านฮิโตะสึบาชิ โยชิโนะบุ" / "ดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ ในที่สุดท่านก็รู้สึกอยากพูดขึ้นมาแล้วสินะ"

ท่านหญิงยิ้ม "ใช่!" / "แต่ทำไมเพิ่งตัดสินใจล่ะเจ้าคะ?"

แต่ขณะนั้นเอง นางกำนัลเข้ามาแจ้งข่าว "ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านคุโบบอกว่าคืนนี้จะมาพักที่ห้องท่านมิไดเจ้าค่ะ"

"แหม!ช่างประจวบเหมาะอะไรอย่างนี้นะ แสดงว่าความรู้สึกของท่านมิไดสามารถสื่อกับท่านคโบได้นะเจ้าคะ!"

-----------------------

แล้วค่ำวันนี้ก็มาถึง ท่านหญิงอัตสึกำลังนั่งรอท่านคุโบด้วยแววตามุ่งมั่น เสียงกระดิ่งสัญญาณดังบอกมาแต่ไกล และในที่สุดท่านคุโบก็มาถึง

ท่านคุโบนั่งลงอย่างเซ็งๆ "เฮ่อ!ท่านแม่ขอร้องให้มีลูกซะไวๆ เบื่อจังเลยน่ะ" / "ขออภัยเจ้าค่ะท่านพี่"

"อะไรอีกล่ะ ข้ามีลูกไม่ได้นะ" / "ข้ามีเรื่องอยากจะพูดให้ฟังเจ้าค่ะ"

"ไม่ฟังนิทานเรื่องหนูแล้วนะ.." / "ไม่ใช่!..เป็นเรื่องของข้าเองเจ้าค่ะ!!"

ท่านคุโบหันมาอย่างสนใจ "ว่าไง?"

ท่านหญิงจรดมือเตรียมท่าคำนับ แล้วเริ่มพูดอย่างตั้งใจ!

"ข้าน่ะ! มาจากสัทสุมะชิมะสึสายย่อย ก่อนที่จะมาเป็นมิไดอย่างทุกวันนี้ ต้องเป็นธิดาสายตรง โดยเป็นลูกของท่านพ่อนาริอาคิระ" / "โอ!"

"ข้าก็เพิ่งรู้ถึงจุดประสงค์! ได้รับคำสั่งก่อนที่จะเข้ามาในปราสาทเจ้าค่ะ" / "คำสั่งเหรอ?"

"คำสั่งลับนั้นก็คือ ทำให้ท่านพี่ตัดสินใจเลือกท่านฮิโตะสึบาชิ โยชิโนะบุ เป็นทายาทให้ได้เจ้าคะ" แล้วท่านหญิงก็ก้มหัวต่อท่านคุโบ

"ข้าคิดแล้วคิดอีกหลายตลบ ว่าจะพูดเรื่องนี้ดีมั้ย...แต่ว่า! ถ้าท่านพี่แกล้งทำเป็นปัญญาอ่อนต่อไป แล้วทำเป็นพาซื่อ หากไม่บอกให้ท่านทราบ ก็เหมือนกับได้หลอกใช้ท่านนั่นแหล่ะ ข้าก็เลยต้องตัดสินใจบอกเจ้าค่ะ"
ทีนี้ท่านหญิงก้มหัวคำนับเสมือนเป็นการขอโทษต่อท่านคุโบ

"ก็ในเมื่อเจ้าต้องทำตามคำสั่งและอาเบะดันตายไปเสียอย่างงี้ เจ้าก็มีปัญหาใหญ่ล่ะสิ?" / "เอ๋!?"

"คงลำบากแย่เลย เพราะในโอโอขุเกลียดพวกมิโตะมานานแล้วน่ะ" / "เรื่องนั้นน่ะ ข้าทราบดีเจ้าคะ"

"แต่ว่า ไม่ได้มีแต่เจ้าคนเดียว ข้าเองก็ลำบากเหมือนกันนะ!" / "หา!?"

"เพราะอาเบะตายเสียแล้วน่ะสิ ก่อนนี้ข้าเคยใช้อาเบะทำแทนหมดเลยอ่ะนะ" / "เจ้าค่ะ??"

"เดี๋ยวนี้ก็คงแกล้งปัญญาอ่อน!!ต่อไปไม่ได้ คราวนี้ต้องลำบากแน่!.."

เพียงสิ้นประโยคนี้เท่านั้น ท่านหญิงก็!!??

"เมื่อกี๊!! พูดว่าอะไรนะเจ้าคะ?"

"อาเบะเขาวางแผนไว้ว่า จะรวบรวมพวกฟุได พวกโทซามะ กับพวกไดเมียวเก่งๆให้เป็นหนึ่งเดียวกัน ประเทศก็จะได้เป็นปึกแผ่น ซึ่งที่จริงมันเป็นหน้าที่ของโชกุน แต่ข้าให้อาเบะทำแทนมาตลอด นี่เกิดมาตายเสียก่อนข้าก็เลยลำบาก!" / "ท่านพี่"

"ส่วนเรื่องที่เจ้าเรียกว่าคำสั่งลับใช่มั้ย? ดูจากท่าทีของอาเบะก็รู้แล้วว่าผลจะออกมายังไง"

แววตาท่านหญิงฉายรอยยิ้มออกมา "นึกแล้วเชียว! ว่าท่านพี่เป็นคนฉลาดมากๆจริงๆด้วย" / "ข้าฉลาดมากงั้นเหรอ?"

