อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 116
ท่านเท็นโชอิน "นี่คงจะเป็น.."
อิคุชิมะค่อยๆคลี่ผ้าห่อสีส้มออก "นี่เจ้าค่ะ"
"แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ.. อิคุชิมะท่านรับมาจากท่านมุราโอกะอย่างงั้นเหรอ?" / "ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ท่านมุราโอกะฝากมาบอกว่า กิโมโนชุดนี้สมควรที่จะ..ให้ท่านเท็นโชอินเป็นผู้เก็บรักษาไว้เองนะเจ้าค่ะ"
"งั้นเหรอ?" / "แต่ว่า ข้าเองก็รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ข้าอิคุชิมะ มีโอกาสได้สัมผัสกับ.. กิโมโนที่มีความหลังมากมายชุดนี้"
อิคุชิมะมองดูชุดกิโมโนขาวนี้อย่างชื่นชม
คลิปรอขึ้นช้่านิดนึงครับ
"ว่าแต่ตอนนั้น ท่านเองก็รู้ใจข้าเป็นอย่างดีเลยนะ?" / "เจ้าคะ?"
"ก็ตอนที่ข้าคิดจะเอาชุดนี้ไปมอบให้ท่านมุราโอกะไงล่ะ" / "ได้รับใช้ท่านมาตั้งหลายปี จนรู้ว่าในใจของท่านคิดอะไรอยู่น่ะเจ้าค่ะ"
ท่านเท็นโชอินเริ่มมีสีหน้าจริงจัง และถามต่ออีกว่า "ถ้าอย่างนั้น ลองทายซิว่า ตอนนี้ข้าคิดอะไรอยู่" / "ตอนนี้..ที่ท่านเท็นโชอินคิดงั้นเหรอเจ้าคะ?"
"ถูกต้อง"
แล้วทั้งสองคนก็มองตากันอยู่ครู่หนึ่ง อิคุชิมะเริ่มหน้าเศร้า
"ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ" / "เข้าใจอะไร?"
"ท่านเท็นโชอินรู้ว่าข้ากำลังคิดจะทำในสิ่งใด" แล้วอิคุชิมะก็จรดมือ3เหลี่ยม "ที่ท่านสงสัยว่า ทำไมข้าถึงจะไปจากโอโอขุในตอนนี้"
"ใช่ ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย.. ช่วยพูดเหตุผลให้ข้าฟังหน่อยจะได้มั้ย?"
อิคุชิมะเงยหน้าขึ้น แล้วตอบ "เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ทำให้ข้าเข้าใจชัดเจนมากขึ้น" / "เรื่องอะไร?"
"ตัวข้านั้น ไม่ช้าสักวันหนึ่ง.. ข้าจะเป็นอุปสรรคต่อท่าน" / "อุปสรรคเหรอ?"
"ท่านเท็นโชอินเอง ต้องมีชีวิตต่อไปในฐานะคนของโทกุกาวะ ไม่มีทางจะเปลี่ยนแปลงไปได้!.. ส่วนตัวข้าเองนั้น ก็ไม่อาจลืมได้ว่า ตนเป็นคนของตระกูลโคโนเอะและชิมะสึ และจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้เช่นกัน! เรื่องที่เกิดกับท่านมุราโอกะในครั้งนี้ก็เช่นกัน"
"แล้วทำไมต้อง.." / "จะโทกุกาวะหรือสัทสุมะ ไม่ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ชนะก็ตาม เมื่อถึงเวลาอย่างนั้น ข้าจะกลายเป็นตัวถ่วงของท่านเท็นโชออินอย่างแน่นอน" /
"อิคุชิมะ.." ท่านเท็นโชอินเริ่มน้ำตาคลอ อิคุชิมะก็เช่นกัน
"เมื่อเป็นเช่นนั้น คนอย่างข้า ไม่สมควรที่จะอยู่ใกล้ท่าน อีกต่อไปเจ้าค่ะ"
ได้ฟังเหตุผลของอิคุชิมะแล้ว แม้ท่านเท็นโชอินจะเริ่มเข้าใจ แต่ความรู้สึกของท่านก็ยังเสียใจอยู่ดี หากต้องจากกับบ่าวที่ซื่อสัตย์และรู้ใจคนนี้จริงๆ
อิคุชิมะเขยิบตัวมานั่งอีกจุดนึงใกล้ๆกัน แล้วเริ่มยิ้ม "อีกเรื่องนึง.. ตัวท่านนั้นได้กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้วจริงๆ ไม่ต้องทำอะไร ผู้คนก็พากันยำเกรง พร้อมทำตามคำสั่ง และพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อท่าน ท่านถึงพร้อมด้วยอำนาจสูงสุดในโอโอขุแห่งนี้แล้ว...
ไม่มีอะไร ที่ข้าจะต้องสอนท่านอีกแล้ว แม้แต่เรื่องเดียว หน้าที่ของข้า..จบเพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ!"
ถึงตรงนี้ท่านเท็นโชอินได้เข้าใจแล้ว และไม่มีเหตุอันใดต้องทัดทานอิคุชิมะอีก
"อิคุชิมะ" / "เจ้าคะ"
สีหน้าของท่านเท็นโชอินเริ่มดีขึ้น "ตอนที่ได้พบกันครั้งแรก สิ่งที่ท่านเคยพูดกับข้า.."
