วันพฤหัสบดีที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2552

วิถีแห่งสตรี 12

atsuhime 12

อ่านเจ้าหญิงอัตสึ ที่รัก(11)
.
วันต่อมาก็ถึงวันที่นาโอโกโร่ต้องเล่นอีโกกับโอคัตสึตามนัดหมายเป็นประจำ เมื่อนาโอโกโร่ยืนอยู่หน้าบ้านอิไมสุมิ เกิดไม่กล้าเข้าไปเสียดื้อๆ จนเมื่อพี่ชายคนที่3ของโอคัตสึมาเห็นเข้า จึงดึงและผลักให้นาโอโกโร่ให้เข้าบ้านไปจนได้

ขณะที่นาโอโกโร่กำลังเล่นอีโกกับโอคัตสึอยู่ โอคัตสึก็เลยถือโอกาสปรึกษากับนาโอโกโร่ในเรื่องที่กังวล

"เรื่องนั้นน่ะ เป็นข่าวดีจริงๆนะ"

"ที่จริงข้ายังสับสนอยู่ ถ้าไปเป็นลูกท่านก็ต้องไปอยู่ที่ปราสาทใช่มั้ย.. ก็ไม่ได้พบท่านพ่อท่านแม่และท่านพี่ง่ายๆอีก... แล้วก็..จะไม่ได้พบท่านด้วย"

นาโอโกโร่เผลอยิ้มออกมา "รวมๆ..ข้าด้วยเหรอ..?"

"แล้วอีกอย่างนึงนะ ข้าไม่เข้าใจว่า ทำไมท่านเจ้าแคว้นถึงได้เลือกข้าเป็นบุตรสาว "

"ก็เพราะท่านเจ้าแคว้นเป็นคนตาแหลมล่ะมั้ง"

"นั่นยิ่งทำให้ข้าสงสัยว่าท่านติดใจอะไรนัก ให้ข้าเป็นลูกแล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ" / "มันก็..น่าสงสัย.."

"น่าสงสัยใช่มั้ย ทุกคนเอาแต่ดีใจกันหมด ก็เลยไม่มีใครสนใจยอมตอบคำถามข้าเลยสักคนเดียว"

ระหว่างนั้นเอง คิขุโมโตะ ก็นำของว่างเข้ามาให้ทาน แต่เมื่อเปิดฝาถ้วยขึ้น ข้างในกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยในถ้วย โอคัตสึทักว่าไม่เห็นมีอะไรเลย คิขุโมโตะตกใจ

"ตายจริง เผลอไปได้ยังไง เดี๋ยวๆไปเอามาให้ใหม่เดี๋ยวนี้แหล่ะเจ้าค่ะ"

"เขาเป็นอะไรไปเหรอ" / "หลายวันมานี่ มีท่าทางแปลกๆบ่อยๆ"

"น่าจะลองถามดูนะ" / "ถามคิขุโมโตะน่ะเหรอ?"

"ก็เรื่องเมื่อตะกี้ ถามท่านเจ้าแคว้นให้ชัดไปเลยว่าทำไมท่านถึงได้..อยากจะขอไปเป็นบุตรน่ะ ก็ท่านบอกว่ารักอย่างลูกสาวแล้วนี่ น่าจะยอมให้เข้าพบแน่นอน"



โอคัตสึยิ้มขึ้นมาทันใด และก็เชื่อตามที่นาโอโกโร่แนะนำ แต่ว่า..อยู่ดีๆโอคัตสึก็มองไปที่กระดานอีโก

"เป็นอะไรไปเหรอ!" / "ข้าแพ้แล้ว!"

นาโอโกโร่จึงก้มมอง แล้วก็รู้สึกแปลกใจในชัยชนะของตัวเองที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เล่นอีโกชนะโอคัตสึ

"ข้าแพ้แล้ว ฝีมือท่านดีขึ้นจริงๆ" โอคัตสึก้มหัวคำนับแด่ผู้ชนะ แล้วก็ค่อยๆเก็บเบี้ยลงกระปุก ระหว่างนั้นนาโอโกโร่ก็มองโอคัตสึอย่างที่นาโอโกโร่ไม่เคยมองด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เศร้าจริงๆ

