วันศุกร์ที่ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

การแต่งงานที่ไม่คาดคิด 50

atsuhime 50
.
.

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 49





เมื่อนาโอโกโร่เดินทางมาถึงจวนสัทสุมะแห่งเอโดะแล้ว ก็ได้ไปรายงานและปฎิญาณตนตัวต่อท่านเจ้าแคว้น
.
นาโอโกโร่ "ท่านเรียกข้ามารับใช้ เป็นพระคุณหาที่สุดมิได้ขอรับ นับแต่นี้ไปทั้งเลือดเนื้อและชีวิต ข้าจะยอมพลีให้ท่านขอรับ"

และการที่ท่านเจ้าแคว้นเรียกตัวนาโอโกโร่มานั้น ก็เพื่อจะส่งนาโอโกโร่ไปเรียนรู้การทหารสมัยใหม่จากฝรั่งเพราะญี่ปุ่นได้สั่งซื้อเรือรบ ปืนใหญ่และอื่นๆจากฮอลันดาซึ่งยังได้ส่งครูฝึกมาอบรมให้ทหารญี่ปุ่นด้วย

แล้วท่านเจ้าแคว้นก็เรียกท่านไซโกให้มาแนะนำสถานที่ต่างๆในจวนแก่นาโอโกโร่ เมื่อเพื่อนทั้งสองได้พบกันแน่นอนความปิติยินดีย่อมเกิดขึ้น

ท่านไซโกได้แนะนำเรื่องต่างๆในจวนและการใช้ชีวิตในเอโดะให้นาโอโกโร่ได้รู้ และเมื่อเดินมาถึงส่วนเฉพาะของฝ่ายใน

ไซโก "หลังประตูนี้เป็นส่วนเฉพาะของฝ่ายในนะขอรับ"



นาโอโกโร่ "ฝ่ายในเหรอ..เป็นที่อยู่ของท่านหญิงอัตสึใช่หรือเปล่า.."

"คือข้าลำบากใจ แต่ต้องพูดนะขอรับ"

"ต้องแต่งงานแน่นอนแล้วใช่มั้ย" / "ท่านรู้แล้วเหรอขอรับ"

"รู้ตั้งแต่ตอนท่านหญิงอยู่สัทสุมะแล้ว" / "อ๋อ! อย่างนั้นรึขอรับ"

"ท่านหญิงกำลังเตรียมทุกอย่างที่จะต้องนำไปใช้ในปราสาท ข้าเป็นคนจัดชื้อเองขอรับ ขออภัยที่ช่วยท่านไม่ได้"

"ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องท่านหญิงน่ะ ข้าเลิกใฝ่ฝันแล้วล่ะ ท่านน่ะทำงานไปเถอะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก"

"ท่านคงอยากพบท่านหญิงมาก?"

"อยากพบสิ แต่ว่าต้องพัฒนาตัวเองก่อน.."
นาโอโกโร่ทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มและความหวัง


--------------------

เมื่อข่าวของนาโอโกโร่รู้ไปถึงท่านหญิงเพราะท่านเจ้าแคว้นสั่งให้อิคุชิมะมาบอก เพื่อหวังให้ท่านหญิงได้ดีใจ แต่ท่านหญิงก็ดีใจมากมายจนรีบวิ่งออกไปพบนาโอโกโร่ทันที อิคุชิมะรีบกระโจนคว้าขาท่านหญิงแทบไม่ทัน



อิคุชิมะ "จะไปไหนเจ้าคะ!" / "ไม่น่าถามจะไปพบเขาน่ะสิ"

"อย่านะเจ้าคะ! อีกไม่นานท่านหญิงก็จะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว นะเจ้าคะ"

"เพื่อนมาทั้งที คิดถึงแทบตายจะต้องไปหาไม่เห็นจะแปลกเลย"

อิคุชิมะนั่งรั้งไม่ไหว จึงต้องรีบลุกขึ้นยืนรั้ง "แต่เขาเป็นผู้ชาย มันไม่งามนะเจ้าคะ"

"เจ้านี่พูดไม่รู้เรื่อง! เพื่อนก็คือเพื่อนนี่นา"
ท่านหญิงสะบัดแขนจนหลุดแล้วมุ่งหน้าไปต่อ แต่อิคุชิมะก็รีบตะโกนห้ามและตามไปคว้าแขนท่านหญิงอีกที "ท่านหญิง! หยุดเดี๋ยวนี้นะ"


"ปล่อยนะ!อิคุชิมะ!" ทั้งสองต่างฉุดรั้งและยื้อกันไปมา ในที่สุดอิคุชิมะก็ห้ามท่านหญิงได้สำเร็จเพราะ

"นายท่านบอกแล้วว่า จะทำให้พบกันจนได้!"

"ก็แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า!" / "เอ่อ..เอ่อ..ขออภัยเจ้าค่ะ!"

------------------------

หลังจากนั้นนับตั้งแต่นั้นมา นาโอโกโร่ก็ร่ำเรียนวิชาทหารสมัยใหม่ทุกวันอย่างตั้งใจ นาโอโกโร่ดำเนินชีวิตแบบนั้นทุกวัน จนกระทั่งสายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมา และแล้วในวันนึง!?

ท่านนาริอาคิระยืนรอนาโอโกโร่อยู่ในสวน

นาโอโกโร่ "นายท่านเรียกข้ารึขอรับ"

ท่านนาริอาคิระยืนนื่งยังไม่ตอบอะไร


"นายท่าน.." / "นาโอโกโร่" / "ขอรับ"

ท่านนาริอาคิระ "ทุกคนต้องตายไม่ช้าก็เร็ว" / "ขอรับ"

"ข้าอยู่ถึงป่านนี้ เห็นคนตายไปไม่รู้กี่คนแล้ว" / "เป็นเรื่องน่าศร้าขอรับ"

"คราวนี้ก็อดสลดใจไม่ได้" / "คือว่า..มีท่านใดถึงแก่กรรมไปรึขอรับ"

"คนที่ริวกิวน่ะ" / "ริวกิวเหรอ?"

