วันพฤหัสบดีที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553

จำลาจากอิคุชิมะ 117

atsuhime 177


อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 116



ท่านเท็นโชอิน "นี่คงจะเป็น.."

อิคุชิมะค่อยๆคลี่ผ้าห่อสีส้มออก "นี่เจ้าค่ะ"

"แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ.. อิคุชิมะท่านรับมาจากท่านมุราโอกะอย่างงั้นเหรอ?" / "ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ท่านมุราโอกะฝากมาบอกว่า กิโมโนชุดนี้สมควรที่จะ..ให้ท่านเท็นโชอินเป็นผู้เก็บรักษาไว้เองนะเจ้าค่ะ"

"งั้นเหรอ?" / "แต่ว่า ข้าเองก็รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ข้าอิคุชิมะ มีโอกาสได้สัมผัสกับ.. กิโมโนที่มีความหลังมากมายชุดนี้"


อิคุชิมะมองดูชุดกิโมโนขาวนี้อย่างชื่นชม


คลิปรอขึ้นช้่านิดนึงครับ



"ว่าแต่ตอนนั้น ท่านเองก็รู้ใจข้าเป็นอย่างดีเลยนะ?" / "เจ้าคะ?"

"ก็ตอนที่ข้าคิดจะเอาชุดนี้ไปมอบให้ท่านมุราโอกะไงล่ะ" / "ได้รับใช้ท่านมาตั้งหลายปี จนรู้ว่าในใจของท่านคิดอะไรอยู่น่ะเจ้าค่ะ"


ท่านเท็นโชอินเริ่มมีสีหน้าจริงจัง และถามต่ออีกว่า "ถ้าอย่างนั้น ลองทายซิว่า ตอนนี้ข้าคิดอะไรอยู่" / "ตอนนี้..ที่ท่านเท็นโชอินคิดงั้นเหรอเจ้าคะ?"

"ถูกต้อง"

แล้วทั้งสองคนก็มองตากันอยู่ครู่หนึ่ง อิคุชิมะเริ่มหน้าเศร้า

"ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ" / "เข้าใจอะไร?"

"ท่านเท็นโชอินรู้ว่าข้ากำลังคิดจะทำในสิ่งใด" แล้วอิคุชิมะก็จรดมือ3เหลี่ยม "ที่ท่านสงสัยว่า ทำไมข้าถึงจะไปจากโอโอขุในตอนนี้"

"ใช่ ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย.. ช่วยพูดเหตุผลให้ข้าฟังหน่อยจะได้มั้ย?"


อิคุชิมะเงยหน้าขึ้น แล้วตอบ
"เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ทำให้ข้าเข้าใจชัดเจนมากขึ้น" / "เรื่องอะไร?"

"ตัวข้านั้น ไม่ช้าสักวันหนึ่ง.. ข้าจะเป็นอุปสรรคต่อท่าน" / "อุปสรรคเหรอ?"

"ท่านเท็นโชอินเอง ต้องมีชีวิตต่อไปในฐานะคนของโทกุกาวะ ไม่มีทางจะเปลี่ยนแปลงไปได้!.. ส่วนตัวข้าเองนั้น ก็ไม่อาจลืมได้ว่า ตนเป็นคนของตระกูลโคโนเอะและชิมะสึ และจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้เช่นกัน! เรื่องที่เกิดกับท่านมุราโอกะในครั้งนี้ก็เช่นกัน"

"แล้วทำไมต้อง.." / "จะโทกุกาวะหรือสัทสุมะ ไม่ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ชนะก็ตาม เมื่อถึงเวลาอย่างนั้น ข้าจะกลายเป็นตัวถ่วงของท่านเท็นโชออินอย่างแน่นอน" /


"อิคุชิมะ.." ท่านเท็นโชอินเริ่มน้ำตาคลอ อิคุชิมะก็เช่นกัน

"เมื่อเป็นเช่นนั้น คนอย่างข้า ไม่สมควรที่จะอยู่ใกล้ท่าน อีกต่อไปเจ้าค่ะ"