ต่อมาโอคัตสึก็มาหาท่านพ่อเพื่อจะขออนุญาตขอเข้าพบท่านเจ้าแคว้น เพื่อสอบถามสาเหตุที่เลือกเธอ แต่ท่านพ่อโมโหและไม่ยอมอนุญาต เพราะท่านพ่อคิดว่าไม่สมควรต้องถาม

แต่ท่านแม่กลับสนับสนุนความคิดของโอคัตสึ

"แต่ว่า...ข้าเข้าใจความรู้สึกของโอคัตสึนะ" / "เจ้าก็เป็นไปด้วยรึเนี่ย!" ท่านพ่อเอ็ด

"ถามไว้ก็ดีไม่ใช่รึ ลองไปคุยกับท่านดู ดีกว่ามั้ย ไหนๆก็จะได้เป็นพ่อลูกกันแล้ว ขอแค่นี้คงไม่เป็นไร"

พอท่านทาดาตาเกะได้ยินว่า "ไปเป็นพ่อลูกกันแล้ว" ก็เกิดความรู้สึกสะดุดกับประโยคดังกล่าว เหมือนมีอะไรมากระทบใจ และสุดท้ายท่านพ่อก็ต้องยอมให้โอคัตสึไปลองขอเข้าพบท่านนาริอาคิระดู

"ท่านพ่อ ขอความกรุณาด้วยค่ะ"

เมื่อโอคัตสึพบนาโอโกโร่อีกครั้ง ก็เล่าให้ฟังว่า ท่านเจ้าแคว้นอนุญาตให้เข้าพบแล้วในวันรุ่งขึ้น

"ของตอบแทนเล็กๆน้อยๆ ขอขอบคุณมากเลยค่ะ" แล้วโอคัตสึก็ก้มหัวคำนับอย่างนอบน้อมแก่นาโอโกโร่สำหรับคำแนะนำที่ดีของนาโอโกโร่ที่แนะให้เธอลองไปถามท่านเจ้าแคว้นโดยตรงจนสำเร็จ

"เหล้าใชรึเปล่า" / "เป็นเหล้าสำหรับผุ้ใหญ่ดื่มกัน"

"พอดีเลย ข้ากำลังจะไปงานฉลองแต่งงานของท่านไซโก ทุกคนจะได้ดื่มกัน"

"หา ท่านไซโกจะแต่งงานแล้วเหรอ ฝากไปบอกด้วยนะว่า ข้าขอแสดงความยินดีด้วยจริงๆ" / "ขอรับ"

ในงานเลี้ยงแต่งงานของท่านไซโก นาโอโกโร่ดื่มหนักมาก จนเพื่อนๆซามุไรระดับต่ำต่างสงสัยถามถึง จนมีเพื่อนๆบางคนได้ถามนาโอโกโร่ถึงท่านโอคัตสึ เพราะเห็นว่าเห็นท่านไซโกมีความสุข แล้วท่านโอคัตสึของนาโอโกโร่ล่ะเป็นยังไงบ้าง

แต่ก็มีเพื่อนๆซามุไรบางคนบอกห้ามถามถึงท่านโอคัตสึอีก เพราะตอนนี้นาโอโกโร่กำลังอกหักอยู่ แต่ทุกคนที่นั่นก็ยังไม่รู้ว่านาโอโกโร่อกหักเพราะอะไร นาโอโกโร่กำลังเมามากก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็พูดว่า

"ท่านน่ะ...ต้องไปอยู่ที่ไกลซะแล้ว"

"ไปแต่งงานเมืองอื่นหรือไง" เพื่อนๆถาม

"ไปอยู่ไกลกว่านั้นอีก" นาโอโกโร่ชี้มือขึ้นไปบนฟ้า

"ที่ว่าไกลน่ะไกลแค่ไหนล่ะ" ใครคนหนึ่งถามขึ้น

"ไกล..ไกลขนาด..ข้าเอื้อมไปไม่ถึงไง" แล้วนาโอโกโร่ก็ไม่ได้บอกถึงสาเหตุที่แท้จริง กลับเดินออกไปที่ชานบ้านแล้วจากที่ยิ้มๆอยู่ก็ค่อยๆร้องไห้ออกมาอย่างมาก มากจน เพื่อนๆได้ตามออกมาดู แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรกับนาโอโกโร่อีก

