.
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 50
.
.
เสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล นาโอโกโร่หันฟังไปตามเสียงฝีเท้านั้น ท่านนาริอาคิระก็ได้ยินเช่นกัน "มาแล้วสินะ!"
แล้วเจ้าของฝีเท้าก็มาถึง "ท่านนาโอโกโร่!"
นาโอโกโร่ตกตะลึงเมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตน เมื่อดึงสติกลับมาได้ก็ทำความเคารพต่อท่านหญิงทันที
นาโอโกโร่ "ท่านหญืงกรุณาให้พบเป็นเกียรติจริงๆเลยขอรับ"
อัตสึ "ข้าก็ดีใจที่ได้พบท่านน่ะ....ท่านพ่อ!..ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"
เมื่ออิคุชิมะตามมาถึงห้องรับรองเช่นกัน "นายท่าน! นี่...?" / "ขอโทษด้วยนะ" ท่านนาริอาคิระกล่าวแก่อิคุชิมะ
"โออัตสึ..นาโอโกโร่จะต้องรีบกลับสัทสุมะเร็วๆนี้ วันนี้พวกเจ้าคุยกันตามสบายเถอะนะ" / "ตามสบาย?!"
"นาโอโกโร่!" / "ขอรับ"
"ทั้งหมดนี่เพื่อขอโทษเจ้า ที่ยอมฝืนใจทำงานให้ข้า" / "ไม่เป็นไรขอรับ ไม่ลำบากอะไรเลย"
แล้วท่านนาริอาคิระก็สั่งขึ้นทันที "ทุกคนออกไปซะ!" / "ข้าไม่ออกไปนะเจ้าคะนายท่าน!"
ท่านนาริอาคิระที่กำลังจะเดินออกไป หันมาทางอิคุชิมะ ท่านถอนหายใจก่อนพูดว่า "ก็ตามใจเจ้าเถอะ!"
อิคุชิมะเห็นอากัปกิริยาของนายท่านจึงพอรู้ตัว เลยลุกขึ้นก่อนที่จะพูดสำทับไปที่นาโอโกโร่ว่า "รู้ไหมว่าปกติ เขาห้ามไม่ให้ผู้ชายเข้ามา อย่าทำอะไรเกินเลยล่ะ" พูดจบอิคุชิมะก็สะบัดหน้าอย่างงอนเดินออกไปจากห้องเช่นกัน
-----------------
เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว นาโอโกโร่ก็ได้พูดคัยกับท่านหญิงตามลำพัง จนเมื่อท่านหญิงได้ทราบข่าวการจากไปของท่านอาจารย์คิโยมิชิแล้ว
"อย่างนั้นเหรอ ท่านคิโยมิชิเสียแล้วเหรอ?" / "ขอรับ..นึกแล้วยังเสียดายไม่หายเลยขอรับ"
"การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ช่างน่าเศร้าใจจริงๆ"
"เรื่องท่านพ่อของท่านหญิง ข้าเสียใจด้วยนะขอรับ" / "จ้ะ"
"ส่วนท่านแม่สบายดี ท่านทาดายุกิก็ด้วย" / "อย่างนั้นเหรอ"
"เสียดายจังนะ ท่านต้องรีบกลับเสียแล้ว ทั้งๆที่เพิ่งมาเอโดะได้ไม่นานเท่าไร่" / "แค้นใจนัก เสียดายจริงๆ"
"แต่ว่าท่านโอชิคะเป็นคนเข้มแข็งอยู่หรอก คงจะเป็นพี่น้องกับเขาได้ใช่มั้ย?"
นาโอโกโร่ได้ยินคำถามนี้จากท่านหญิง ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เพราะยังไม่อยากบอกอะไรมากไปกว่านี้ จึงตอบแค่เพียง "ขอรับ.."
ท่านหญิงสังเกตเห็นบางอย่างในสีหน้าของเพื่อนรัก "มีปัญหาอะไรรึเปล่า?" / "เปล่าขอรับ"
ระหว่างนั้นนางกำนัลก็นำกระดานอีโกพร้อมตัวหมากเข้ามาในห้อง "ขออภัยเจ้าค่ะ...นายท่านให้ส่งมาให้เจ้าค่ะ"
แน่นอนถูกใจท่านหญิงมากๆ จนยิ้มแกล้มปริเชียว นาโอโกโร่ก็เช่นกัน
"ไม่ได้เล่นด้วยกันซะนานเลย" / "จริงๆด้วย"
"ข้าไม่ยอมแพ้หรอก" / "แน่นอน! ข้าก็เช่นกัน"
--------------
ระหว่างการเดินหมาก บรรยากาศเหมือนเมื่อวันวานที่ผ่านมาในอดีตอีกครั้ง..
"ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างที่อยู่มาแบบนี้ทุกวัน"
"ต้องเตรียมตัวไปเป็นมิไดโดโกโระ เตรียมมาตั้ง2ปีกว่าแล้ว สิ่งที่ไม่คุ้นก็ปรับตัวให้ชินได้ อดทนกับสิ่งที่ไม่ชอบได้ดีขึ้น..เปลี่ยนไปนิดหน่อย"
"ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น..เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ท่านดูใจเย็นลงมากนะ"
"พอเป็นอย่างนั้น...กลับรู้สึกว่า กำลังเสียความเป็นตัวของตัวเองไปทีละน้อย จนแทบจะไม่ใช่ตัวข้า.."
"เอ่อ..ได้ยินมาว่า ท่านบุกเข้าไปหาท่านผู้อาวุโสกับท่านโอยุระถึงจวนทาคานาวะนั่นน่ะ แล้วก็ยังได้เถียงกับท่านที่ปรึกษาจากแคว้นมิโตะ จนเขายอมกลับใจยอมสนับสนุนให้ท่านแต่งงานได้แล้ว"
"ท่านไซโกเล่าให้ฟังล่ะสิ เขาล่ะช่างพูดนัก!" / "ฟังเขาเล่าแล้ว น่าปลื้มใจนะ.."
"เพราะว่าท่านก็ยังทำแบบนั้นเหมือนคนเก่า"
"แต่ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็..น่ากลัวอยู่เหมือนกัน" / "กลัว?"
โออัตสึสีหน้าเริ่มกังวลขึ้น "ถ้าข้ายังเป็นคนนิสัยแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะสามารถเป็นมิไดโดโกโระได้รึเปล่า เพราะสิ่งแวดล้อมที่รออยู่ มันเข้มงวดแบบนี้มากมายนัก"
"คำถามนี้ท่านเคยถามไปแล้วนะ?" / "ท่านก็ตอบว่าเป็นได้แน่ใช่มั้ยล่ะ?"
"ถึงตอนนี้คำตอบก็ยังเหมือนเดิม...เรื่องนี้ก็ยังเหมือนเดิมเลย!?" นาโอโกโร่ก้มมองทีกระดานอีโก อัตสึยังงง!จึงก้มลงมองไปที่กระดานหมากดูบ้าง
"ข้าแพ้แล้ว!" นาโอโกโร่ก้มหัวแก่ผู้ชนะ อัตสึยิ้มรับ
--------------------
เมื่อเกมอีโกจบลงก็ต้องช่วยกันเก็บตัวเบี้ย แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหนที่จะมีโอกาสได้ประลองแบบนี้อีก ในระหว่างเก็บเบี้ย นาโอโกโร่เหมือนมีบางอย่างเก็บอยู่ในใจที่อยากจะพูดแต่ไม่อาจพูดได้ นาโอโกโร่จึงเลือกที่จะพูดให้กำลังใจเรื่องท่านหญิง
"ไม่ต้องกลัวหรอก..ถ้าเป็นท่านล่ะก็..ไม่อยู่ที่ไหนกับใคร.. ก็เอาตัวรอดได้เสมอนั่นแหล่ะ"
"ท่านคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?" / "ท่านก็ทำได้ดีจนถึงตอนนี้มิใช่เหรอ"
โออัตสึหยุดมองนาโอโกโร่อยู่สักครู่(น้ำตาเริ่มคลอ) ก่อนจะพูดว่า "นึกแล้วเชียว นี่มันเหมือนสมัยก่อนเลยนะ" / "เอ๊ะ?"
"ได้คุยกับท่านนาโอโกโร่ รู้สึกมั่นใจมากขึ้นจริงๆ..ต่อไป เราจะมีโอกาส..ได้พบกันอีกมั้ยนะ"
"ต้องได้พบกันแน่.. สักวันนึง.."
นาโอโกโร่หยิบเครื่องรางน้ำเงินที่เคยแลกกันไว้กับท่านหญิงออกมาให้ท่านหญิงเห็น เมื่อท่านหญิงเห็นน้ำตาที่เกือบจะไหลมาก่อนหน้านี้ ก็ได้ล้นออกมาในที่สุด แล้วเธอก็หยิบเอาเครื่องรางสีแดงออกมาให้นาโอโกโร่เห็นเช่นกัน
ไม่ว่าจะอยู่ไกลสักแค่ไหน ความเป็นเพื่อนของคนทั้งสองก็ไม่เคยไกลกัน เพราะระยะทางมิอาจกั้นความรู้สึกที่มีต่อกันได้นั่นเอง...
"
"
อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 52
.
.
.
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ถ้าแสดงความเห็นตรงช่องนี้ผมจะได้อ่านทุกความเห็นครับ แต่ถ้าความเห็นไม่ขึ้นอาจเพราะระบบรอตรวจสแปม ต้องรอ1-2วัน / ใหม่ เมืองเอก kaeake@ymail.com