.
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 49
เมื่อนาโอโกโร่เดินทางมาถึงจวนสัทสุมะแห่งเอโดะแล้ว ก็ได้ไปรายงานและปฎิญาณตนตัวต่อท่านเจ้าแคว้น
.
นาโอโกโร่ "ท่านเรียกข้ามารับใช้ เป็นพระคุณหาที่สุดมิได้ขอรับ นับแต่นี้ไปทั้งเลือดเนื้อและชีวิต ข้าจะยอมพลีให้ท่านขอรับ"
และการที่ท่านเจ้าแคว้นเรียกตัวนาโอโกโร่มานั้น ก็เพื่อจะส่งนาโอโกโร่ไปเรียนรู้การทหารสมัยใหม่จากฝรั่งเพราะญี่ปุ่นได้สั่งซื้อเรือรบ ปืนใหญ่และอื่นๆจากฮอลันดาซึ่งยังได้ส่งครูฝึกมาอบรมให้ทหารญี่ปุ่นด้วย
แล้วท่านเจ้าแคว้นก็เรียกท่านไซโกให้มาแนะนำสถานที่ต่างๆในจวนแก่นาโอโกโร่ เมื่อเพื่อนทั้งสองได้พบกันแน่นอนความปิติยินดีย่อมเกิดขึ้น
ท่านไซโกได้แนะนำเรื่องต่างๆในจวนและการใช้ชีวิตในเอโดะให้นาโอโกโร่ได้รู้ และเมื่อเดินมาถึงส่วนเฉพาะของฝ่ายใน
ไซโก "หลังประตูนี้เป็นส่วนเฉพาะของฝ่ายในนะขอรับ"
นาโอโกโร่ "ฝ่ายในเหรอ..เป็นที่อยู่ของท่านหญิงอัตสึใช่หรือเปล่า.."
"คือข้าลำบากใจ แต่ต้องพูดนะขอรับ"
"ต้องแต่งงานแน่นอนแล้วใช่มั้ย" / "ท่านรู้แล้วเหรอขอรับ"
"รู้ตั้งแต่ตอนท่านหญิงอยู่สัทสุมะแล้ว" / "อ๋อ! อย่างนั้นรึขอรับ"
"ท่านหญิงกำลังเตรียมทุกอย่างที่จะต้องนำไปใช้ในปราสาท ข้าเป็นคนจัดชื้อเองขอรับ ขออภัยที่ช่วยท่านไม่ได้"
"ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องท่านหญิงน่ะ ข้าเลิกใฝ่ฝันแล้วล่ะ ท่านน่ะทำงานไปเถอะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก"
"ท่านคงอยากพบท่านหญิงมาก?"
"อยากพบสิ แต่ว่าต้องพัฒนาตัวเองก่อน.." นาโอโกโร่ทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มและความหวัง
--------------------
เมื่อข่าวของนาโอโกโร่รู้ไปถึงท่านหญิงเพราะท่านเจ้าแคว้นสั่งให้อิคุชิมะมาบอก เพื่อหวังให้ท่านหญิงได้ดีใจ แต่ท่านหญิงก็ดีใจมากมายจนรีบวิ่งออกไปพบนาโอโกโร่ทันที อิคุชิมะรีบกระโจนคว้าขาท่านหญิงแทบไม่ทัน
อิคุชิมะ "จะไปไหนเจ้าคะ!" / "ไม่น่าถามจะไปพบเขาน่ะสิ"
"อย่านะเจ้าคะ! อีกไม่นานท่านหญิงก็จะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว นะเจ้าคะ"
"เพื่อนมาทั้งที คิดถึงแทบตายจะต้องไปหาไม่เห็นจะแปลกเลย"
อิคุชิมะนั่งรั้งไม่ไหว จึงต้องรีบลุกขึ้นยืนรั้ง "แต่เขาเป็นผู้ชาย มันไม่งามนะเจ้าคะ"
"เจ้านี่พูดไม่รู้เรื่อง! เพื่อนก็คือเพื่อนนี่นา" ท่านหญิงสะบัดแขนจนหลุดแล้วมุ่งหน้าไปต่อ แต่อิคุชิมะก็รีบตะโกนห้ามและตามไปคว้าแขนท่านหญิงอีกที "ท่านหญิง! หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"ปล่อยนะ!อิคุชิมะ!" ทั้งสองต่างฉุดรั้งและยื้อกันไปมา ในที่สุดอิคุชิมะก็ห้ามท่านหญิงได้สำเร็จเพราะ
"นายท่านบอกแล้วว่า จะทำให้พบกันจนได้!"
"ก็แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า!" / "เอ่อ..เอ่อ..ขออภัยเจ้าค่ะ!"
------------------------
หลังจากนั้นนับตั้งแต่นั้นมา นาโอโกโร่ก็ร่ำเรียนวิชาทหารสมัยใหม่ทุกวันอย่างตั้งใจ นาโอโกโร่ดำเนินชีวิตแบบนั้นทุกวัน จนกระทั่งสายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมา และแล้วในวันนึง!?
ท่านนาริอาคิระยืนรอนาโอโกโร่อยู่ในสวน
นาโอโกโร่ "นายท่านเรียกข้ารึขอรับ"
ท่านนาริอาคิระยืนนื่งยังไม่ตอบอะไร
"นายท่าน.." / "นาโอโกโร่" / "ขอรับ"
ท่านนาริอาคิระ "ทุกคนต้องตายไม่ช้าก็เร็ว" / "ขอรับ"
"ข้าอยู่ถึงป่านนี้ เห็นคนตายไปไม่รู้กี่คนแล้ว" / "เป็นเรื่องน่าศร้าขอรับ"
"คราวนี้ก็อดสลดใจไม่ได้" / "คือว่า..มีท่านใดถึงแก่กรรมไปรึขอรับ"
"คนที่ริวกิวน่ะ" / "ริวกิวเหรอ?"