"แต่ว่าทำไมต้องแกล้งทำแบบนี้ด้วยล่ะ?" / "นั่นไม่สำคัญเท่ากับข้าไม่ชอบฮิโตะสึบาชิน่ะ"

"ทำไมถึงไม่ชอบล่ะเจ้าคะ?" / "ไม่ชอบ! ก็คือไม่ชอบ ไม่มีเหตุผลหรอก"

"แล้วคิดยังไงกับท่านโยชิโตมิ?"

"ฟังนะ..รัฐบาลทหารกำลังจะล่มสลาย! ตระกูลโทกุกาวะก็กำลังจะสิ้นสูญ!ไปเหมือนกัน" / "ตระกูลโชกุนน่ะเหรอเจ้าคะ!?"

"เจ้าลองคิดดูสิ ถ้าปิดประเทศอยู่แบบนี้ พวกฝรั่งก็จะยกทัพเข้ามา ถล่มเราราบเป็นหน้ากลอง แต่ถ้าจะบังคับให้เปิดประเทศแบบปุ่บปับ พวกหัวเก่ากับพวกอยากเปิดประเทศก็จะทำสงครามกัน รัฐบาลทหารตอนนี้ก็หวังพึ่งกำลังจากฝ่ายไหนไม่ได้ทั้งนั้น"

"ถ้าเป็นแบบนั้น จะมีวิธีแก้ไขมั้ย?"

"อาเบะเขาคิดเอาไว้แล้ว เราจะต้องจัดระบบการเมืองการปกครองเราใหม่เสียทั้งหมด ไม่ต้องแบ่งพวกว่า เป็นฟุไดหรือโทซามะ ลดบทบาทของตระกูลโชกุนลง เป็นแค่เพียงไดเมียวธรรมดาไม่ใช่เป็นเจ้านายของไดเมียว พูดง่ายๆคือไม่จำเป้นต้องมีโชกุนอีกต่อไป ซึ่งข้าไม่คิดว่าคนอย่างโยชิโนบุจะทำทุกเรื่องนี้ได้"

"แปลว่าท่านพี่วางแผนไว้ว่าจะเป็นโชกุนคนสุดท้ายรึเจ้าคะ?" / "ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ก็ดีน่ะสิ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องมีทายาทอีกต่อไปแล้ว"

"ท่านก็เลยไม่อยากมีลูกเหรอ?" / "ใครไปห่วงเรื่องนั้นเล่า ข้าเหนื่อยละ จะนอนล่ะ"

"ท่านพี่!" / "ว่าไง?"

"ข้ายอมรับว่าท่านพี่เป็นคนฉลาด มองการณ์ไกลได้ทะลุปรุโปร่งจริงๆ แต่ว่า! ออกจะเห็นแก่ตัว!ไปซะหน่อยนะเจ้าคะ"

"ข้าน่ะเหรอเห็นแก่ตัว?" / "เจ้าค่ะ! คนเป็นโชกุนจะต้องคิดถึงประชาชน คิดถึงประโยชน์ของบ้านเมืองก่อนเป็นสำคัญนะเจ้าคะ " / "ฮึๆ เจ้าจะไปรู้อะไรกันเล่า"

"ข้าน่ะเป็นลูกคนที่9ของท่านพ่อ เป็นลูกชายที่3 มีพี่น้องคนละแม่26คน ทุกคนด่วนตายเสียตั้งแต่เด็ก! เหลือแต่ข้าคนเดียวเท่านั้น ที่ผ่านมาข้าถูกวางยาพิษไปแล้วตั้วหลายครั้ง จนกระทั่งร่างกายข้าทรุดโทรม พอตกค่ำก็แทบจะโงหัวไม่ขึ้น ข้าเองก็คงจะอยู่ได้ไม่นานนักหรอก" / "ท่านพี่.."

"เพราะฉะนั้น! ข้าถึงต้องแกล้งเป็นคนปัญญาอ่อน จะได้หัวเราะเคราะห์กรรมของตัวเองไง! ข้าเหลิอตัวคนเดียวในโลกนี้แล้ว!! มีฐานะเป็นโชกุนแต่ทำอะไรเพื่อบ้านเมืองไม่ได้เลย!"

"ข้าอยากให้สวรรค์รับรู้เรื่องนี้เหลือเกิน!!" ท่านคุโบลุกยืนตะโกนร้องบอกฟ้า เหมือนน้อยใจสวรรค์ เหมือนสมเพชชีวิตตัวเอง

ชีวิตท่านอิเอซาดะช่างน่าสงสารยิ่งนัก! กับคนที่อยู่สูงเหนือผู้คนทั่วแผ่นดินทำไมถึงมีสภาพน่าเศร้าเช่นนี้

"ข้าเหนื่อยละ ข้าจะนอน" แล้วท่านคุโบก็เข้านอน หันหน้าไปอีกทาง "แล้วไม่ต้องกลัวนะ เรื่องคำสั่งลับของเจ้าน่ะข้าไม่บอกใครหรอก แต่เจ้าก็อย่าเอาเรื่องของข้าไปพูดให้ใครฟังล่ะ"

ท่านหญิงอัตสึมองดูสามีด้วยความเข้าใจ

"ข้าจะช่วยท่านพี่เจ้าค่ะ เพราะข้าน่ะ เป็นภรรยาของท่านนะเจ้าคะ ในฐานะภรรยา ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อช่วยท่านพี่เจ้าค่ะ!!"

"เป็นภรรยาแล้วยังไงล่ะ?" แล้วท่านคุโบก็หันกลับมาอีกครั้ง "ข้าไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น ในโลกนี้เชื่อใจใครไม่ได้สักคน"

แล้วท่านคุโบก็นอนหันกลับไปอีกทาง ไม่สนใจท่านหญิงอีก คงปล่อยท่านหญิงไว้เช่นนั้น...

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 75