ได้ฟังเหตุผลของอิคุชิมะแล้ว แม้ท่านเท็นโชอินจะเริ่มเข้าใจ แต่ความรู้สึกของท่านก็ยังเสียใจอยู่ดี หากต้องจากกับบ่าวที่ซื่อสัตย์และรู้ใจคนนี้จริงๆ

อิคุชิมะเขยิบตัวมานั่งอีกจุดนึงใกล้ๆกัน แล้วเริ่มยิ้ม "อีกเรื่องนึง.. ตัวท่านนั้นได้กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้วจริงๆ ไม่ต้องทำอะไร ผู้คนก็พากันยำเกรง พร้อมทำตามคำสั่ง และพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อท่าน ท่านถึงพร้อมด้วยอำนาจสูงสุดในโอโอขุแห่งนี้แล้ว...

ไม่มีอะไร ที่ข้าจะต้องสอนท่านอีกแล้ว แม้แต่เรื่องเดียว
หน้าที่ของข้า..จบเพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ!"


ถึงตรงนี้ท่านเท็นโชอินได้เข้าใจแล้ว และไม่มีเหตุอันใดต้องทัดทานอิคุชิมะอีก

"อิคุชิมะ" / "เจ้าคะ"

สีหน้าของท่านเท็นโชอินเริ่มดีขึ้น "ตอนที่ได้พบกันครั้งแรก สิ่งที่ท่านเคยพูดกับข้า.."

(อิคุชิมะเคยพูดว่า
"ข้ามีหน้าที่คอยดูแลท่านหญิง จะคอยติดตามท่านหญิง อยู่ข้างๆเสมอเหมือนเงาตามตัวตลอดเวลา")

ท่านเท็นโชอิน
"จากวันนั้นท่านก็ไม่เคยห่างจากข้าเลย ทั้งตอนที่อยู่ปราสาทสัทสุมะ.. ระหว่างเดินทางมาเอโดะ ตอนที่เรือเจอคลื่อลมแรงก็เช่นกัน จนกระทั่งเข้ามาอยูในโอโอขุ ในที่ๆไม่มีใครยินดีต้อนรับเรา.. ช่วยกันฝ่าฟันปัญหาหนักหนามากมายมาด้วยกัน.. ทั้งยามเศร้า.. ยามมีทุกข์.. ท่านคอยเป็นเงาช่วยเหลือข้ามาตลอด.."

"แต่เงานั้นน่ะ... จะไม่มีอีกแล้ว"
/ "เจ้าค่ะ.. ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว"

ท่านเท็นโชอินยิ้มอย่างเศร้าๆ "เมื่อจากที่นี่ไปแล้ว ท่านจะไปอยู่ที่ไหนเหรอ?"

"จะกลับเกียวโต ตั้งใจว่าจะใช้เวลาบั้นปลายของชีวิต อยู่กับท่านมุราโอกะเจ้าค่ะ"


ท่านเท็นโชอินขยับตัวนั่งให้ดูเป็นทางการขึ้น "อิคุชิมะ กิโมโนชุดนี้ ข้าอยากใ้ห้ท่านรับเอาไว้" / "พูดอะไรอย่างนั้นล่ะเจ้าคะ สิ่งนี้น่ะ"

"ใช่แล้ว! เพราะสิ่งนี้มีค่ายิ่งในความรู้สึกของข้า" / "ถ้าเช่นนั้น"

"ก็เพราะเช่นนั้น! เพราะเช่นนั้นไงล่ะ ข้าจึงอยากให้ท่านรับเอาไว้!" / "....."

"แม้ว่าจากนี้ไป.. เส้นทางเดินของเราจะต้องแยกจากกัน สิ่งนี้น่าจะเป็นที่ระลึกสำหรับความทรงจำ..ถึงเส้นทางที่เราเดินทางมาด้วยกัน"

"ท่านเท็นโชอิน.. ขออนุญาตนะเจ้าคะ ข้าเองก็มีเรื่องนึงอยากจะขอร้องท่านน่ะเจ้าค่ะ" / "อะไรเหรอ?"

