มิไดโกโระเหรอ? 119

atsuhime 119


เจ้าหญิงอัตสึที่รัก 118



หลังจากพบกับไทโรอีแล้ว ท่านคุโบเกิดความไม่สบายใจ จึงแวะมาเยี่ยมท่านเท็นโชอินอีกครั้ง

ท่านเท็นโชอิน "จดหมายลาออกเหรอ?"

ท่านคุโบ "ข้าเองก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง ได้แต่สมเพชในความอ่อนแอ ไร้ความสามารถของตัวเอง"

"อีกฝ่ายเป็นมหาอำมาตย์ คงคิดว่าใครก็ต้องยอมสยบ" / "ที่ท่านแม่ว่า มันก็จริงอยู่หรอกนะ"

"เพราะอย่างนั้น เลยใช้วิธีขี้ขลาดขู่ว่าจะลาออก ข้าล่ะเกลียด!คนที่ใช้วิธีแบบนี้นัก ยังไม่วายบอกว่า ทำเพื่อสร้างบารมีให้บะขุฝุ แต่รู้รึเปล่าว่าแท้ที่จริงแล้วน่ะ มันกลับสร้างความสูญเสียมากให้แค่ไหน!" ท่านเท็นโชอินรู้สึกไม่พอใจไทโรอีมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

"สูญเสียอย่างนั้นรึขอรับ?" / "ความศรัทธาต่อบะขะฝุน่ะ"

"ความศรัทธาเหรอ?" / "ไม่มีใครชักดาบออกมาต่อสู้ นั่นถึงเรียกว่าเป็นความศรัทธา!"

สิ่งที่ท่านเท็นโชอินกำลังกังวลใจอยู่นั้น กำลังจะเกิดขึ้นจริงที่แคว้นสัทสุมะบ้านเกิด

-------------------------

สัทสุมะ ที่ประชุมซามุไรระดับล่างเริ่มหารือกันอีกครั้ง

ชุนไซ "พรรคพวกเราที่มิโตะเป็นเดือดเป็นแค้นขนาดหนัก ท่านาริอากิก็ถูกกักบริเวณตลอดชีวิต พวกทหารแคว้นอื่นถูกประหารลงโทษไปก็ไม่ใช่น้อย"

(การกักบริเวณ คุณผู้อ่านจำได้หรือไม่ว่า ในตอนต้นเรื่องท่านพ่อทาดาตาเกะ กับท่านโอคุโบะก็เคยถูกลงโทษแบบนี้เหมือนกัน คือแม้อยู่ในบ้านตัวเองก็ตาม ก็ห้ามออกมาจากห้อง นับว่าเป็นการลงโทษแบบยังให้เกียรติบ้าง)

โอยามะ "ที่เอโดะ ยูสุเกะกับจิเซม่อนกำลังประสานกับทหารมิโตะอยู่ไม่ใช่เหรอ?" / ยูสุเกะ "ก็ใช่"

ชุนไซ "พรรคพวกที่เอโดะตัดสินใจแล้ว ที่จะหลบหนีออกจากแคว้น"

อาริมะ "สัทสุมะก็จะมัวรีรอไม่ได้แล้ว" / นาราฮาร่า "ถ้าท่านเจ้าแคว้นไม่ทำอะไร มีทางเดียวพวกเราต้องลุกขึ้นสู้เอง"

"ถึงเวลาที่ต้องสู้แล้ว!!" อาริมะผู้ที่เลือดเดือดที่สุดในหมู่ซามุไรลุกขึ้นประกาศอีกครั้ง

"ใช่ ใช่ ใช่ ใช่.." บรรดาเพื่อนๆต่างเห็นด้วยกันทั้งสิ้น

ส่วนท่านโอคุโบะก็ยังนั่งฟังอย่างสงบ

อิจิชิ "แต่ว่า.. ท่านโอคุโบะ! ท่านไซโกเคยห้ามไว้ไม่ให้ผลีผลามออกไปไม่ใช่เหรอ?"

"ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป ไม่ใช่เวลาที่จะเชื่อแบบนั้่นแล้ว!" อาริมะพูดแบบไม่เกรงใขโอคุโบะอีก จนเพื่อนๆต้องหันไปมองดูท่าทีท่านโอคุโบะว่าจะว่ายังไง

ท่านโอคุโบะ"อาจจะจริงอย่างที่ท่านอาริมะพูดก็ได้ ยังไงก็ตามรีบไปรวบรวมผู้คนที่เห็นด้วยกับพวกเราก่อนเถอะ" / "ขอรับ!!" เพื่อนๆซามุไรต่างรีบรับคำส่งทันที

ในบรรดาเหล่าซามุไรระดับล่างในสัทสุมะ ท่านโอคุโบะ กับท่านอาริยามะ ต้องนับว่ามีศักดิ์ศรีพอๆกัน ที่เป็นที่ยำเกรงต่อบรรดาซามุไรคนอื่นๆ แต่ที่นับว่าคือผู้นำตัวจริงที่สุดในหมู่ซามุไรระดับล่างแห่งสัทสุมะ จะเป็นใครอื่นอีกไม่ไ้ด้เลย

นอกจาก ท่านไซโก คิชิโนะสุเกะเท่านั้น

-------------------------------

หลังจากท่านโอคุโบะออกจากที่ประชุมและเดินทางกลับออกมา ในระหว่างทางมีคนที่มาดักรอพบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ นั่นก็คือ

โอคุโบะ "ท่านโคมัทสึ!"

และทั้งสองคนจึงเดินคุยกันไป โดยมุ่งไปที่สถานที่ที่ใช้เป็นที่ฝึกซ้อมดาบของบรรดาซามุไรเป็นประจำ

ทาเตวากิ "ช่วยห้ามทุกคนก่อนได้มั้ย? ท่านก็รู้ดีว่าตอนนี้บุกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก" / "เวลานี้ข้าคงต้องปล่อยเลยตามเลยน่ะ"

"ท่านนาริโอกิก็เพิ่งเสียไป ท่านทาดายุกิเองก็พึ่งจะเริ่มถือหางเสือดูแลท่านทาดาโบชิได้ไม่นานเลย เรายังไม่ควรให้บะขุฝุหันมาจับจ้องเราในตอนนี้"

"พอพูดถึงท่านทาดายุกิ ท่านโคมัทสึเอาจดหมายที่ข้าเขียนไปให้ท่านอ่านดูแล้วรึยังล่ะ?" / "ข้าได้มอบแล้ว!"

"ฮึ!..แล้วท่านก็ยังไม่ยอมทำอะไรอยู่ดี!" / "รอบๆตัวท่าน ยังมีคนที่ยังจงรักภักดีต่อท่านนาริโอกิอยู่ ตอนนี้ท่านจึงยังทำอะไรได้ไม่งา่่ยนักหรอก!"

"ท่านโคมัทสึ น่าจะคิดถึงความรู้สึกของทุกคนบ้าง ที่เอโดะก็พ่ายแพ้เรื่องฮิโตะสึบาชิ ที่นี่ก็สูญเสียท่านนาริอาคิระ พวกเดียวกันต้องถูกปราบปราม! ข้ามองไม่เห็นอนาคตของสัทสุมะเสียด้วยซ้ำ!"

"แล้วคิดว่าถ้าปล่อยให้หุนหันพลันแล่นกันแบบนี้ มันถูกแล้วเหรอ!?"

"หากพวกเราบุกไป ก็คงจะมีพวกเราที่ตาสว่างออกมาร่วมด้วย! เมื่อนั้นเราก็อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แม้พวกเราจะต้องกลายเป็นก้อนหินที่ถูกทิ้งขว้าง ก็ไม่เป็นไรหรอก!!"

"ข้าจะทิ้งท่านโอคุโบะเหมือนทิ้งขว้างก้อนหินได้ยังไง!!"

ทาเตวากิพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปทันที!

---------------------

ทาเตวากิจึงรีบไปพบท่านเจ้าแคว้นกับท่านทาดายุกิ เพื่อรายงานความต้องการของบรรดาซามุไรระดับล่าง

ท่านทาดายุกิ "จะบุกเข้าไปเลยเหรอ?" / "ขอรับ! เพื่อล้มจอมเผด็จการอย่างไทโรอี แล้วเรียกร้องให้ปฏิรูปการปกครองขอรับ"

ท่านเจ้าแคว้นทาดาโยชิที่เริ่มโตขึ้นมาหน่อยแล้ว ตวาดขึ้น "พวกมันกำลังคิดทำอะไรกันอยู่เนี่ย!?" / "เงียบก่อน ทาดาโยชิ"