(อิคุชิมะเคยพูดว่า "ข้ามีหน้าที่คอยดูแลท่านหญิง จะคอยติดตามท่านหญิง อยู่ข้างๆเสมอเหมือนเงาตามตัวตลอดเวลา")
ท่านเท็นโชอิน "จากวันนั้นท่านก็ไม่เคยห่างจากข้าเลย ทั้งตอนที่อยู่ปราสาทสัทสุมะ.. ระหว่างเดินทางมาเอโดะ ตอนที่เรือเจอคลื่อลมแรงก็เช่นกัน จนกระทั่งเข้ามาอยูในโอโอขุ ในที่ๆไม่มีใครยินดีต้อนรับเรา.. ช่วยกันฝ่าฟันปัญหาหนักหนามากมายมาด้วยกัน.. ทั้งยามเศร้า.. ยามมีทุกข์.. ท่านคอยเป็นเงาช่วยเหลือข้ามาตลอด.."
"แต่เงานั้นน่ะ... จะไม่มีอีกแล้ว" / "เจ้าค่ะ.. ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว"
ท่านเท็นโชอินยิ้มอย่างเศร้าๆ "เมื่อจากที่นี่ไปแล้ว ท่านจะไปอยู่ที่ไหนเหรอ?"
"จะกลับเกียวโต ตั้งใจว่าจะใช้เวลาบั้นปลายของชีวิต อยู่กับท่านมุราโอกะเจ้าค่ะ"
ท่านเท็นโชอินขยับตัวนั่งให้ดูเป็นทางการขึ้น "อิคุชิมะ กิโมโนชุดนี้ ข้าอยากใ้ห้ท่านรับเอาไว้" / "พูดอะไรอย่างนั้นล่ะเจ้าคะ สิ่งนี้น่ะ"
"ใช่แล้ว! เพราะสิ่งนี้มีค่ายิ่งในความรู้สึกของข้า" / "ถ้าเช่นนั้น"
"ก็เพราะเช่นนั้น! เพราะเช่นนั้นไงล่ะ ข้าจึงอยากให้ท่านรับเอาไว้!" / "....."
"แม้ว่าจากนี้ไป.. เส้นทางเดินของเราจะต้องแยกจากกัน สิ่งนี้น่าจะเป็นที่ระลึกสำหรับความทรงจำ..ถึงเส้นทางที่เราเดินทางมาด้วยกัน"
"ท่านเท็นโชอิน.. ขออนุญาตนะเจ้าคะ ข้าเองก็มีเรื่องนึงอยากจะขอร้องท่านน่ะเจ้าค่ะ" / "อะไรเหรอ?"
"กิโมโนชุดนี้ ท่านเท็นโชอินสวมชุดนี้ให้ดูอีกสักครั้งได้มั้ยเจ้าคะ?" / "ให้ข้าสวมน่ะเหรอ?" / "เจ้าค่ะ!"
ท่านเท็นโชอินยิ้ม "ได้สิ" / อิคุชิมะยิ้มอย่างดีใจ
หลังจากนั้นท่านเท็นโชอินก็ลุกขึ้นยืน อิคุชิมะจึงนำกิโมโนสีขาวนี้ขึ้นมาสวมให้ท่าน และเมื่ออิคุชิมะได้เห็นท่านเท็นโชอินสวมชุดกิโโมโนแต่งงานนี้อีกครั้ง..
ท่านเท็นโชอิน "เป็นไงบ้าง?"
อิคุชิมะที่กำลังมองท่านเท็นโชอินด้วยสายตาชื่นชม ค่อยๆนั่งลง แต่ก็ไม่ยอมตอบอันใด
"ผมทรงนี้น่ะ ไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่มั้ง?" ท่านเท็นโชอินชักเขินๆ
อิคุชิมะหวนกลับไปนึกถึงคืนวันส่งตัวท่านเท็นโชอินเข้าหอในวันแรก เพราะความงามของท่านหญิงอัตสึในวันนั้น ช่างงดงามเหมือนในวันนี้ยิ่งนัก
น้ำตาของอิคุชิมะเริ่มไหลริน "ท่านหญิงอัตสึ.. ท่านหญิงคนเดิมของข้า.อยู่ที่นี่แล้ว.."
อิคุชิมะร้องไห้มากขึ้น ท่านเท็นโชอินจึงนั่งลงมาหา
"อิคุชิมะ หน้าตาท่านน่ะ ดูไม่ได้เลยนะ!"
อิคุชิมะยื่นมือไปแตะมือของท่านเท็นโชอิน "ท่านเท็นโชอินต่างหากล่ะเจ้าคะ อย่าให้ใครได้เห็นหน้าท่านตอนนี้เชียวนะเจ้าคะ!"
ทั้งสองนายบ่าวแซวกันอีกครั้ง และหัวเราะด้วยกัน
อิคุชิมะค่อยๆประคองมือของท่านเท็นโชอินขึ้นมา แล้วโอบมือของท่านไว้ ถึงตอนนี้ทั้งสองคนต่างก็ร้องไห้จนไม่ต้องคิดอายกันอีกแล้ว เป็นการร้องไห้ปนรอยยิ้มแห่งความสัมพันธ์ที่ซาบซึ้งต่อกัน...
.
.
ตอนดูในละครตอนนี้อ่ะร้องไห้ออกมาจนแม่ล้อเลยอ่ะ
ตอบลบถ้าจะพูดถึงขั้นร้องไห้ ผมคงไม่ถึงขนาดนั้น
ตอบลบแต่น้ำตาซึมออกมาอย่างไม่ตั้งตัวเนี่ย บ่อยมั้กๆ
ติดตามมาตั้งนานแล้วค่ะ ะ ถ้าไม่ได้คุณเอกล่ะ คงจะไม่ติดตามจนจบแน่ๆคงจะรู้สึกคาใจมาก ๆ เพราะเรื่องน่าติดตามมากๆ ขอบคุณนะคะ
ตอบลบขอบคุณครับที่ติดตาม แต่ผมเองก็ยังเขียนไม่จบ เพราะติดปัญหาที่บ้านหลายอย่าง
ตอบลบ