"กิโมโนชุดนี้ ท่านเท็นโชอินสวมชุดนี้ให้ดูอีกสักครั้งได้มั้ยเจ้าคะ?" / "ให้ข้าสวมน่ะเหรอ?" / "เจ้าค่ะ!"


ท่านเท็นโชอินยิ้ม
"ได้สิ" / อิคุชิมะยิ้มอย่างดีใจ

หลังจากนั้นท่านเท็นโชอินก็ลุกขึ้นยืน อิคุชิมะจึงนำกิโมโนสีขาวนี้ขึ้นมาสวมให้ท่าน และเมื่ออิคุชิมะได้เห็นท่านเท็นโชอินสวมชุดกิโโมโนแต่งงานนี้อีกครั้ง..

ท่านเท็นโชอิน "เป็นไงบ้าง?"

อิคุชิมะที่กำลังมองท่านเท็นโชอินด้วยสายตาชื่นชม ค่อยๆนั่งลง แต่ก็ไม่ยอมตอบอันใด

"ผมทรงนี้น่ะ ไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่มั้ง?" ท่านเท็นโชอินชักเขินๆ

อิคุชิมะหวนกลับไปนึกถึงคืนวันส่งตัวท่านเท็นโชอินเข้าหอในวันแรก เพราะความงามของท่านหญิงอัตสึในวันนั้น ช่างงดงามเหมือนในวันนี้ยิ่งนัก

น้ำตาของอิคุชิมะเริ่มไหลริน "ท่านหญิงอัตสึ.. ท่านหญิงคนเดิมของข้า.อยู่ที่นี่แล้ว.."

อิคุชิมะร้องไห้มากขึ้น ท่านเท็นโชอินจึงนั่งลงมาหา

"อิคุชิมะ หน้าตาท่านน่ะ ดูไม่ได้เลยนะ!"

Photobucket


อิคุชิมะยื่นมือไปแตะมือของท่านเท็นโชอิน "ท่านเท็นโชอินต่างหากล่ะเจ้าคะ อย่าให้ใครได้เห็นหน้าท่านตอนนี้เชียวนะเจ้าคะ!"

ทั้งสองนายบ่าวแซวกันอีกครั้ง และหัวเราะด้วยกัน

อิคุชิมะค่อยๆประคองมือของท่านเท็นโชอินขึ้นมา แล้วโอบมือของท่านไว้ ถึงตอนนี้ทั้งสองคนต่างก็ร้องไห้จนไม่ต้องคิดอายกันอีกแล้ว เป็นการร้องไห้ปนรอยยิ้มแห่งความสัมพันธ์ที่ซาบซึ้งต่อกัน...
.
.

4 ความคิดเห็น:

  1. ตอนดูในละครตอนนี้อ่ะร้องไห้ออกมาจนแม่ล้อเลยอ่ะ

    ตอบลบ
  2. ถ้าจะพูดถึงขั้นร้องไห้ ผมคงไม่ถึงขนาดนั้น

    แต่น้ำตาซึมออกมาอย่างไม่ตั้งตัวเนี่ย บ่อยมั้กๆ

    ตอบลบ
  3. ไม่ระบุชื่อ07 มีนาคม, 2554 16:15

    ติดตามมาตั้งนานแล้วค่ะ ะ ถ้าไม่ได้คุณเอกล่ะ คงจะไม่ติดตามจนจบแน่ๆคงจะรู้สึกคาใจมาก ๆ เพราะเรื่องน่าติดตามมากๆ ขอบคุณนะคะ

    ตอบลบ
  4. ขอบคุณครับที่ติดตาม แต่ผมเองก็ยังเขียนไม่จบ เพราะติดปัญหาที่บ้านหลายอย่าง

    ตอบลบ

ถ้าแสดงความเห็นตรงช่องนี้ผมจะได้อ่านทุกความเห็นครับ แต่ถ้าความเห็นไม่ขึ้นอาจเพราะระบบรอตรวจสแปม ต้องรอ1-2วัน / ใหม่ เมืองเอก kaeake@ymail.com


ผู้ติดตาม