*************************************

ส่วนหนึ่งของความประทับใจในเจ้าหญิงอัตสึ



ขณะเดียวกันที่ปราสาทของท่านเจ้าแคว้นสัทสุมะ ท่านทาดายุกิน้องชายต่างมารดาของท่านนาริอาคิระก็มาขออนุญาตท่านนาริอาคิระเพื่อขอลาออกจากตำแหน่ง เพื่อจะขอกลับไปดูแลบ้านชิเงโทมิ เพื่อสะสางงานทางนั้น แต่นั่นก็เป็นเพียงข้ออ้าง แต่ที่จริงท่านทาดายุกิต้องการ....

แล้วพี่น้องทั้งสองก็ได้มีโอกาสเปิดอกคุยกันอย่างเปิดเผย

"โปรดอนุญาตด้วยขอรับ ท่านพี่" ท่านทาดายุกิก้มหัวขอร้องท่านนาริอาคิระ

"ทาดายุกิ ท่านกำลังแค้นใช่มั้ย?" / "แค้นเหรอ?"

"ก็ที่ข้าไม่ได้เลือกโอเท็ตสึลูกสาวของท่านมาเป็นบุตร มิหนำซ้ำ ข้าไม่รู้ว่าท่านขอโอคัตสึให้แต่งกับอุกงบุตรคนรอง ยังมีเรื่องป้องกันทางทะเล ที่ข้าทำตามความเห็นของมันจิโร่ โดยไม่ทำตามแผนซึ่งท่านทุ่มเทศึกษามาตั้งแต่ต้น"

"นั่นก็คงเป็นเพราะ ข้าด้อยความสามารถ ส่วนมันจิโร่นั่นก็มีความรู้จนน่าแปลกใจ ท่านพี่ก็ต้องเลือกเขาไว้ เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว"

"ท่านพูดอย่างนี้ ต้องขอขอบใจมากเลย"

"ว่าแต่.... ท่านพี่น่ะ ดูเหมือนจะไม่ค่อยวางใจข้ายังไงไม่รู้" / "ทำไมคิดอย่างนั้น"

"แต่ทว่า ข้าเองก็เหมือนกับท่านนั่นแหล่ะ ตอนที่เกิดการจราจล มีอยู่แว้บนึงที่ข้าอยากจะเป็นเจ้าแคว้นแทนท่านพี่จริงๆ จะว่าไม่คิดอะไรเลยมันก็ไม่ถูก" / "ทาดายุกิ.."

"คนอย่างข้าไว้ใจไม่ได้ ข้าเข้าใจ เข้าใจความรู้สึกของท่านพี่ดี ขอให้ท่านพี่ได้โปรดบริหารบ้านเมืองอย่างไม่ต้องกังวลแล้ว"

"ทาดายุกิ ท่านเข้าใจผิดแล้วนะ....."

"ตั้งใจจะไปจริงๆรึ" / "ขอรับ!"

ท่านนาริอาคิระถอนใจ เพราะรู้สึกเสียใจและเสียดายที่น้องชายต้องการจะจากไป แต่ในเมื่อเป็นความต้องการและเพื่อความสบายใจของน้อง ท่านนาริอาคิระก็ไม่อาจทัดทานอะไรได้

**************************

และแล้ว วันที่โอคัตสึจะไปเฝ้าท่านนาริอาคิระที่ปราสาทเพื่อจะไปถามในสิ่งที่คาใจก็มาถึง

ในระหว่างโอคัตสึแต่งตัวสวยงามอย่างเป็นทางการ โดยมีคิขุโมโตะพี้เลี้ยงจัดการและชิโนะสาวใช้คนสนิทนั่งรอรับใช้

"อะไรนะ คิขุโมโตะจะไม่ไปด้วยกันเหรอ"

"ขออภัยจริงๆนะเจ้าคะ สังขารข้ามันไม่อำนวยซะแล้ว เพราะฉะนั้นก็ให้ชิโนะไปแทนเถอะนะเจ้าคะ"

ชิโนะก้มหัวนั่งคำนับแบบญี่ปุ่น แต่สายตาของชิโนะก็มองไปที่คิขุโมโตะซึ่งดูมีอาการที่ผิดปกติไป

"ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีทางเลือกสินะ"

ชิโนะมองคิขุโมโตะด้วยความสงสัย แต่คิขุโมโตะไม่ทันเห็น เพราะง่วนแต่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสวยงามให้คณหนู

เมื่อเกี้ยวมารอรับ ท่านแม่ก็ออกมาส่งด้วยอีกคน

"ไปนะคะท่านแม่ เดี๋ยวจะกลับมาค่ะ" / "ระวังให้ดี อย่าทำให้ท่านโกรธล่ะ" / "ค่ะ"

"คิขุโมโตะ ข้าไปละนะ"

คิขุโมโตะจึงเข้ามาหาพร้อมจัดแต่งเครื่องประดับ และตรวจดูความเรียบร้องสวยงามให้โอคัตสึอีก โอคัตสึสังเกตเห็นบางอย่างในสีหน้าของคิขุโมโตะ จึงถามว่า

"อะไรเหรอ"

คิขุโมโตะหยุดพินิจมองโอคัตสึสักครู่ ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า

"เรื่องไปเป็นบุตรสาวว่าท่านสับสน แต่หนทางของลูกผู้หญิงมีแต่เดินหน้าไปเท่านั้น ไม่อาจหันหลังย้อนกลับมา ให้อายคนนะเจ้าคะ"

โอคัตสีมองคิขุโมโตะ ด้วยความรู้สึกแปลกใจว่าทำไมคิขุโมโตะถึงสอนด้วยเสียงที่หนักแน่นราวกับเป็นคำสั่งๆ

"ไปดีมาดีนะเจ้าคะ" แต่ครานี้ คิขุโมโตะกลับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับทำการก้มหัวแก่คุณหนูอันเป็นที่รักอย่างนอบน้อม

"ข้าไปล่ะนะ" โอคัตสึยิ้มและมองคิขุโมโตะด้วยความรักผูกพันก่อนเดินออกไปขึ้นเกี้ยว และเมื่อขึ้นเกี้ยวแล้ว โอคัตสึก็หันออกมามองและยิ้มให้คิขุโมโตะที่ลงมาข้างๆเกี้ยวอีกครั้ง คิขุโมโตะยิ้มตอบ

เมื่อขบวนเกี้ยวออกเดินทางแล้ว ขณะที่คิขุโมโตะกำลังนั่งมองขบวนเกี้ยวที่กำลังเคลื่อนก็พูดขึ้นอีก โดยที่มีท่านแม่โอยุกิได้ฟังอยู่

"สง่างามจริงๆ ทีนี้ข้าก็..ปลดระวางตัวเองเมื่อไหร่ก็ได้แล้วนะเจ้าคะ"

"พูดอะไรอย่างนั้น เจ้ายังต้องอยู่ทำงานให้เราอีกนา ถ้าไม่มีเจ้าเราจะลำบากนะ"

หลังจากนั้นท่านแม่ก็เข้าบ้าน โดยปล่อยให้คิขุโมโตะนั่งเฝ้ามองขบวนเกี้ยวต่อไปจนลับสายตา และเมื่อขบวนเกี้ยวลับตาไปแล้ว คิขุโมโตะก็ทำการคำนับอย่างนอบน้อมอีกครั้ง!!

และfด้วยคำสอนของคิขุโมโตะประโยคนี้

"หนทางของลูกผู้หญิงมีแต่เดินหน้าไปเท่านั้น ไม่อาจหลังย้อนกลับมา ให้อายคนได้นะเจ้าคะ"

ก็เป็นคำสอนที่โอคัตสึยึดถือไว้ในใจทุกครั้งเพื่อเรียกกำลังใจ เมื่อถึงคราวที่เธอต้องเผชิญกับความประหวั่นใจครั้งใหม่ๆที่จะเกิดขึ้นในชีวิตของเธอ
.
อ่านเจ้าหญิงอัตสึ ที่รัก(13)

.
.

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

ถ้าแสดงความเห็นตรงช่องนี้ผมจะได้อ่านทุกความเห็นครับ แต่ถ้าความเห็นไม่ขึ้นอาจเพราะระบบรอตรวจสแปม ต้องรอ1-2วัน / ใหม่ เมืองเอก kaeake@ymail.com


ผู้ติดตาม