"แล้วยังไงต่อ?" / "หากเรามองข้ามเรื่องนี้ ต่อไปจะมีคนมากมายทิ้งสัทสุมะ เพื่อไปเป็นโรนิน(พวกไร้สังกัด)ที่เกียวโต และหากเราว่าจับกุมหรือลงโทษพวกเขา พวกเขาก็จะยิ่งเกิดความไม่พอใจ แล้วสุดท้ายก็จะทอดทิ้งสัทสุมะไปเช่นกัน ฉะนั้น! ไม่ว่าจะยังไง สัทสุมะก็จะสูญเสียคนที่มีคุณค่าไป"

ท่านทาดาโยชิ "พวกมันเป็นคนสำคัญขนาดนั้นเชียวเร๊อะ!?"

ทาเตวากิได้ยินน้ำเสียงดูถูกเช่นนั้น จึงตอบอย่างเข้มแข็งต่อท่านเจ้าแคว้นว่า "พวกเขาทุกคนคิดถึงสัทสุมะมากกว่าชีวิต ภูมิใจในตัวท่านนาริอาคิระ และมีความคิดแรงกล้ามาตลอดที่จะเปลี่ยนแปลงญี่ปุ่น น่าเสียดายนัก! ที่ต้องสูญเสียพวกเขาไป"

"จะมีวิธีใดที่จะหยุดพวกเขา แล้วใช้พลังของทุกคนให้เป็นประโยชน์ต่อแคว้นเราให้ได้ ขอได้โปรดคิดถึงเรื่องนี้ด้วยขอรับ!" ทาเตวากิถามต่อท่านทาดายุกิ

-----------------------

ส่วนที่เอโดะ ไทโรอีได้เริ่มลงมือแผนการอันใหม่ เพื่อเสริมสร้างบารมีของบะขุฝุให้มั่นคงยิ่งขึ้น นั่นก็คือ

ท่านที่ปรึกษาอันโดะ เมื่อได้ยินแผนใหม่ของไทโรอีจึงถามซ้ำอีกครั้ง "ขอพระขนิษฐาของสมเด็จพระจักรพรรดิจากวังหลวง มาเป็นมิไดโดโกโระของท่านโชกุนรึขอรับ?"

ไทโรอี "เพื่อแสดงให้เห็นว่า บะขุฝุมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับวังหลวงเพียงใด จะได้ปิดปากพวกตะโกนขับไล่ต่างชาติเพื่อเทิดทูนจักรพรรดิสักที"

"แต่ว่า... คนที่ทานหมายมั่นไว้นั้น เป็นถึงองค์หญิงของวังหลวง?" / "แล้วท่านว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอกเหรอ มันจะเป็นการผนึกรวมกันระหว่างเชื้อพระวงศ์กับตระกูลซามุไรเลยเชียวนะ..หึๆๆ"

"ผนึกรวมระหว่างเชื้อพระวงศ์กับตระกูลซามุไร?"

------------------------

และเมื่อเรื่องนี้แว่วมาถึงโอโอขุ

ท่านเท็นโชอิน "มิไดโดโกโระงั่นเหรอ?"

ทาคิยามะ "เพราะหน้าที่สำคัญอย่างหนึงของโชกุนก็คือการมีทายาทต่อไปน่ะเจ้าค่ะ"

"แต่ว่าท่านอิเอโมจิยังเด็กนัก จะไม่ใจร้อนกันไปหน่อหรอกเหรอ?!" น้ำเสียงท่านเท็นโชอินบ่งบอกว่าไม่พอใจนัก

"สำหรับท่านที่ได้เป็นโชกุนแล้ว ไม่มีคำว่าเร็วเกินไปหรอกเจ้าค่ะ" / "เร็วไป!! ยังไงก็เร็วไปน่ะ!" แล้วท่านเท็นโชอินสะบัดหน้างอนเชิดใส่ทาคิยามะไปหนึ่งดอก! (ท่านเท็นโชอินแค่ทำท่างอนไปอย่างนั้นเองแหล่ะ ไม่ได้โกรธอะไรนักหนาหรอก)

แต่สงสัยท่านแม่ชักจะเริ่มหวงลูกชายเสียแล้วล่ะสิ

.

.

อ่านเจ้าหญิงอัตสึที่รัก 120
.
.