นาโอโกโร่ลองนึกทบทวนดู แล้วก็ "หรือว่า!?!"

"โคมัทสึ คิโยมิชิ ป่วยหนักจนเสียไปสวรรค์แล้วเมื่อมิถุนา"

"อาจารย์สิ้นแล้ว!.."
ภาพท่านอาจารย์กับคำสั่งครั้งสุดท้ายก็ผุดขึ้นมาในใจ "ข้าไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ฝากสัทสุมะด้วยนะ!"

"นาโอโกโร่ เจ้าคงจะรู้สึก เศร้าเสียใจมากละสินะ"

"..ท่านอาจารย์..มีพระคุณมากขอรับ...ท่านไม่น่าที่จะ..ด่วนจากไปแบบนี้เลยขอรับ"

"นาโอโกโร่..ไปเป็นลูกบุญธรรมตระกูลโคมัทสึให้หน่อยได้ไหม?" / "...?!..."
นาโอโกโร่ตกใจและงง!กับสิ่งที่ได้ยิน

"คิโยมิชิไม่มีเมียไม่มีลูก พี่น้องผู้ชายก็ไม่มีเลย ไม่มีผู้สืบสกุลซะแล้ว" / "เป็นลูกบุญธรรม?!"

"เจ้าคงสืบสกุลไว้ไม่ให้ด่างพร้อยได้" / "ขอบพระคุณที่ไว้ใจขอรับ..แต่.."

"ตระกูลคิโมสึกิเป็นตระกูลเก่าแก่ โคมัทสึก็ไม่ด้อยกว่ากันสืบสาวขึ้นไปได้ถึงจักรพรรดิคันมุ เป็นตระกูลสูง คนในตระกูลโคมัทสึ เป็นพ่อบ้านของชิมะสึมาหลายชั่วอายุคนแล้วนะ"

"แต่ว่า..ข้าจะต้องทำยังไง..?"

.
"ข้าจะต้องขอให้เจ้ากลับไปสัทสุมะน่ะสิ ด่วนเสียด้วย!..ทำแบบนี้เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ใช้ให้เขาไปแบบนั้น"

เมื่อได้ยินว่าต้องกลับสัทสุมะทันที นาโอโกโร่เกิดความรู้สึกที่สับสนและผิดหวัง "ข้ามาเอโดะ เพิ่งได้3เดือนนะขอรับ ข้ายังอยาก..อยากรับใช้ใกล้ชิดและเรียนรู้จากนายท่านอีกมากนะขอรับ"

"ข้าก็อยากให้เจ้ารับใช้..ทุกข์แทบตายกว่าจะตัดใจพูดออกมาได้"

ด้วยหัวใจซามุไรอย่างนาโอโกโร่ เมื่อได้ยินคำพูดจากใจของนายแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มาก "เข้าใจแล้วขอรับ!"

"ตกลงจะไปให้ข้ารึ" / "สุดแต่นายท่าน.."

ท่านนาริอาคิระค่อยนั่งลงตรงหน้านาโอโกโร่ "ถ้าอย่างนั้น ก็ขอบใจ ขอบใจเจ้ามาก" แล้วท่านก็ก้มหัวให้นาโอโกโร่เพื่อแสดงความขอบใจ (การก้มหัวแบบที่นายให้เกียรติแก่บ่าว ไม่ต้องถึงขนาดต้องคำนับ แค่เพียงนายก้มหัวให้เพียงนิดก็นับว่าให้เกียรติซามุไรที่สุดแล้ว)

"ไม่เป็นไร ยินดีรับใช้ขอรับ" นาโอโกโร่ก้มหัวคำนับ

"ยังมีอีกเรื่องนึง ได้ยินว่า คิโยมิชิมีน้องสาวอยู่คนนึง" / "ชื่อโอชิคะขอรับ"

"เจ้าแต่งงานกับหญิงสาวคนนั้นได้มั้ย?" / "แต่งงาน!?!"

"รับไม่ได้รึ?" /
"คือว่ามันกะทันหันไป ตั้งตัวไม่ทันขอรับ"

"ไปเป็นสามีที่ดีของเขา ทำงานให้ข้าอยู่ทางโน้น" /
"ขอรับ" นาโอโกโร่ตอบแต่แฝงด้วยความลังเล

"ตามข้ามาสิ" / "เอ๊ะ!..!?"

ท่านนาริอาคิระลุกเดินนำ นาโอโกโร่ตามไป และท่านนาริอาคิระก็ได้ไปหยุดที่หน้าประตู? ประตูที่ท่านไซโกเคยชี้ให้นาโอโกโร่ดูนั่นเอง

"จากนี้ไปเป็นฝ่ายใน"

"...!?..."

---------------

แล้วนาโอโกโร่โกก็ได้เข้าไปในฝ่ายใน เพื่อนั่งรอคนที่เขาอยากพบที่สุดในใจ...
.
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 51
.
.

1 ความคิดเห็น:

ถ้าแสดงความเห็นตรงช่องนี้ผมจะได้อ่านทุกความเห็นครับ แต่ถ้าความเห็นไม่ขึ้นอาจเพราะระบบรอตรวจสแปม ต้องรอ1-2วัน / ใหม่ เมืองเอก kaeake@ymail.com


ผู้ติดตาม