นาโอโกโร่ลองนึกทบทวนดู แล้วก็ "หรือว่า!?!"
"โคมัทสึ คิโยมิชิ ป่วยหนักจนเสียไปสวรรค์แล้วเมื่อมิถุนา"
"อาจารย์สิ้นแล้ว!.." ภาพท่านอาจารย์กับคำสั่งครั้งสุดท้ายก็ผุดขึ้นมาในใจ "ข้าไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ฝากสัทสุมะด้วยนะ!"
"นาโอโกโร่ เจ้าคงจะรู้สึก เศร้าเสียใจมากละสินะ"
"..ท่านอาจารย์..มีพระคุณมากขอรับ...ท่านไม่น่าที่จะ..ด่วนจากไปแบบนี้เลยขอรับ"
"นาโอโกโร่..ไปเป็นลูกบุญธรรมตระกูลโคมัทสึให้หน่อยได้ไหม?" / "...?!..." นาโอโกโร่ตกใจและงง!กับสิ่งที่ได้ยิน
"คิโยมิชิไม่มีเมียไม่มีลูก พี่น้องผู้ชายก็ไม่มีเลย ไม่มีผู้สืบสกุลซะแล้ว" / "เป็นลูกบุญธรรม?!"
"เจ้าคงสืบสกุลไว้ไม่ให้ด่างพร้อยได้" / "ขอบพระคุณที่ไว้ใจขอรับ..แต่.."
"ตระกูลคิโมสึกิเป็นตระกูลเก่าแก่ โคมัทสึก็ไม่ด้อยกว่ากันสืบสาวขึ้นไปได้ถึงจักรพรรดิคันมุ เป็นตระกูลสูง คนในตระกูลโคมัทสึ เป็นพ่อบ้านของชิมะสึมาหลายชั่วอายุคนแล้วนะ"
"แต่ว่า..ข้าจะต้องทำยังไง..?"
.
"ข้าจะต้องขอให้เจ้ากลับไปสัทสุมะน่ะสิ ด่วนเสียด้วย!..ทำแบบนี้เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ใช้ให้เขาไปแบบนั้น"
เมื่อได้ยินว่าต้องกลับสัทสุมะทันที นาโอโกโร่เกิดความรู้สึกที่สับสนและผิดหวัง "ข้ามาเอโดะ เพิ่งได้3เดือนนะขอรับ ข้ายังอยาก..อยากรับใช้ใกล้ชิดและเรียนรู้จากนายท่านอีกมากนะขอรับ"
"ข้าก็อยากให้เจ้ารับใช้..ทุกข์แทบตายกว่าจะตัดใจพูดออกมาได้"
ด้วยหัวใจซามุไรอย่างนาโอโกโร่ เมื่อได้ยินคำพูดจากใจของนายแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มาก "เข้าใจแล้วขอรับ!"
"ตกลงจะไปให้ข้ารึ" / "สุดแต่นายท่าน.."
ท่านนาริอาคิระค่อยนั่งลงตรงหน้านาโอโกโร่ "ถ้าอย่างนั้น ก็ขอบใจ ขอบใจเจ้ามาก" แล้วท่านก็ก้มหัวให้นาโอโกโร่เพื่อแสดงความขอบใจ (การก้มหัวแบบที่นายให้เกียรติแก่บ่าว ไม่ต้องถึงขนาดต้องคำนับ แค่เพียงนายก้มหัวให้เพียงนิดก็นับว่าให้เกียรติซามุไรที่สุดแล้ว)
"ไม่เป็นไร ยินดีรับใช้ขอรับ" นาโอโกโร่ก้มหัวคำนับ
"ยังมีอีกเรื่องนึง ได้ยินว่า คิโยมิชิมีน้องสาวอยู่คนนึง" / "ชื่อโอชิคะขอรับ"
"เจ้าแต่งงานกับหญิงสาวคนนั้นได้มั้ย?" / "แต่งงาน!?!"
"รับไม่ได้รึ?" / "คือว่ามันกะทันหันไป ตั้งตัวไม่ทันขอรับ"
"ไปเป็นสามีที่ดีของเขา ทำงานให้ข้าอยู่ทางโน้น" / "ขอรับ" นาโอโกโร่ตอบแต่แฝงด้วยความลังเล
"ตามข้ามาสิ" / "เอ๊ะ!..!?"
ท่านนาริอาคิระลุกเดินนำ นาโอโกโร่ตามไป และท่านนาริอาคิระก็ได้ไปหยุดที่หน้าประตู? ประตูที่ท่านไซโกเคยชี้ให้นาโอโกโร่ดูนั่นเอง
"จากนี้ไปเป็นฝ่ายใน"
"...!?..."
---------------
แล้วนาโอโกโร่โกก็ได้เข้าไปในฝ่ายใน เพื่อนั่งรอคนที่เขาอยากพบที่สุดในใจ...
.
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 51
.
.
แวะพักสักแป๊บนึงสินะครับ
ตอบลบแนะนำอ่านอิคคิวซัง ตอน ซามุไรกับชาวนา ใครสำคัญกว่ากัน ?